آقای شیخ! فریاد بزنید

خبرنامه دانشجویان ایران: مهدی میرحاجی// مصر و جایگاه بی بدیل آن در جهان اسلام هم در حوزه سیاسی و هم در زمینه ظرفیت های مردمی و تمدنی، وزنه مهمی در تحولات منطقه ای، جهان اسلام و کل جهان به شمار می رود. جایگاه مرجعیت علمی و دینی الازهر به عنوان یکی از دو قطب اصلی در جهان اسلام، کارکرد سرنوشت سازی در جهت دهی به افکار عمومی دارد. از این رو نقش علمای الازهر در آگاهی رسانی به جامعه مخاطبشان انکار ناپذیر است. اما آیا در سال های اخیر و به ویژه پس از انقلاب بزرگ مصر، الازهر توانسته به عنوان مدافع راستین صراط مستقیم در کنار مردم خویش و مسلمانان جهان باشد؟ نقش الازهر در مبارزه با صهیونیسم بین الملل و کشتارهای بی امان آنها در لبنان، سوریه و فلسطین تا چه حد مبتنی بر قسط و عدل بوده است؟

شیخ کنونی الازهر، «احمد الطیب» آخرین شیخی است که توسط حسنی مبارک و پس از فوت طنطاوی به این سمت منصوب شد و همچنان این کسوت را بر عهده دارد. به نظر می رسد به دلیل وجود برخی آسیب های کلی در سیستم ساختاری و فکری الازهر، امکان بازتولید جایگاه سیادت و رهبری برای الازهر چنان که در برخی از مقاطع تاریخی وجود داشته است، نیست.

جناب احمد الطیب! شما امروز بر جایگاهی تکیه زده اید که در گذشته ای نسبتا دور تنها ملجا حفظ اسلام و میراث آن بوده است. مصر در عهد ممالیک توانست دین خود را به اسلام ادا کند و در حالی که بسیاری از مراکز دینی و علمی در سرزمین های اسلامی زیر سم ستوران مغولی پایمال شده بود، این مردم مصر و حکومت ممالیک بودند که در چندین جنگ متوالی در برابر سپاه ویرانگر مغول مقاومت نمودند و میراث ارزشمند و ذی قیمت مسلمانان را حفظ کردند. در طول دهه های گذشته در قرون 19 و 20 میلادی نیز این الازهر بود که با حفظ استقلال خود می توانست در برابر زیاده خواهی های سیاسی و بین المللی در کنار مردم خویش ایستادگی کند. اما امروز با وجود آنکه شما و شورای روحانیون الازهر می کوشید میان محافظه کاری و دفاع از حق قدم بزنید، این مردم مصر و مسلمانان تحت ظلم سایر کشورها هستند که هزینه های مالی و جانی پرداخت می کنند.

آری خبر انتقال کمک های انسان دوستانه الازهر و مواضع حمایت آمیز شما از مردم غزه به گوش رسیده است. اما جناب شیخ! ارسال کمک های دارویی و غذایی برای مردمی که با چراغ سبز دولت شما زیر آتشبارهای سفاکان صهیون عزیزان خویش را از دست می دهند، دور باطلی نیست؟ شما به پشتوانه سنت الهی و حمایت مردمی، توان جمع کردن بساط ظلم از آسمان کشور همسایه خویش را دارید اما در افکار عمومی جهان و نیز بر صفحات تاریخ این طور وانمود می شود که الازهر در برابر محاصره 360 درجه ای غزه توسط دشمن کودک کش و بستن گذرگاه رفح توانایی مقابله ندارد و تنها با ارسال کمک های غذایی رفع تکلیف می کند.

جناب شیخ! محموله های دارو و غذا از سراسر جهان به سمت غزه ارسال شده است. غزه از شما به عنوان همسایه ای با ظرفیت های سیاسی و مذهبی بی نظیر، انتظار کمک انسان دوستانه ندارد. غزه از شما صلابت دوره فاطمی را می خواهد. غزه از شما اقتدار دولت ممالیک را می خواهد که بار دیگر بر وارثان مغولان سفاک تنگ بگیرد و لکه های سیاه آنها را از جهان اسلام بزداید.

امروز جهان اسلام برای مقابله با ظلم غرب و ایادی تکفیری آن نیازی به محافظه کاری ندارد. امروز جهان اسلام از شما انتظار فریاد دارد. صدها کودک در غزه قربانی می شوند و در سراسر جهان حتی در کشورهایی چون فرانسه اعتراضات میلیونی به راه می افتد. اما جریان سازی الازهر علیه دیکتاتوری صهیونیسم مشاهده نمی شود. در برابر دشمنی از تبار بنی نضیر که تمامیت اسلام را در تاریخ صدر اسلام هدف گرفته بودند، و امروز با شمشیر بمب های چند تنی و سلاح های شیمیایی و غیرمتعارف علیه پاره ای از جهان اسلام جوی خون به راه انداخته اند، با سازش و محافظه کاری نتیجه ای حاصل نخواهد شد.

شما امروز در معرض قضاوت تاریخ قرار دارید. همان گونه که از حکومت 230 ساله فاطمی به عنوان بنیان گذاران قاهره و الازهر یاد می شود، همان طور که تاریخ، از دوره ممالیک به نیکی یاد می کند، در دهه ها و سده های آتی نیز پرونده الازهر و نقش آن در مقابله با رژیم کودک کش مورد ارزیابی مورخان خواهد بود.

امروز الازهر شما به عنوان مرکز مرجعیت اهل تسنن، و قم به عنوان مرجعیت تشیع می توانند با کنار گذاردن اختلافات سطحی و تاریخی بر مشترکات اصیل و بر تاریخ سازی تکیه کنند و شیرینی آن را در ریشه کنی ظلم بچشند. همان گونه که در تفکر شما افراطی گری جریان های تکفیری و وهابی جایگاهی ندارد، مرجعیت قم نیز اجازه ورود تفکرات افراطی و اختلاف افکن را به جهان تشیع نمی دهد. جریان «قرضاوی» از نگاه شما محکوم است و جریان «شیرازی» نیز در نگاه شیعه جایی ندارد.

همان گونه که در مسیر کاهش اختلافات میان شیعه و سنی در سال های گذشته تلاش کرده اید، در زمینه جهاد با ظلم نیز فرصت ها را مغتنم بشمارید. فرصت های تاریخی همچون ابرهای زودگذر منتظر تصمیم انسان باقی نمی مانند. جهاد با دشمن متجاوز و صهیونیسم کودک کش و تسهیل امکان جهاد برای مبارزان فلسطینی، کمترین نقش مورد انتظار از علمای برجسته و صاحب نفوذ الازهر است.