به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ رفتن به کالج به معنای رسیدن به موقعیت شغلی، مزایا و رفاه و درنتیجه همه این ها خروج از موقعیت نامناسب زندگی در فقر و تنگناست. تعداد کمی از خانواده ها که فرصت اقتصادی شان اجازه می دهد فرزندشان را در مدرسه ای خصوصی ثبت نام می کنند تا آینده اش تامین شود. دیگر دانش آموزان ناگزیر از ورود به مدارسی هستند که نه تنها فاقد فضای آموزشی استاندارد هستند، بلکه برخی از بدترین معلم ها در آن مشغول به کارند.
معلم ها در ایالات متحده به دلیل قانونی به نام «حق تصرف» هرگز از شغل خود اخراج نمی شوند. به همین دلیل مدیران مدراس فقط آنها را به هم پاس می دهند. شرایط پیچیده نظام آموزشی اجازه تغییرات بزرگ در شیوه های آموزشی و قوانین را نمی دهد. اما تلاش برخی آدم های کمیاب در تاسیس و به کارگیری روش های متفاوت توانست این قول مشهور در ذهن مردم و مدیران که «افراد فقیر، چیزی هم یاد نمی گیرند» را تغییر دهد. تعداد مدارس نادری که در به کارگیری روش های خود موفق بوده اند، متقاضیان زیادی در میان طبقه متوسط و ضعیف اجتماع امریکا می یابند و ناگزیر می شوند دانش آموزان ورودی خود را هر سال از میان گوی های لاتاری بیرون کشند. وضعیتی که آینده تحصیلی، شغلی و طبقاتی دانش آموز را به تمام معنا در قرعه کشی رقم خواهد زد.
مستند «در انتظار سوپر من» محصول 2010 امریکا، و به کارگردانی دیویس گوگنهایم، شکست نظام آموزش عمومی ایالات متحده را به نمایش می گذارد. فیلم در سال 2010 برنده جوایز بهترین فیلم از دیدگاه تماشاگران در فستیوال فیلم ساندانس و همچنین جایزه بهترین فیلم مستند در فستیوال جایزه منتقدان شد.
