نصب نرم افزارها در موبایل فقط وارد کردن یک تکنولوژی به زندگی شخصیمان نیست، بلکه مطمئنا با خودش یک سبک زندگی هم به همراه می آورد. به هر حال تغیراتی در زندگی ات اتفاق می افتد. پس باید خیلی مراقب بود.
خبرنامه دانشجویان ایران: سیدحسین احمدپناه، متولد خرداد 1371 و کارشناس فناوری اطلاعات است که در چند مجموعه نرم افزاری مشغول به کار است. لیسانس مهندسی فناوری اطلاعات دارد و در حال حاضر ترم دوم کارشناسی ارشد هوش مصنوعی است.
دبیری ریاضی و کامپیوتر یکی از دبیرستان های تهران و مدیریت کنترل کیفیت نرم افزار یکی از شرکت های نرم افزاری تهران را برعهده دارد. با این همه تجارب و سن کم، در مورد ورود اپلیکیشن های اندروید در میان نوجوانان دبیرستانی، احساس خطر می کند.
بازی ساز است. تا الان بیش از 70 برنامه و بازی را روی مارکت های جهانی گوگل پلی و مارکت ایرانی بازار منتشر کرده است. برگزاری کار گاه های متعدد برنامه نویسی و سیستم عامل در دانشگاه های کشور را نیز در رزومه اش دارد.
در دومین جشنواره نرم افزارهای موبایل ایران که در اسفند ماه سال گذشته برگزار شد، با برنامه «پیامک باز»، نامزد بهترین برنامه در بخش اجتماعی و ارتباطات شد و در اولین دوره مسابقات ایده پردازی و برنامه نویسی اندروید(ایران موبی کد) در دانشگاه امیرکبیر نیز، داور این جشنواره بود.
اولین برنامه اش، بازی فکری «چراغ ها» بوده، به خاطر تخصص و حرفه اش هم، تمام برنامه های ارتباطی مثل وی چت، وایبر، واتس آپ و غیره را روی گوشی اش نصب دارد و تنها امیدواری کاریش این است که با حمایت از برنامه نویسان ایرانی، باعث رشد و شکوفایی هر چه بیشتر در این صنعت نوپا شویم!
به نظر شما اپلیکیشن های ارتباطی اندروید محبوبیت دارند؟ به عنوان یک برنامه نویس اندروید، بفرمایید چه عواملی باعث ایجاد محبوبیت و جذابیت اپلیکیشن های ارتباطی اندروید شده است؟
بگذارید با این مقدمه پاسخ دهم که شبکه اجتماعی توییتر از سال 2006 تا الان، حدود 243 ملیون کاربر دارد ولی برنامه ای مثل واتس آپ، 450 ملیون کاربر، در حالی که از سال 2010 راه افتاده است، برنامه وی چت هم، 600 ملیون عضو دارد. پس نمی توانیم شکی داشته باشیم که این ابزارها دارای محبوبیت و کاربردی در میان جامعه هستند. اگر فقط بخواهم 12 علت پرطرفدار بودن واتس آپ، یکی از ابزارهای اندرویدی را بگوییم، شامل این موارد است:
1) به مدت یک سال رایگان است و پس از آن، هزینه اشتراک سالیانه تنها یک دلار است که قابل اقماض است.
2) استفاده از آن ساده است.
3) بدون نیاز به ثبت نام از طریق پست الکترونیک است.
4) در مورد سهولت استفاده هم می شود گفت که همه چیز در سرور اتفاق می افتد و کاربر کمترین دخالت را دارد.
5) رابط کاربری آسان و واقعا قابل درک است و حداقل امکانات مورد نیاز را داراست: پیام کوتاه افراد، ارسال شکلک ها، ارسال فایل های صوتی و تصویری، داشتن گروه، مسدود کردن(بلاک)
6) یک راه بهتر برای ارتباط با خانواده و دوستان در شبکه های اجتماعی است. تمام مکالمات خصوصی است و روند گفت و گو با یک تماس خاص، ساده تر از شبکه های اجنماعی است.
7) تا الان هیچ ایمیل و یا درخواست و یا یادآوری ناخواسته از این اپلیکیشن گزارش نشده است.
8) تیم این ابزارها کارآمد است. (بدون خاموش شدن ناگهانی سیستم، قطع برق، چالش های عملیاتی)
9) واتس آپ یکی از اولین سرویس هایی است که قابلیت «کراس پلت فرم» در آن درخشان بود. یعنی نیازی نیست من نگران این موضوع باشم که آیا دوستم گوشی اندرویدی دارد یا خیر؟ چون واتس آپ برای تقریبا برای تمام پلت فرم ها برنامه دارد.
10) مصرف دیتای اینترنت، فوق العاده کم است.
11) اجرای خودکار، برنامه با سرعت بالا و بی نیاز به باز کردن برنامه به صورت دستی و بالا و یا لاگین کردن.
12) امنیت بالای ارسال و دریافت پیام ها
مشت هم که نمونه خروار است. واتس آپ و برنامه هایی از این دست به دلیل هزینه کمی که دارند، جای خوبی میان مردم باز کردند. شما فکر کنید گوشی با قیمت حدودا یک ملیون تا یک و نیم می خرید و دیگر نمی خواهید هزینه ای برای پیامک داشته باشید. بدون هیچ هزینه ای امکان فرستادن پیامک دارید. فایل می فرستید، عکس می فرستید و حتی صحبت می کنید. شما مطمئن باشید اگر هزینه بر بود، این همه اشتیاق هم به وجود نمی آمد.
اما متاسفانه علت های دیگری هم در میزان خرید و استفاده از گوشی های اندرویدی وجود دارد که در عبارت «چشم و هم چشمی» و یا «نیازهای کاذب»، خلاصه می شود. فردی میبیند که خاله و عمه اش و یا دوستش گوشی اندرویدی دارد و به هر قیمتی که شده، با قرض و یا حتی به صورت قسط، گوشی را تهیه می کند. در حالی که این ابزار و گوشی برای همه افراد ضروری نیست.
اما به نظر من، با توجه به گسترش فوق العاده زیاد گوشی های هوشمند، مردم کشش بسیار زیادی به برنامه های ارتباطی دارند و این خلا را با برنامه هایی مثل اینستاگرام و وایبر و غیره پر کرده اند و با فیلتر و مسدود کردن این برنامه ها به هیچ عنوان نمی توان جلوی رشد آنها را گرفت و صرفا هزینه بی موردی می شود.
به عنوان یک برنامه نویس و نه جامعه شناس، نصب این نرم افزارها فقط وارد کردن یک تکنولوژی به زندگی شخصیمان نیست، بلکه مطمئنا با خودش یک سبک زندگی هم به همراه می آورد. وقتی این طور ارتباطات مجازی اجتماعی به موبایل و کامپیوتر راه پیدا کند، حتی اگر بخواهی تقوا پیشه کنی و به فرض نزدیک به محال هم اصلا سر از جاهای هرکجایی در نیاوری و سلامت شبکه دوستانت را با انتخاب آدم های مشخص و درست حفظ کنی، به هر حال تغیراتی در زندگی ات اتفاق می افتد. پس باید خیلی مراقب بود.
امنیت اطلاعات در این آپ ها چطور است؟
اخیرا موضوع فیلتر شدن وی چت و واتس آپ را قطعا شنیدید. به نظر من این ابزار هم مانند اینترنت، با یک فرهنگ سازی، قسمت فایدهاش بیشتر از ضربه ها و ضررهایش است. چون امنیت بالایی دارند. نباید به این دلیل که چون مخابرات به خاطر این ابزارها ممکن است ضربه بخورد، نسبت به موضوع حساس شوند.
و نکته ای که راجع به اسرائیلی بودن وایبر مطرح می کنند، باید بگویم که چند ماهی است که بزرگترین شرکت تجارت الکترونیکی ژاپن به نام Rakuten سهامش را خریده و به عهده گرفته.
ما خیلی جاها بد عمل کردیم. به نظر من مواجهه با این قضیه یک راهکار چند جانبه می طلبد. اگر ما می آییم با فیلترینگ و کارهای بازدارنده تا جایی که می توانیم از شیوعش جلوگیری می کنیم، از آن طرف هم باید از راه های درست فرهنگ سازی کنیم تا مردم کمتر سراغ این تکنولوژی ها بروند که راهی ندارد جز جایگزین هایی که برایشان تعریف می کنیم تا مزایای این تکنولوژی ها را داشته باشد، برای همین باید از برنامه نویسان داخلی حمایت کرد.
متاسفانه در عمل ما فقط داریم ساده ترین بخش این ماجرا را عملی می کنیم؛ یعنی فیلترینگ. وقتی جنبه های دیگر این ماجرا نادیده گرفته می شود، عملا فیلترینگ و هشدارهای شبانه روزی و ترساندن بی منطق هم کم کم اثرات خودش را از دست می دهد.
این اپلیکیشن ها چه تفاوتی با سرویس های ایرانی دارد؟
همانطورکه خودتان می بینید این برنامه ها از کیفیت بالایی برخودار هستند و متاسفانه اصلا قابل مقایسه با برنامه های ایرانی نیستند.استفاده فراگیر از این برنامه ها در جامعه نشان از قدرت جذب و کیفیت بالای این برنامه دارد. مهمترین علتش هم این است که هیچ پشتیبانی ای از سرویس های ایرانی نمی شود. واتس آپ اگر موفق است، به این خاطر است که تشکیلات منظمی دارد. تیم منسجمی دارد و ما به علت بحث تحریم ها نتوانستیم در بازار جهانی خودی نشان دهیم. من هم که در گوگل پلی برنامه هایی را گذاشتم، خیلی ها تعجب کردند که ما چنین توانایی هایی داریم.
شما که معلم دبیرستان هستید، آیا با دانش آموزی مواجه شدید که با این آپ ها سروکار نزدیکی داشته باشد؟
اکثر دانش آموزان مدرسه ما گوشی های اندروید دارند و در وایبر و واتس آپ و وی چت هستند و حتی من را هم در گروپ هایشان دعوت کردند. به نظر من وقتی پدر و مادری نمی تواند بچه اش را متوجه کند که در مدرسه نباید گوشی ببرد و یا مثلا در روز دو ساعت می تواند با گوشی بازی کند، بهتر است برایش گوشی نخرد. یعنی نوجوان 14 ساله الان هم لپ تاپ دارد، هم تبلت و هم گوشی های اندروید. به نظر من نوجوان تا وقتی که هجده ساله نشده و به بلوغ فکری نرسیده است، نباید این ابزارهای حرفه ای را در اختیار داشته باشد. چرا دانش آموز 14 ساله من گوشی شش ملیونی در دست دارد؟ چرا والدین ما حتی بر فرض اینکه مشکل مالی ندارند، چنین امکانات ارتباطی را برای فرزندشان تهیه می کنند.
واقعا چند درصد از وقت کاربران نوجوان ما صرف وقت گذرانی و کارهای غیرمفید می شود؟
من آدم های زیادی را می شناسم که به خاطر کارهای فرهنگی وارد این فضا شدند ولی حالا باید بیایید و ببینید که درگیر چه مطالبی شده اند و این کارها چقدر در زندگی واقعی شان تاثیرات منفی گذاشته است. ناگهان می بینید استاد در حال صحبت است اما دانشجوی ما چون حوصله ندارد و یا عادت به تنبلی کرده، گوشی اش را باز می کند و مشغول چک کردن و یا حتی بازی کردن و خواندن جک می شود. این عدم فرهنگ سازی یک طرف، اینکه ما برنامه سازان نتوانستیم قرآن و نهج البلاغه را به صورتی جذاب و نو وارد اپلیکیشن های اندروید کنیم تا به فرض وقت خالی داشتن دانشجو و دانش آموز، به جای چک کردن صفحات جک و بازی، نگاهی به تفسیر قرآن و آیاتش بیندازد، جای تاسف دارد.
از جشنواره نرم افزارهای موبایل ایران صحبت کنید؛ از پیامک باز و حتی برنامه های شرکت کننده دیگر؟
شرکت و حضور در نمایشگاه ها و جشنواره ها برای ما برنامه سازان خیلی مهم است. چون باعث می شود با سایر توسعه دهنده ها آشنا شویم و نظرات و دیدگاه های مختلف را در جهت رسیدن به اهدافشان بشنویم.
میزان استقبال از این جشنواره ها هم خیلی خوب است و روز به روز به تعداد برنامه ها هم اضافه می شود و جوانهای با استعداد کشور، برنامه های نسبتا خوبی تولید کردند.
ولی حقیقت ماجرا این است که برنامه های ایرانی خیلی مانده که به سطح برنامه و بازارهای جهانی برسد. علتش هم این است که تیم های کاری در ایران بسیار کم است. یعنی یک نفر از ایده، طراحی، برنامه نویسی و غیره را انجام می دهد که قاعدتا نمی تواند تمام جوانب را پشتیبانی کند.
یک علت دیگر هم اینکه واقعا پشتیبان مالی نداریم. یعنی اینکه یک سازمان یا مجموعه بیاید و از یک تیم پشتیبانی کند. یک ضرب المثل معروف است که می گوید: برنامه نویسی جز درد، هزینه هم دارد.
متاسفانه به خاطر هدفمند نبودن ایده ها و نبود ارگان و یا مسولی که این ابزارها و جوانان متخصص را هدفمند کند، شاهد سرویس های خوبی در جشنواره اخیر نبودیم و می بینید که پرفروش و پردانلودترین محصولات، جک و لطیفه است. واقعا نیاز ضروری مردم ما الان این هاست؟ واقعا اکثر مردم ما دنبال این برنامه ها می روند.
مثلا راهنمایی و رانندگی برنامه ای ساخته است که آموزش عبور از خط عابر پیاده را به بچه ها می دهد در حالی که خیلی از برنامه هایی که به جشنواره رسیده بود، اصلا قابلیت استفاده از نظر فرهنگی را هم نداشت و حتی مخالف فرهنگ ایران بود. در حالی که ما اینها را داوری کردیم. گرچه سعی کردیم نمره فرهنگی اش را کم بدهیم.
کلا در جشنواره اخیر، سه بخش داشتیم که متاسفانه دوستان در بخش ایده، امتیاز کمی به دست آوردند به دلیل اینکه ایده ها اکثرا تکراری بود. مثلا وایبر ایرانی! اینستاگرام ایرانی! فیس بوک ایرانی!!!
