به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»، این روزها یکی از پرچالشترین بخشهای روابط زناشویی، نوع برخورد با پول است. چه آنهایی که از ابتدا حسابهایشان را جدا میکنند و چه آنها که با گذشت زمان ترجیح میدهند دخلوخرجشان را مستقل از یکدیگر مدیریت کنند. پدیدهای که در سطح فردی شاید حس استقلال مالی بدهد، اما در بستر رابطه عاطفی، اغلب به بیاعتمادی، دوری و حتی سردی منجر میشود اما آیا چنین تفکیکی نشانه بلوغ است یا زنگ خطری برای زندگی مشترک؟
از بیاعتمادی تا فرهنگ فردگرایی
پدیده تفکیک مالی را نمیتوان صرفاً یک انتخاب اقتصادی دانست، بلکه اغلب ریشه در مؤلفههای روانی، اجتماعی و حتی فرهنگی دارد. در پژوهشی از دانشگاه ایلینوی (۲۰۲۲) آمده که ترس از وابستگی مالی، تجربههای ناموفق از گذشته، و تربیت فردمحور در خانوادهها، از مهمترین دلایل گرایش زوجها به جدایی مالی است.
همچنین رسانهها و شبکههای اجتماعی، بهویژه در دهه اخیر، با برجسته کردن مفاهیمی مانند «زن مستقل»، «پول من» و «عدم وابستگی اقتصادی»، الگوهایی را بازتولید کردهاند که تقویتکننده همین تفکیک است. در واقع، ریشه این جدایی نه همیشه در بیاعتمادی همسران به یکدیگر، بلکه گاه در ارزشهای نانوشتهایست که به آنها القا شده است.
تفکیک مالی چه بلایی بر سر رابطه میآورد؟
بر اساس یک مقاله زوجهایی که دخلوخرجشان کاملاً جداست، سطح پایینتری از «همحسی اقتصادی» دارند. وقتی دغدغههای مالی همسر، دغدغه تو نیست، صمیمیت جایش را به فاصله میدهد.
تفکیک مالی، بهویژه زمانی که شفافیت و گفتوگو نباشد، زمینهساز سوءظن، احساس تبعیض و بیعدالتی میشود. زن یا مردی که احساس کند «من بیشتر خرج میکنم» یا «او درآمدش را برای خودش نگه میدارد»، دیر یا زود دچار دلخوری در سکوت میشود.
مطالعات نشان دادهاند که یکی از پایههای امنیت روانی در زندگی مشترک، شفافیت مالی است. وقتی دخل و خرج مشخص نیست یا حسابها پنهان است، احساس «بیپناهی» وارد رابطه میشود.
چرا تفکیک مالی راهحل نیست؟
تفکیک مالی، زمانی که به درستی مدیریت نشود، میتواند به تدریج رابطه را از حالت «ما» به «من و تو» تبدیل کند. از مشکلات کوچک روزمره تا تصمیمگیریهای بزرگ زندگی، هر چیز به سطح فردی میرود. این اتفاق معمولاً از جایی شروع میشود که یکی از طرفین تصمیم میگیرد که بدون مشورت مالی اقدام کند. در ابتدا شاید احساس آزادی و استقلال ایجاد شود، اما این فاصلهگذاری به تدریج باعث میشود که دیگر هیچ چیز به صورت مشترک حس نشود.
یکی دیگر از مهمترین عواقب تفکیک مالی، کاهش سطح همدلی است. وقتی دخلوخرجها جدا میشود، طبیعی است که زوجها دیگر دغدغههای مالی یکدیگر را به اندازه قبل درک نمیکنند. این فاصله مالی به فاصله عاطفی تبدیل میشود. وقتی فردی با مشکل مالی مواجه میشود یا یکی از طرفین بیکار است، اگر دیگر شریک زندگیاش در جریان وضعیت مالی نباشد، نه تنها کمک عاطفی نخواهد کرد، بلکه ممکن است احساس کند که مسئولیتی ندارد.
اعتماد، سنگ بنای زندگی مشترک است. تفکیک مالی بدون شفافیت میتواند چنین بنایی را لرزان کند. وقتی هر کدام از طرفین به صورت مستقل پول خرج میکند، ممکن است در ابتدا احساس کند که هیچ مشکلی ندارد. اما به مرور زمان، اگر یکی از طرفین نتواند درک کند که چطور همسرش پولهایش را خرج میکند، یا ببیند که همسرش درباره دخل و خرج خود شفاف نیست، اعتماد بهطور طبیعی از بین میرود. تردید در مورد صداقت مالی، به شک و تردید در سایر جنبههای رابطه نیز منتقل میشود.
در لحظات بحرانی مانند بیکاری، بیماری یا هر مشکل مالی بزرگ، تفکیک مالی میتواند زمینهساز بحرانهای شدیدتری شود. بدون یک سیستم مالی مشترک، ممکن است هر طرف جداگانه اقدام کند و این عدم هماهنگی در نهایت فشار بیشتری به رابطه وارد میکند. برای مثال، اگر یکی از طرفین برای پرداخت هزینههای درمانی به تنهایی اقدام کند و دیگری نتواند سهم خود را بهدرستی درک کند، ممکن است به یک بحران عاطفی و مالی تبدیل شود که دو طرف را از هم دور کند.
تفکیک مالی همچنین به عدم شراکت در تصمیمهای بزرگ زندگی، مثل خرید خانه، سفر یا فرزندآوری منجر میشود. وقتی افراد هرکدام به طور مستقل هزینههای خود را مدیریت میکنند، ممکن است نتوانند به طور یکپارچه برای پروژههای بلندمدت زندگی برنامهریزی کنند. به عبارت دیگر، وقتی هر کسی در دنیای مالی خود سیر میکند، حتی بزرگترین تصمیمات مشترک هم به چالش کشیده میشود.
چگونه به «فهم مالی مشترک» برسیم؟
همانطور که مشاوران مالی توصیه میکنند، بهترین مدل، داشتن سه حساب است: یک حساب مشترک برای مخارج زندگی (کرایه، خوراک، قبوض) و دو حساب شخصی برای هزینههای فردی. این مدل، هم استقلال را حفظ میکند و هم همکاری را تقویت میکند.
در گفتگوهای ماهانه درباره دخلوخرج، زوجها باید درباره اولویتها، مخارج پیشرو، اهداف مالی و تصمیمهای بزرگ گفتوگو کنند. این جلسات مثل «چکآپ سلامت مالی رابطه» عمل میکنند.
برخی از زوجها از ابتدا توافقنامهای (حتی ساده و غیررسمی) درباره نحوه خرج، پسانداز و سهم هرکس از مخارج مینویسند. این شفافیت، جلوی بسیاری از سوءتفاهمها را میگیرد.
اگر ریشه تفکیک مالی، ترس یا بیاعتمادی عمیق است، مراجعه به مشاور خانواده یا درمانگر روانشناسی میتواند به حل این الگوهای ذهنی کمک کند. گاهی مشکل، اصلاً در پول نیست، بلکه در زخمهاییست که پشت آن پنهان شده است.
به طور کلی پول، تنها ابزاری برای پرداخت قبضها نیست؛ بلکه زبان نامرئی رابطه است. وقتی این زبان دچار اختلال میشود، ارتباط هم به بیمعنایی میگراید. تفکیک مالی ممکن است نشانه استقلال باشد، اما اگر به قیمت بیاعتمادی، عدم همدلی و انزوای عاطفی تمام شود، دیگر ارزش حفظ کردن ندارد.
رسیدن به «فهم مالی مشترک» شاید زمانبر باشد، اما اگر زوجها برایش تلاش کنند، رابطهای امنتر، صمیمیتر و بادوامتر خواهند ساخت.
