به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ مهدی فضائلی؛ کارشناس مسائل سیاسی در روزنامه همشهری نوشت، هربار که کتابی مفید و عمیق و حاوی نکات بدیع میخوانم، خودم را بابت اینکه چرا بیشتر مطالعه نمیکنم، سرزنش میکنم. دنیای انسان و نوع نگاه ما به اطرافمان قبل و بعد از مطالعه یک اثر عمیق و متقن یا لطیف و ادبی یا زندگینامه و خاطراتی آموزنده یا علمی یا هر نوع دیگر، فرق میکند و چرا ما دنیاهای جدید را که با تلاش، پشتکار و ابتکار افراد فرهیخته خلق میشود، تجربه نمیکنیم؟
چرا از نگاه محدود و دنیای کوچک خودمان خسته نمیشویم و عمیقتر، دقیقتر، دوراندیشانهتر و... به پیرامون خود نمینگریم؟
کتاب «ایستگاه خیابان روزولت» که رهبرانقلاب در تقریظ خود بهدرستی آن را «گزارشی متقن و پرفایده از یک حادثه مهم» توصیف فرمودند، یکی از همین کتابهایی است که حال خواننده قبل و بعد از آن متفاوت خواهد بود. با خواندن این کتاب که روایتی مستند از تسخیر سفارت آمریکا در تهران است،
خواننده پاسخ دهها و شاید صدها پرسش خود را مییابد یا دانستههایش دقیقتر میشود؛ پرسشهایی مانند: چرا سفارت آمریکا لانه جاسوسی نامیده شد؟ نتایج تسخیر لانه جاسوسی چه بود؟ چرا آمریکا از انقلاب اسلامی عصبانی است؟
دشمنی آمریکا با انقلاب از کی شروع شد و چرا؟ چهکسی آغازکننده دشمنی بود، ایران یا آمریکا؟ چرا در ابتدای انقلاب با آیتالله شریعتمداری آنگونه برخورد شد؟ نقش آمریکا در غائله کردستان چه بود؟ چرا باید مراقب جریان غربزده و نگران نفوذ این جریان در مسئولیتهای گوناگون باشیم؟ نفوذی منافقین بین دانشجویان پیرو خط امام چهکسی بود؟ اسناد لانه جاسوسی درباره شهید بهشتی بیانگر چه حقیقتی است و...
مطالعه این کتاب را به همه، بهویژه به همه فعالان سیاسی و رسانهای از طیفهای مختلف توصیه میکنم. همچنین به مسئولان رسانه ملی پیشنهاد میکنم این کتاب را دستمایه تولید یک یا چند مجموعه تلویزیونی قرار بدهند که درصورت خوشساختبودن، یکی از جذابترین و مفیدترین مجموعهها خواهد شد و قدری از خلأ و غفلت موجود در تولید روایت را برطرف خواهد کرد.
