به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ شش ماه از شهادت سید حسن نصرالله می گذرد. اما قرار نیست این داغ، خاموش شود. یوآو گالانت وزیر جنگ سابق رژیم صهیونسیتی می گوید: از نیروی هوایی خواستم نقشه ای برای کشتن رهبر حزب الله ارائه دهد و در مورد شانس موفقیت پرسیدم؟ گفتند ۹۰ درصد. گفتم چند تن بمب می ریزید؟ گفتند ۴۰ تن. گفتم دو برابر کنید... ۸۴ تن مواد منفجره شلیک شد".
شهیدان نصرالله و صفی الدین و همرزمان آنها، نصاب تازه ای را برای فتوّت و جوانمردی به ثبت رساندند. آنها فدیه دادند برای عزت امت اسلام، برای دفاع از مردم مظلوم غزه. چه کسی فکر می کرد اسرائیل جنایتکار و نتانیاهوی خونخوار، به شرایط مقاومت غزه برای آزادی نزدیک به دو هزار اسیر فلسطینی تن بدهند؟ این، از برکت خون شهدای مقاومت است که همین امروز، ۶۰۲ اسیر فلسطینی از زندان های رژیم صهیونیستی آزاد می شوند. ده ها تن از این اسیران به چند بار حبس ابد محکوم شده بودند و هیچ امیدی به آزادی نداشتند.
امروز، دشمنان هم به عجز و حقارت اسرائیل (و حامی آمریکایی آن) در برابر مقاومت غزه اعتراف می کنند. اگر نبود مقاومت شجاعانه و حکیمانه لبنان به سیادت جناب سید حسن (ره)، قطعا این پیروزی هم اتفاق نمی افتاد و نقشه نابودی نام فلسطین از تاریخ و جغرافیا نقش بر آب نمی شد. سید حسن می توانست بماند؛ اما شرافت، عزت، جوانمردی و حکمت متعالیه استقامت چه می شد؟ او فدا شدن را برگزید، چنان که اقتضای عظمت روح است. به تعبیر بلند استاد شهید مطهری: "اساسا روح که بزرگ شد، تن به زحمت می افتد و روح که کوچک شد، تن آسایش پیدا می کند... وقتی که روح بزرگ شد، جسم و تن چاره ای ندارد جز آن که به دنبال روح بیاید و به زحمت بیفتد... روح بزرگ آرزو می کند که در راه هدف های الهی و هدف های بزرگ خودش، کشته شود. فرقش شکافته می شود، خدا را شکر می کند. روح وقتی که بزرگ شد، خواه ناخواه باید در روز عاشورا ۳۰۰ زخم بر بدنش وارد شود. آن تنی که در زیر سم اسب ها لگدمال می شود، جریمه یک روحیه بزرگ، جریمه یک حماسه ، جریمه حق پرستی، جریمه روح شهید را می دهد. وقتی که روح بزرگ شد، به تن می گوید من می خواهم به این خون ارزش بدهم. چرا دور کلمه شهید را هاله ای از قدس گرفته است؟ چون شهید کسی است که یک روح بزرگ دارد، روحی که هدف مقدس دارد، کسی است که برای خودش کار نکرده است، کسی است که در راه حق و حقیقت و فضیلت قدم برداشته است".
سید حسن و همرزمانش، عاشورایی شده اند و باید و شاید که دل ها تا ابد بی قرار شان باشند. این داغ سوزان و محبت فروزان، هرگز سرد نخواهد شد. جان ها، نو به نو از این مشعل فروزان، اقتباس می کنند؛ و شور و شعور است که از این سرچشمه جوشان سرازیر می شود
