به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت ازسارا خادمی*/// هرساله لایحه بودجه توسط دولت تنظیم و تحویل مجلس می‌شود و در آن سهم هر وزارت خانه قید شده است؛ سراغ وزارت آموزش و پرورش که می‌آییم، هرچند که افزایش بودجه‌ی ناچیزی می‌بینیم، اما هزینه‌‌های غیرپرسنلی و پرورشی گویا به کلی فراموش شده‌اند و عملا چیزی به آن‌ها اختصاص نیافته است. موضوعاتی از قبیل آسیب‌های اجتماعی، فضای مجازی و مسائلی مثل تبیین مسئله‌ی فلسطین، مسائل جنسی و… در حوزه‌ی مسائل آموزشی نمی‌گنجند و نیاز به بخش جداگانه‌ای دارند و موضوع پرورش به همین علت مهم است. بودجه پرورشی نسبت به سایر نهادهای فرهنگی تنها ۲ درصد از کل بودجه‌ی فرهنگی کشور* را تشکیل می‌دهد؛ دستگاهی که مخاطبش حدود ۱۷ میلیون دانش آموز است؛ حال خودتان مقایسه کنید!
بودجه‌ی پرورشی چیزی حدود ۱/۰۸ درصد کل بودجه‌ی آ.پ است (حقوق مربیان پرورشی جدای از این مقدار محاسبه می‌شود.)تنه‌ی معاونت پرورشی کانه در وزارت خانه سال هاست که زخمی است و نه تنها مرهمی پیدا نمی‌شود، بلکه با تنگ نظری‌ها و عدم توجه به اینکه تربیت اصولا یک فرایند بلندمدت دارد و صرف پول برای آن قطعا سرمایه گذاری است، زخم آن عمیق تر هم می‌شود.
با توجه به گسترده بودن شبکه‌ی معاونین پرورشی در سرتاسر کشور و ارتباط و اثر مستقیم آن‌ها روی دانش آموزان، اگر برای مربیان پرورشی یک دوره‌ی حضوری درنظر بگیریم (چرا که دوره های مجازی ضمن خدمت فایده چندانی ندارند.) هزینه‌ی این دوره برابر با اندازه‌ی کل بودجه‌ی پرورشی خواهد بود! با این وجود، اثربخشی کجای ماجرا است؟! از مواردی که در بودجه توجهی به آن نشده، تشکل‌های دانش آموزی و توانمندسازی آن‌ها، هدایت تحصیلی، توانمندسازی منابع انسانی و تقویت و توسعه اردوگاه‌های دانش آموزی است.همچنین طرح نماد (طرحی برای رسیدگی به آسیب های اجتماعی دانش آموزان) با در نظر گرفتن حادترین آسیب‌ها و حداقل تعداد دانش آموز درگیر آسیب، باز هم مبلغ ناچیزی برای این طرح در نظر گرفته شده است.
برنامه‌ی هفتم توسعه هم که مکلف کرده هر دانش آموز سالی یک بار به اردو برود که با حساب حداقل هزینه‌ها این رقم برای کل دانش آموزان کشور به تنهایی برابر با کل بودجه‌ی پرورشی می‌شود!! حقیقتا تدبیری باید اندیشیده شود. وقتی تقریبا بالای ۹۰ درصد بودجه مربوط به حقوق و دستمزد کارکنان می‌باشد چه انتظاری از تحول و تغییر وجود دارد؟! مسلما خیلی از دانش آموزان و خانواده‌های آن‌ها تا به امروز به ضرورت و اولویت بودن موضوع پرورش نسبت به آموزش پی برده‌اند. وقتی مسئله تربیت و پرورش به حاشیه برود، دیگر منتظر چه اتفاقی می‌توانیم باشیم؟ حتما آموزش را هم تحت الشعاع قرار خواهد داد! میزان تخصیص بودجه به تربیت و پرورش، نشان از میزان اهتمام برنامه ریزان بودجه‌ی کشور به رسالت دستگاه تعلیم و تربیت را دارد.
امام راحل (ره) فرموند: «تربیت کنید؛ مهم تربیت است. علم تنها فایده ندارد، علم تنها مضر است.»
*معاونت سیاست ورزی بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان سلمان فارسی شیراز
