داستان فرعی عاشق شدن ماهگول (سحر جعفری جوزانی) و سهراب (حمید گودرزی) در داستان اصلی فیلم که مسئله انتخابات را روایت می کرد زائد و می‌توانست در فیلم نباشد؛ اگرچه همین داستان فرعی و ماجرای ازدواج ماهگول و سهراب همچون اکثر فیلم های «عشق و عاشقی» ایرانی در سکانس آخر فیلم استفاده می شود.
خبرنامه دانشجویان ایران: فیلم سینمایی «ایران برگر» به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی، نویسندگی مسعود جعفری جوزانی و محمدهادی کریمی و تهیه‌کنندگی فتح‌الله جعفری جوزانی ساخته سال ۱۳۹۳ است که در جشنواره سی و سوم فیلم فجر با اقبال مخاطبین مواجه شد.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ «ایران برگر» فیلمی ست که هم مخاطب عام را راضی می کند و هم مخاطب خاص راپای خود می نشاند، چرا که از وجوه مختلی برخوردار است که هریک می تواند طیفی از این مخاطبان را به خود جذب کند.از یک سو فیلمی کمدی و سرگرم کننده است با داستانی عاشقانه و با حضور بازیگرانی محبوب و از دیگر سو فیلمی انتقادی سیاسی ست که می تواند خوشایند مخاطبان جدی تر هم باشد.
محمدرضا حیاتی در یادداشتی پیرامون این فیلم می نویسد: از همان عنوان فیلم می‌شد فهمید که در «ایران برگر»، با قرار گرفتن کلمه «ایران» و «برگر» باید شاهد تقابل «سنت ایرانی» و «مدرنیته غربی» باشیم.
داستان فیلم در فضای کمدی و در زمان فعلی روایت می‌شود، فضای طنزی که با بازیگران «شبهای برره» و «پایتخت» بیننده را یاد سریال های طنز 90قسمتی می اندازد. ماجرای فیلم در مورد اهالی روستایی است که برخی از آنها با ترفندهایی خواستار کسب قدرت در بین اهالی روستا هستند که در این راه اتفاقاتی جالبی برای آنها می افتد.
در «ایران برگر»، قرار است انتخاباتی در روستایی بین سه کاندیدا برگزار شود، و در این بین فتح الله خان (محسن تنابنده) و امرالله خان (علی نصیریان) به همراه خانوادهایشان برای پیروزی در انتخابات با هم رقابت می کنند، که در این راه با اعلام کاندیداتوری این دو نفر، در میان اهالی، گروه‌بندی‌ها و صف آرایی‌هایی شکل می‌گیرد که حوادث ادامه داستان را در پی دارد.
توزیع غذای رایگان، انواع و اقسام وعده های انتخاباتی و سر دادن شعارهای مختلف و حتی ادعای تقلب بعد از باخت این دو کاندیدا در پایان، مخاطب را در اشل کوچکتر فضای جامعه ایران در فضای انتخابات سال 88 قرار می دهد.
فکت‌هایی که جوزانی در «ایران برگر» استفاده کرده است به قدری ساده است که هر آدم معمولی «سینما نرفته» را به تماشای ادامه فیلم با «بکراند» حوادث واقعی انتخابات ترقیب می کند. نشان دادن چماغ، استفاده از الفاظی همچون « باید جامه (جامعه) را برای زنان باز کرد تا نیمه پنهانشون آشکار شود!»، «چرا زنان باید تمام کارای خانه را انجام دهند»، «باید به سمت دموکراسی رفت» و... از مهمترین جملات قابل درک برای مخاطب است.
حتی این مسئله را مسعود جعفری جوزانی در نشست خبری بعد از اکران «ایران برگر» مطرح می‌کند: "این فیلم یک فیلم ساده است درباره گروهی از مردم که می خواهند در شهرشان دمکراسی پیاده کنند. هیچ چیز خاصی در آن وجود ندارد و همینی که هست. یک فیلم ساده، لیوان نشانه لیوان و چماغ نشانه چماغ است."
اظهارات جوزانی بعد از اکران «ایران برگر»
دانلـــود
البته داستان فرعی عاشق شدن ماهگول (سحر جعفری جوزانی) و سهراب (حمید گودرزی) در داستان اصلی فیلم که مسئله انتخابات را روایت می کرد زائد و می‌توانست در فیلم نباشد؛ اگرچه همین داستان فرعی و ماجرای ازدواج ماهگول و سهراب همچون اکثر فیلم های «عشق و عاشقی» ایرانی در سکانس آخر فیلم استفاده می شود.
به هر حال «ایران برگر» را می توانیم یک فیلم «روان» در ژانر سیاسی و اجتماعی به زبان طنز دانست، البته به نظر نگارنده این فیلم را نمی توان با «اخراجی های 3» که آن هم با همین رویکر طنز و سیاست اکران شده بود مقایسه کرد.
جوزانی در این فیلم نشان داد: 1- جامعه «سنتی و ارزشی» ایران را نمی توان با مدل جامعه مدرن غربی که بر پایه نظام لیبرالی است جمع کرد. به بیان دیگر به خوبی توانست جریان روشنفکری که بدون درک صحیح از فرهنگ غرب، به تکرار ادبیات و فرهنگ غربی در داخل بپردازند 2- مردم ایران گرچه شاید درگیر منازعات سیاسی با گروه‌ها و یکدگیر شوند، اما در نهایت با تناضاتی که بین شعارها، رفتار دوکاندیدای دیگر و فرهنگ‌های محلی و بومی خود می بینند بدون نگاه حزبی به آقای مدیر (محمدرضا هدایتی) رای اکثریت می دهند. 3- صحنه پادرمانی آقا نورانی (پیش نماز شهر) برای ختم دعوای هواداران دو کاندیدا هم یکی از سکانس های قابل تامل «ایران برگر» است؛ صحنه ای که یاداور اتفاقات هفته های تلخ بعد از انتخابات 88 است که رهبر انقلاب با سعه صدر مثال زدنی، سعی در آرام کردن فضای آن موقع داشتند. و 4 - «ایران برگر» طنزی بود که که حرفی برای گفتن داشت و صرفا لودگی نبود.
و آخر اینکه؛ «ایران برگر» را می توان در جشنواره 33 که اکثر فیلم های آن حول فضای "سیاه و تجاوز و خیانت" در ایران می‌گشت، یک اثر خوب دانست. ولی بدون شک این اثر جدید جعفری جوزانی به مزاق خیلی از جریانات روشنفکری سینمای ایران خوش نخواهد آمد، و باید منتظر باشیم همچون روزهای ابتدایی اکران آن در «برج»، هجمه زیادی از سوی این جریان به روی جوزانی باشیم.
