به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ آقای پزشکیان بارها گفته کارشناس نیست. درست است که قرار نیست رئیس جمهور کارشناس همه چیز باشد اما نمی تواند مجتهد یا دست کم، اهل تشخیص خوب و بد قطعی از یکدیگر نباشد. "رجل سیاسی، مذهبی و مدیر و مدبّر" بودن شرط حضور در این جایگاه است.
او به شبکه ان بی‌سی نیوز آمریکا گفته که آماده گفت و گو با ترامپ هستیم. سپس در پاسخ این سوالات که «شما می‌گوئید هرگز نقشه‌ای ایرانی برای کشتن ترامپ نبوده؟» و «قول می‌دهید که اقدامی برای کشتن دونالد ترامپ صورت نگیرد؟»، می گوید: به هیچ وجه! از ابتدا هم چنین قصدی نداشتیم و نخواهیم داشت.
این سخنان نشان می دهد که آقای پزشکیان، الفبای گفت و گو با یک رسانه آمریکایی را نمی داند و فاقد مهارت مصاحبه است. و گرنه چرا باید خبرنگار آمریکایی بتواند حرف در دهان ایشان بگذارد و در موضع انفعال بیندازد؟!
چرا کسی که دائما کلید واژه "حق و عدالت" را تکرار می کند، نمی تواند به خبرنگار آمریکایی یادآوری کند کسی که نقشه کشیده و دستور ترور را داده و مرتکب جنایت شده، دونالد ترامپ بوده و نه ایران؟!
چرا نمی تواند بگوید فرمانده شجاعی را که بزدلانه در فرودگاه بغداد ترور کردید، مهمان رسمی دولت عراق و فرمانده جبهه ضد تروریسم در منطقه بود و شرّ داعش را کم کرد؟! اگر آقای پزشکیان آمادگی گفت و گوی رسانه ای با طرف آمریکایی را ندارد، چه کسانی در میان اطرافیان نزدیک، چنین تور و تله ای را پهن می کنند؟ نقش امثال آقای ظریف در این بازی خودزنی چیست؟!
چرا مشاوران و شبه کارشناسان، به رئیس جمهور یادآور نشدند و او به خبرنگار آمریکایی نگفت: نفری که پریروز به نشست یک گروه تروریستی بدنام (با سابقه کشتار و ترور ۱۷ هزار نفر) در پاریس رفت، نماینده دولت ترامپ بود و نه نماینده دولت ایران؟!
آقای ظریف اگر چیزی در طول ده ها سال فعالیت در وزارت خارجه نیاموخته باشد، عبرت های برجام و کاری را که ترامپ با این توافق کرد، می شناسد؛ بلکه خود، مجسمه هر نوع توافق نامتوازن و منتهی به مالباختگی است.
اما چرا همین عبرت ها را به عنوان مشورت به رئیس جمهور نمی گوید تا حتی اگر هم خیال مذاکره داشت، لااقل طلبکارانه حرف بزند، نه اینکه اجازه دهد طرف آمریکایی او را بدهکار بکند؟!
موضوع اساسی تر این است که دولت، از فقدان فرمانده و تیم و برنامه اقتصادی منسجم رنج می برد. در این چهار ماه هم جز گران سازی و شلختگی، هیچ اقدامی که معلوم کند دولت بناست در حوزه های گوناگون اقتصادی چه برنامه را اجرا کند، دیده نشده است.
تیم اقتصادی دولت، در زمینه رویکرد برنامه ای و مسئله محور، تقریبا هیچ اقدام قابل توجهی که معلوم کند مشغول تدبیر و تلاش است انجام نداده، تا سپس نوبت دیپلماسی و استفاده از ظرفیت های خارجی برسد.
تالی فاسد این رویکرد در کنار تکرار ملال آور و یکسویه واژه مذاکره، موجب شده تا طلبکاری ایران در برجام هم تبدیل به موضع بدهکاری شود.
کدام مذاکره را در طول تاریخ سراغ دارید که طرف ذیحق، خود را در اثر مشورت ها و ادبیات غلط در جایگاه ضعف و بدهکاری نشانده باشد و در عین حال قدرت چانه زنی خود را حفظ کرده و توانسته باشد از حریف امتیاز بگیرد؟!
چه کسانی در دولت و اطراف رئیس جمهور اصرار دارند دست او را در مقابل آمریکای متخاصم و کلاهبردار ببندند؟ با کدام انگیزه و ماموریت؟!
