به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ مصطفی زمانیان افزود: در ۱۳۷ هر تماس شهروندان با کد یکتا ثبت و بعد از آن تا رسیدن به نتیجه پیگیری می‌شد و نتیجه هم به اطلاع شهروند می‌رسید. در دیگر طرح‌هایی که ماهیت آن‌ها کسب نظرات مردمی است، شهروندان باید این حس را داشته باشند که از مسیر بیان نظرات آن‌ها، مشکلی حل می‌شود.
وی گفت: از گذشته صندوق پیشنهادها و انتقادات در ساختمان‌های اداری وجود داشت اما مورد توجه کسی قرار نمی‌گرفت و باعث مشارکت مراجعه‌کننده‌ها نمی‌شد. در مقابل امروز می‌بینیم که مردم از پلتفرم‌های اینترنتی برای جمع‌آوری امضا و تشکیل پویش‌های مردمی استفاده می‌کنند و بعضی از این پویش‌ها با جذب آرای جمعیت زیادی همراه شده است.
زمانیان افزود: حالا که طرح من شهردارم به سومین سال خود رسیده است، شهرداری باید بتواند مسیر پیگیری اولویت‌های مردمی را از سوی آن‌ها فراهم کند. وقتی یک شهروند در یک کارزار شرکت می‌کند اهمیت مطالبه‌ها برای او بیشتر می‌شود. باید ابزار نظرخواهی و پیگیری هم از جنسی باشد که مردم آن را ابزار خود تصور کنند.
