به گزارش سرویس صنفی آموزشی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ شش ماه از آغاز به کار وزیر علوم، تحقیقات و فناوری در دولت جدید می‌گذرد، اما هنوز تصمیم قطعی برای انتخاب رؤسای دانشگاه‌ها اتخاذ نشده است. وزیر علوم همچنان بر سیاست انتصاب سرپرستان موقت تأکید دارد، وضعیتی که آینده دانشگاه‌ها را با ابهامات جدی مواجه کرده است. این تعلل نه‌تنها ضعف مدیریتی را نشان می‌دهد، بلکه بی‌توجهی به مسائل دانشگاهی را نیز آشکار می‌کند.
در حال حاضر، بسیاری از دانشگاه‌های بزرگ کشور با مشکلات مدیریتی دست و پنجه نرم می‌کنند. سرپرست‌های موقت که بدون ثبات شغلی منصوب شده‌اند، فاقد قدرت اجرایی و تصمیم‌گیری قاطع هستند. این وضعیت باعث شده دانشگاه‌ها از مسیر توسعه علمی خود عقب بمانند و برنامه‌های کلان علمی، پژوهشی و آموزشی به بن‌بست برسند. سؤال اصلی اینجاست: چرا وزیر علوم در انتخاب رؤسای دانشگاه‌ها تعلل می‌کند؟ نتیجه این تأخیر، آسیب‌های جبران‌ناپذیری به بدنه علمی کشور وارد خواهد کرد.
رؤسای دانشگاه‌ها؛ سیاست‌گذاران اصلی مراکز علمی
رؤسای دانشگاه‌ها نقش کلیدی در سیاست‌گذاری‌های علمی، فرهنگی و آموزشی ایفا می‌کنند. نبود رئیس ثابت و مقتدر، دانشگاه‌ها را در سیاست‌گذاری‌های کلان دچار سردرگمی کرده است. این بلاتکلیفی منجر به کاهش بهره‌وری علمی، تعطیلی پروژه‌های تحقیقاتی و توقف برنامه‌های توسعه‌ای شده است. از سوی دیگر، جامعه دانشگاهی، شامل دانشجویان، اساتید و کارکنان، با ناامیدی و بلاتکلیفی مواجه شده‌اند.
گمانه‌زنی‌ها حاکی از آن است که برخی جریان‌های سیاسی در تلاش هستند تا رؤسای مورد نظر خود را به دانشگاه‌ها تحمیل کنند. این مسئله استقلال دانشگاه‌ها را به خطر انداخته و این سؤال را مطرح می‌کند که آیا وزیر علوم در انتظار هم‌سو شدن با خواسته‌های جریان‌های خاص است؟ اگر چنین باشد، این اقدام خیانتی بزرگ به نظام دانشگاهی کشور محسوب می‌شود.
وزیر علوم باید بداند که دانشگاه‌ها سنگرهای علمی کشور هستند و تعلل در انتخاب رؤسای دانشگاه‌ها، آن‌ها را از مسیر توسعه علمی منحرف می‌کند. کشور در شرایطی قرار دارد که نیازمند تولید علم، توسعه پژوهش و فناوری و تقویت ارتباط میان دانشگاه و صنعت است. هر روزی که دانشگاه‌ها بدون رئیس ثابت بمانند، ضرری جبران‌ناپذیر به بدنه علمی کشور وارد می‌شود.
پیامدهای بلندمدت تعلل در انتخاب رؤسای دانشگاه
اگر این وضعیت ادامه یابد، پیامدهای منفی آن تنها به حوزه مدیریتی محدود نخواهد ماند. افت کیفیت آموزشی، کاهش تولیدات علمی، مهاجرت نخبگان و بحران‌های عمیق‌تر در ساختار علمی کشور از جمله تبعات بلندمدت این تعلل خواهد بود. دانشگاه‌هایی که در بلاتکلیفی مدیریتی به سر می‌برند، توانایی رقابت علمی در سطح بین‌المللی را از دست خواهند داد و این مسئله توسعه پایدار علمی و صنعتی کشور را با خطر مواجه خواهد کرد.
از سوی دیگر، بلاتکلیفی مدیران دانشگاه‌ها، روند جذب هیئت علمی، تصویب پروژه‌های تحقیقاتی، توسعه امکانات آزمایشگاهی و بودجه‌بندی‌های کلان را مختل کرده است. در نتیجه، دانشگاه‌ها به جای حرکت در مسیر پیشرفت، در گرداب عقب‌ماندگی و فرسودگی گرفتار شده‌اند.
دانشجویان و دانشگاه‌های کشور نمی‌توانند قربانی بی‌مدیریتی و بازی‌های سیاسی شوند. وزیر علوم باید هرچه سریع‌تر از انتصاب سرپرستان موقت دست بردارد و با شفافیت و قاطعیت، رؤسای دانشگاه‌ها را معرفی کند. ادامه این روند تنها به فروپاشی علمی و مدیریتی در دانشگاه‌ها منجر خواهد شد و در نهایت، کشور از مسیر توسعه علمی عقب خواهد ماند. آینده علمی کشور نباید قربانی تعلل و بی‌برنامگی شود.
گزارش از شکوفه راشدی
