به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ مدال طلایی که حسین رسولی بعد سال‌ها در پرتاب دیسک گرفته بود، این نوید را می‌داد که بالاخره حسین راهش را پیدا کرده و با استعداد درخشانی که سال‌های قبل از خودش نشان داده، حداقل می‌تواند در سطح آسیا خودنمایی کند.
حسین همان پسری بود که سال ۲۰۱۸ مدال طلای آسیایی جوانان را گرفته بود، مدالی که نتیجه تمرین کردن در روستای خمارباغی و با دیسک دست‌ساز خودش بود، دیسکی که با آسفالت و قیر سرهم کرده بود. حسین چند سالی را به‌خاطر بی‌توجهی‌های مسئولان به او و استعدادش از دست داده بود.
به هر حال در روزهایی که دوومیدانی احسان حدادی را داشت، برای او هزینه می‌کرد و امیدوار بود که مدال نقره المپیک لندن در میدان دیگری تکرار شود، چه نیاز به ورزشکار دیگری بود؟ مثل همان روزهایی که دوومیدانی و مسئولان ورزش برادران صمیمی را نادیده گرفته بود، این‌بار هم نوبت رسولی بود که در لیست سیاه باشد.
اما برخلاف لندن، دردانه دوومیدانی دیگر چیزی برای ارائه نداشت؛ شکست پشت شکست. هزینه‌های دلاری ماهانه، مربی اختصاصی آمریکایی، اردوهای آمریکا، اردوهای پرهزینه کیش و... به نتیجه‌ای جز مدال‌های آسیایی نرسید.
حدادی با مدال نقره بازی‌های هانگژوه، همان بازی‌هایی که رسولی طلایش را گرفته بود، از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد اما چندماه پیش کت ریاست فدراسیون را به تن کرد. شاید بعد از انتخاب او حسین رسولی و هم‌تیمی‌هایش خوشحال‌ترین بودند. پرتاب‌گرانی که فکر می‌کردند کسی از جنس خود آنها بالا سرشان قرار گرفته و آنچه برای خود می‌خواسته، حالا حتما برای آنها هم می‌خواهد و حتی اگر مشکلات مالی اجازه ندهد، او تلاش می‌کند و حداقل‌ها را برایشان فراهم می‌کند.
اما اتفاقات چند روز گذشته نشان داد فدراسیون حدادی، برخلاف تصورات و انتظارات در حال حرکت است، برای اثبات این ادعا کافی است سرگذشت چند روز گذشته حسین مرور شود. حسین رسولی با چند نفر دیگر از هم‌تیمی‌هایش اردوی ۲ هفته‌ای داشتند،
اردو بدون مربی، بدون ماساژور، حتی بدون اینکه غذای مناسبی داشته باشند. از حسین از کیفیت اردو سؤال شده و او صادقانه حرف دلش را زده. کدام ورزشکار است که بدون مربی تمرین کند و از شرایط اردو تعریف و تمجید کند؟ حداقل خواسته ورزشکار مربی، محل تمرین و غذای مناسب است و کمترین وظیفه‌ای که یک فدراسیون در قبال ورزشکاران ملی‌پوش دارد، فراهم کردن همین حداقل‌هاست.
اما فدراسیون حدادی برای حل ریشه‌ای موضوع روش دیگری را در پیش گرفته است؛ حسین رسولی را به کمیته انضباطی برده، او را از تمرین در ورزشگاه اختصاصی دوومیدانی محروم کرده و حالا از لیست تیم ملی هم او را کنار گذاشته. این نتیجه یک انتقاد ساده است.
شاید بد نباشد احسان حدادی اسم خودش را در سایت‌های خبری جست‌وجو کند و نقدهایی را که تا همین یک سال پیش از همه مسئولان ورزش داشت، از رئیس فدراسیون دوومیدانی گرفته تا رئیس کمیته ملی المپیک و وزیر ورزش، یک‌بار مرور کند.
او در حالی همه را زیر سؤال می‌برد که بهترین‌ها را در اختیار داشت و حتی برای جراحی ساده خارپشنه تا آلمان رفت و هزینه یورویی روی دست ورزش گذاشت. کاش مسئولان ورزش در این مورد ورود کنند و مثل همان روزهایی که به هر بهانه‌ای از حدادی دلجویی می‌کردند، حالی هم از رسولی بپرسند، از ورزشکاری که اگر بی‌مهری نمی‌دید شاید حالا در جایگاه خیلی بهتر و بالاتری بود.
