به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ سال 93 یک اتفاق خوب در حوزه تلویزیون و دانشگاه رخ داد؛ اتفاقی که منجر به بازتاب دانشگاه در رسانه ملی شد؛ یادداشتی که در ذیل می آید، نوشتاری از امین مهدی نژاد درباره برنامه «حذف و اضافه» با موضوع مصائب حذف و اضافه در سالی که گذشت، می باشد:
آبان ماه ۹۲ بود که پس از دوندگی های بسیار و پرش از روی هفت خان شگفت انگیز جلب اعتماد مدیران رسانه ملی٬ قرار بر این شد که برنامه ای با نام 169 به همت عده ای از دانشجویان تشکل های دانشحویی و فعال رسانه ای روی انتن شبکه سوم سیما برود که در آن مختصات دانشگاه در جمهوری اسلامی و دغدغه های دانشگاهیان به عنوان قشر فرهیخته ای که قرار است آینده این نظام را بر دوش کشند٬ ترسیم گردد.
تا اردیبهشت ماه ۹۳ این تیم پیش تولیدی مفصل را پشت سر گذاشتند تا شاید ناامیدی و خستگی جلوی ورود ایشان به عرصه برنامه سازی تلویزیونی را بگیرد و ایشان عطای آنتن را به لقایش ببخشند. اما آن تیم دانشجویی بالاخره خود را با برنامه ای به نام حذف و اضافه به انتن شبکه سوم سیما رسانیدند. انتن پویای شبکه سوم سیما هم نتوانست این تیم را نا امید سازند. گاهی جمعه ظهر برنامه حذف و اضافه پخش می شد و گاهی هم پنج شنبه عصر. این پویایی تا جایی بود که آخرین برنامه سال ۹۳ را روز شنبه عصر پخش شد!
جوانانی وارد میدان شده بودند که نه سودای نام داشتند و نه امید نان. با همه بی مهری ها پویشی جهاد گونه را آغاز کردند تا بتوانند افق های کار رسانه ای و برنامه سازی تلویزیونی را برای انقلاب اسلامی روشن تر سازند؛ غافل از اینکه تلویزیون به گفته ی سید شهیدان اهل قلم به اژدهایی می ماند که در بیرون شهر راه آبِ مردم را بسته و قربانی می‌گیرد تا راه آب را باز کند. آنتن تلویزیون برای انسان‌هایی که داخل سازمان مشغول تولید هستند، چنین حالتی دارد.
برنامه زنده و تولید هفتگی آن اگرچه برای هر که اندک حرفی برای بیان داشته باشد می تواند بسیار جذاب باشد، اما زمانی که بایسته های این اژدهای انتن خوار بر تو تحمیل شود به مرور کار فرسایشی شده و اندک اندک تمام توان و انرژی تو را می گیرد و تو را در خود مستحیل می کند. زمانی که تو مجبوری آنگونه که کارمندان اداره پخش می خواهند تصویر بگیری، آنگونه که مدیر شبکه میخواهد حرف بزنی و آنگونه که چندین مدیر بالا دستی می خواهند برنامه بسازی. کسی منکر این مساله نمی شود که همه مدیران از شخص رییس رسانه ملی گرفته تا مدیران گروه و شبکه ها باید درباره آنه به روی آنتن می رود پاسخگو باشند اما چنین ساختاری درست به مثابه کارخانه سوسیس سازی عمل می کند. در خط تولید سوسیس هر ماده ای را در ابتدای خط وارد کنیم فرقی نمی کند در انتها سوسیس های یک اندازه ای تحویل می گیریم که همه شبیه هم هستند و این نکته هم بدیهی است که سوسیس هر مقدار هم که لذیذ باشد در دراز مدت برای مصرف کننده ملال آور است. تمام نوآوری و خلاقیت و هنرمندی برنامه سازان تلویزیون هم در دل ملاحظات مدیران سازمان درست سرنوشت همان مواد اولیه تهیه سوسیس را پیدا می کند. نتیجه این می شود که اشتراکات فراوانی در برنامه های تولیدی تلویزیون در شبکه ها و گروه های مختلف پدید می آید. از سوژه ها گرفته تا چگونگی پرداخت و...
انقلاب اسلامی ایران وقت نویی است که نیازمند کشف زبان های جدید برای مفاهمه با مردمان اخر الزمانی است و این کشف صورت نمی گیرد مگر با آزمون و خطا در همه مدیوم های موجود و این آزمون و خطا و نوآوری حاصل نمی شود مگر با بها دادن به نیروهای خلاقی که خود را برای حهادی بی وقفه آماده ساخته اند! اما حیف، حیف افسوس از کارخانه ی سوسیسی که به جای رسیدن به مدیوم برنامه سازی طراز انقلاب اسلامی با روویکردی انفعالی میدان را برای عرضه ی جنگ ها شبانه مبتذلی فراهم می کند که هر روز موجبات کم مخاطب تر شدن رسانه ملی را فراهم می آورد و البته این سطح از ابتذال نه معلول بی موالاتی و نا اهلی مدیران رسانه ـ‌نعوذ باالله از تهمت زدن ـ که نتیجه معقول و بدیهی این سیستم اژدها گون و کرخت است. سامانه ای بروکراتیک که امروز بیش از ۸۰ درصد هزینه هایش هزینه های ستادی و غیر از تولیدی است و امروز هم مشکلات مالی اش بر هیچ کس پوشیده نیست.
حذف و اضافه هم با همه ادعای انقلابی گری اش باز در این سازمان مشغول به برنامه سازی است. و آنچه شتاب رشد این برنامه را کم می کند همین بایسته های آنتن است. با همه تفاسیر بالا اما یک چیز پویایی نسبی را برای حذف و اضافه پدید آورد و آن هم نسبت مستقیمش با دانشگاه و دانشجویان بود. قشری ه کمتری ملاحظات را برای رسیدن به آرمانهای خود مورد نظر قرار می دهد. رویکرد تهدید محور رسانه ملی حتما موجب تحدید خلاقیت و کیفیت می گردد. به نظر هم حذف و اضافه و هم ثریا و هم مصیر و هم دیروز امروز فردا و هم شناسنامه و هم هر تیم برنامه ساز دیگری که ادعای دغدغه های انقلاب اسلامی را دارد تا زمانی که در این قفس شیشه ای سعی در پرواز دادن آرمان های انقلاب اسلامی دارند، موجبات پدید آمدن طنزی تلخ و کم مخاطب را فراهم می آورند که همواره موجبات دراز شدن زابان بدخواهان اسلام ناب محمدی را فراهم می آورد. ورود به تلویزیون برای انقلابیون مسلمان امری ناگزیر است اما چگونگی ورود محل بحث است.
چگونه است که بهترین ساعات انتن تلویزیون به راحتی در اختیار افرادی قرار می گیرد که کمترین نسبتی بین خود و انقلاب اسلامی برقرار نمی بینند ولی به مدد مجلات زرد و ارتش سایبری خود در شبکه ها اجتماعی و تقلید ۱۰۰ درصدی از شو های غربی خود را بر مدیران پر مشغله رسانه ملی تحمیل می کند. آن هم بدون محدودیت بودجه!
مسلما جذابیت در رسانه حرف اول را می زند اما چه کسی گفته جذابیت همواره در غفلت زایی و سکس و خشونت نهفته است؟
مگر انقلاب اسلامی انقدر جذاب نبوده و نیست که جوانانی در سراسر دنیا جان خود فدای جذابیت های آن می کنند؟
مگر بازگشت به فطرت آنقدر جذابیت ندارد که امروز جوانان پاکستانی٬افعان٬ترک٬سوری٬ عراقی ٬یمنی٬ بحرینی و . . . در هوای آن مجا هده می نمایند؟
انقلاب اسلامی و هر چه با به آن مربوط می شود بلاشک جذاب ترین پدیده قرن است متنهی مدیران محصور در دل این کارخانه سوسیس سازی نمی توانند آن را نمایان کنند.
