به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، تولد نوزاد نقطه عطفی در زندگی هر خانواده به‌شمار می‌رود. ورود فرزند به خانه نه تنها نظام خانواده را دگرگون می‌کند، بلکه به‌طور مستقیم و غیرمستقیم روابط بین والدین را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. تغییر در الگوهای رفتاری، تقسیم مسئولیت‌ها و نحوه ارتباط عاطفی از جمله مسائلی است که پس از تولد نوزاد مطرح می‌شود.
تغییر در نقش‌های والدین
با تولد نوزاد، نقش‌های پدر و مادر تغییر یافته و مسئولیت‌های جدیدی ایجاد می‌شود. والدین ممکن است دچار اضطراب، استرس و حتی افسردگی پس از زایمان شوند. این تغییرات می‌تواند موجب کاهش انرژی و تمرکز برای حفظ رابطه عاطفی و جنسی شود.
تحقیقات نشان می‌دهد که در ماه‌های اولیه پس از تولد نوزاد، سطح استرس والدین افزایش می‌یابد و این امر می‌تواند رضایت از رابطه را کاهش دهد.
کاهش زمان اختصاصی برای زوجین
یکی از اثرات مهم تولد نوزاد، کاهش زمانی است که زوجین برای گذراندن وقت با یکدیگر اختصاص می‌دهند. نوزاد نیاز به مراقبت‌های ویژه دارد و این موضوع باعث می‌شود والدین وقت کمتری برای گفتگو، تفریح و تقویت پیوند عاطفی خود داشته باشند.
با توجه به شواهد علمی موجود، توصیه می‌شود والدین در این دوره حساس، به حفظ ارتباط و تقویت پیوند عاطفی خود توجه ویژه‌ای داشته باشند و برای حفظ و بهبود رابطه، توصیه می‌شود که والدین انتظارات خود را به‌وضوح بیان کنند، به‌طور مشترک در مراقبت از نوزاد مشارکت داشته باشند و در صورت نیاز از منابع حمایتی استفاده کنند.
تغییر در شیوه‌های ارتباطی زوجین نیز از دیگر پیامدهای تولد نوزاد است. کاهش فرصت‌های گفتگوی عمیق و تأخیر در پاسخگویی به نیازهای عاطفی ممکن است باعث افزایش سوءتفاهم‌ها و کاهش رضایت از رابطه شود.
آموزش مهارت‌های ارتباطی و وقت‌گذاری اختصاصی برای زوجین (مانند «وقت دو نفره») از جمله راهکارهای موفق در بهبود رابطه پس از تولد نوزاد است. این اقدامات می‌تواند به بازسازی پیوند عاطفی کمک کند.
تغییر در اولویت‌ها و ارزش‌ها
ورود نوزاد موجب تغییر در الویت‌های زندگی می‌شود؛ والدین ناگهان تمرکز خود را از خود به فرزند منتقل می‌کنند. اگرچه این تغییرات طبیعی است، اما در برخی موارد می‌تواند به کاهش رضایت عاطفی و زناشویی منجر شود.
حمایت اجتماعی و مشاوره
حضور شبکه‌های حمایتی از جمله خانواده، دوستان و مشاوران روانشناسی می‌تواند به والدین کمک کند تا با تغییرات ناشی از تولد نوزاد بهتر کنار بیایند. مشاوره زناشویی و روان‌درمانی می‌تواند راهگشا باشد و به تقویت رابطه کمک کند.
تقسیم مسئولیت‌ها
تنظیم دقیق تقسیم وظایف در مراقبت از نوزاد، خانه و امور مالی از جمله عواملی است که می‌تواند بار عاطفی و جسمانی را کاهش داده و به بهبود رابطه بین والدین منجر شود. مطالعاتی نشان می‌دهند که نقش پدری فعال در این زمینه می‌تواند تعادل را به رابطه برگرداند.
مطالعات نشان داده‌اند که تقسیم عادلانه وظایف مراقبت از نوزاد و کارهای خانه می‌تواند تنش‌ها را کاهش داده و رضایت از رابطه را افزایش دهد.
تأثیرات مثبت تولد نوزاد بر رابطه والدین
تقویت حس مسئولیت مشترک
تولد نوزاد می‌تواند به ایجاد حس همکاری و مسئولیت‌پذیری مشترک بین والدین منجر شود. وقتی هر دو به عنوان یک تیم در مراقبت از فرزند عمل می‌کنند، این همکاری می‌تواند رابطه را تقویت کند.
افزایش همدلی و ارتباط عمیق
برخی والدین با گذشت زمان و از طریق تجربیات مشترک، به همدلی و درک عمیق‌تری از یکدیگر دست می‌یابند. این امر می‌تواند رابطه عاطفی و جنسی را بهبود بخشد.
راهکارهای پیشنهادی جهت بهبود و تقویت رابطه والدین
برنامه‌ریزی برای وقت‌گذاری اختصاصی: اختصاص زمانی منظم برای گذراندن وقت دو نفره، حتی به صورت کوتاه، می‌تواند کمک شایانی به تقویت پیوند عاطفی داشته باشد.
تقسیم عادلانه وظایف: برنامه‌ریزی و تقسیم مسئولیت‌های مراقبتی از نوزاد و کارهای خانه به شکلی عادلانه.
مشاوره و آموزش: بهره‌گیری از مشاوره زناشویی و شرکت در دوره‌های آموزشی مربوط به بهبود روابط زناشویی.
حمایت اجتماعی: استفاده از حمایت‌های خانواده و دوستان برای کاهش فشارهای ناشی از مراقبت از نوزاد.
توجه به سلامت جسمی و روانی: پرداختن به بهبود سلامت جسمی و روانی از طریق فعالیت‌های ورزشی، تغذیه مناسب و روش‌های مدیریت استرس.
تولد نوزاد تأثیرات چندوجهی بر رابطه والدین دارد که می‌تواند هم جنبه‌های منفی مانند کاهش روابط جنسی و افزایش استرس را به همراه داشته باشد و هم فرصت‌هایی برای تقویت همکاری، همدلی و مسئولیت‌پذیری مشترک ایجاد کند. کلید موفقیت در این مرحله، شناخت دقیق تغییرات، استفاده از حمایت‌های اجتماعی و حرفه‌ای و تنظیم مجدد نقش‌ها و وظایف در خانواده است.
با توجه به شواهد علمی موجود، توصیه می‌شود والدین در این دوره حساس، به حفظ ارتباط و تقویت پیوند عاطفی خود توجه ویژه‌ای داشته باشند و برای حفظ و بهبود رابطه، توصیه می‌شود که والدین انتظارات خود را به‌وضوح بیان کنند، به‌طور مشترک در مراقبت از نوزاد مشارکت داشته باشند و در صورت نیاز از منابع حمایتی استفاده کنند.
