به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ پس از مهر 1403 که شجاع احمدوند به عنوان سرپرست دانشگاه علامه طباطبایی انتخاب شد، تلاشها برای ابقای سرپرست فعلی اوج گرفته است. ارزیابی عملکرد کوتاه مدیریتی او و برخی اشکالات برجسته آن از جمله برگزاری یک مراسم هنجارشکنانه به بهانه شب یلدا در دانشگاه علامه طباطبایی، شکل‌دهی تشکل‌های صنفی با عقبه سیاسی معارض انقلاب، تلاش برای حذف استادان انقلابی و بازگرداندن استادان اخراجی به دلیل فعالیت علیه نظام، حکایت از آن دارد که ادامه سرپرستی شجاع احمدوند به نفع دانشگاهی که قرار بوده قطب علوم انسانی کشور باشد، نیست؛ چه برسد به آنکه بخواهد حکم قطعی ریاست نیز بگیرد.
گذشته از آنچه گفته شد، 3 اقدام برجسته تیم مدیریتی فعلی دانشگاه محل تامل است و بررسی آن برای تصمیم‌گیران ارشد کشور، –پیش از هرگونه تصمیمی- ضروری بر نظر می‌رسد:
1- تغییرات سیاسی در هیات ممیزه: متاسفانه دانشگاه علامه طباطبایی، پیشتاز اقدامات زودهنگام و حساسیت‌برانگیز تغییرات هیات ممیزه دانشگاههای کشور شده است. ماجرا از این قرار است که در اواخر دولت شهید رئیسی، اعضای هیات ممیزه دانشگاه علامه طباطبایی بر اساس انتخابات اعضای هیات علمی از بین نامزدها انتخاب و توسط وزیر سابق، احکام دوساله خود را دریافت کردند. با این حال، تنها چند ماه بعد، بر اساس تصمیم بی‌سابقه سرپرست جدید دانشگاه، انتخاباتی جدید شکل گرفت! نکته عجیب‌تر آنکه در دستورالعمل جدید ابلاغی وزارت علوم (1 دی‌ماه 1403) هیچ اشاره‌ای به بطلان انتخابات 6ماه پیش نشده بود و تنها دستورالعمل ناظر به تشکیل هیات ممیزه‌ها در آینده است. اقدام سرپرست کنونی دانشگاه علامه طباطبایی ضمن بی‌احترامی به آرای استادان و اعضای فعلی هیات ممیزه، باعث چالش جدی در بدنه و عدم توازن در نظام علمی کشور خواهد شد.
2- حواشی انتصاب معاونت پژوهشی: در سنت آموزش عالی کشور، عموما معاونت پژوهشی در دانشگاه‌ها، نماد باروری علمی است که از اساتید شاخص دارای مراتب بالا در آن پست استفاده می‌شود. استفاده از یکی از اعضای هیات علمی که دوران تحصیل خود را نیز در همان دانشگاه گذرانده باشد، معمولا یک فضیلت محسوب می‌شود. با این حال آقای احمدوند برای معاونت پژوهشی، فردی را انتخاب کرده که اولا: مرتبه علمی اش استادیاری است و ثانیا مقاط کارشناسی و کارشناسی‌ارشد خود را در دانشگاه آزاد اسلامی گذرانده و ثالثا مدرک دکتری او نیز به‌صورت نیمه حضوری و معادلسازی شده است! با چنین سوابقی، صلاحیت این فرد به عنوان هیات علمی نیز محل تامل است؛ چه برسد به آنکه بخواهد به عنوان معاون پژوهشی دانشگاه علامه طباطبایی به‌کارگیری شود.
3- معاونت آموزشی: دیگر انتخاب قابل تامل سرپرست دانشگاه علامه طباطبایی، معاون آموزشی دانشگاه است که فقط در یک مورد، اقدام به چاپ یک مقاله یکسان تحت عنوان « بررسی میزان فرسودگی شغلی اعضای هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی و رابطه آن با منتخبی از متغیرهای جمعیت شناختی» در دو نشریه پژوهشی (فصلنامه روانشناسی کاربردی) و (فصلنامنه پژوهش‌های مشاوره) کرده که چنین اقدامی در جامعه علمی امری مذموم است.
در پایان باید گفت که انتظار از دلسوزان فضای آموزش عالی کشور این است که مسئولیت خود را در قبال انتخاب رییس بزرگترین دانشگاه علوم انسانی به خوبی انجام دهند تا فضای رشد و بالندگی علمی و اخلاقی در این دانشگاه توسعه یابد.
