به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ با نگاهی گذرا به تاریخ کارکرد های سیاسی عبادی مساجد از صدر اسلام تا انقلاب اسلامی این حقیقت برای ما آشکار می شود که مسجد همیشه سنگر همه ارزش های دینی و انقلابی ما بوده است به گونه ایی که به جرات می توان گفت حفظ مسجد به مثابه حفظ دین بوده و هست؛چرا که در حکومت اسلامی مسجد صرفا کاربری عبادی ندارد بلکه علاوه بر آن مرکز اصلی برای عمق بخشی به باورهای دینی وبصیرت افزایی و تربیت نیروهای متعهد و شناخت نقاط تهدید و فرصت حکومت اسلامی است واساسا محلی برای تجمع و وحدت مسلمین است.
اولین حرکت های انقلاب اسلامی از مساجد شروع شد به گونه ایی که بچه های انقلاب همان بچه های مسجد بودند نقش مسجد در جریان انقلاب اسلامی واقعا جدی گرفته شده بود به گونه ایی که مسجد قرار گاه همیشگی مبارزین بود و جلسات سیاسی و روشنگرانه برای تقویت روحیه انقلابی مردم در مساجد شکل می گرفت یعنی مسجد پاتوق انقلابیون شده بود و صرف تا صد جریانات انقلابی در همین مساجد هدایت و رهبری می شده است.
پس از انقلاب هم با اندک تاملی در شرایط و امکانات کشور در زمان دفاع مقدس که بسیاری از کشورهای جهان منبا تسلیحاتی و اطلاعاتی رژیم بعث شده بودند و از طرفی هم در کشور ما تازه انقلاب شده بود و حکومت نوپا هنوز استحکام کافی را نگرفته بود و سابقه جنگی و نظامی هم نداشتیم؛در این شرایط بسیار وخیم تنها دارایی ما همین تربیت مسجدی و کادر سازی بود که از طرف مسجد برای انقلاب و جبهه ها صورت می گرفت
اکنون که نهال انقلاب اسلامی تبدیل به درخت تنومندی شده که مرکز امید بسیاری از مسلمانان بدون هیچ اغراقی به بهره گیری از سایه و پناه آن است و از طرفی هزینه ها و توطئه های فراوانی انجام می شود تا این انقلاب از مسیر خود منحرف شود و متاسفانه جریاناتی هم در داخل خواسته یا ناخواسته به این تهدیدات دامن می زنند اکنون که همه ارزش ها و دارایی این ملت مرکز انواع تهاجمات دشمن قرار گرفته بسیار ساده انگارانه است اگر لحظه ایی با خود بیاندیشیم که ذره ایی از رسالت سنگین مساجد نسبت به زمان انقلاب و دفاع مقدس کم شده است مخصوصا در این شرایط که دشمن عمیقا به نقش مساجد در پیشبرد آرمان های انقلاب پی برده و تا می توانند هزینه می کنند حتی پول هایشان را به برخی مساجد تزریق می کنند تا آن را از رسالت اصلی خود منحرف کنند. همیشه خطرناک ترین شرایط زمانی است که همه چیز آرام به نظر می رسد و تعداد کمی احساس خطر می کنند دشمن خیلی راحت از این فضا استفاده میکند و ضربه اساسی را می زند بدتر از این زمانی است که عافیت طلبی و راحت طلبی برنامه معمول زندگی متولیان شده باشد برای مصون ماندن جامعه و انقلاب از همه این تهدیدات جدی و حداکثر سازی ظرفیت های مساجد لازم است سوالاتی از خود بپرسیم:
آیا ائمه جماعت ما به عنوان مدیران فرهنگی و شخصیت های محوری و تاثیر گذار مساجد آموزش های لازم برای ایفای این نقش حساس را دیده اند؟ از جمله توان شناخت اولویتها و جهت دهی منابع و برنامه ها به سمت اولویتها و برقرای رابطه سازنده با مردم خصوصا جوانان؛ بصیرت نسبت به مسائل روز جامعه و جهان اسلام و بصیرت افزایی و بسیاری مسائل دیگر که لازم است مراجع زیربط به طور جدی نسبت به آنها اهتمام داشته باشند.
آیا مسولین به مسجد به عنوان مرکز آموزش و دانشگاه کهن جامعه اسلامی نگاه میکنند که وظیفه سنگین کادر سازی برای نظام اسلامی را عهده دار شود ومنابع و برنامه های خود را به این جهت سوق داده اند؟ و آیا دانشگاهیان متعهد و حوزویان پیشگام شده اند تا حول محور مساجد یک شبکه نظام مندی شده را تشکیل دهند و به عمق بخشی باور های دینی بپردازند؟
خلاصه اینکه بسیاری از شواهد نشان می دهد که دشمنان خیلی بیشتر به اهمیت و جایگاه مسجد پی برده اند و ظاهرا برنامه آنان برای مدیریت مساجد ما خیلی بیشتر و جامع تر از برنامه های خود ماست تمام تلاش آنان این است که مسجد پناه گاه و مرجع مردم برای مسائل مختلف اجتماعی فرهنگی سیاسی و حتی امورات شخصی هم نباشد و چه تهاجمی می تواند خطرناک تر از این باشد؟ وقتی مسجدی در زندگی مسلمانان نباشد دیگر زندگی اسلامی وجود ندارد و دیگر نه جامعه اسلامی معنایی خواهد داشت ونه نظام اسلامی.
