به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در پاسخ به سوال چرایی موافقت رهبر انقلاب با اصل مذاکرات هسته ای، ایشان چند بار و در سخنرانی های مختلف به اصل «کسب تجربه» برای ملت ایران اشاره می کنند.
واقعیت آن است که این اتفاق مولفه ای از تازگی و حیات جمهوری اسلامی است، همین که حتی اگر به تجربه های گذشته در بدعهدی آمریکا و غرب هم اکتفا نشد، حاضران و مسئولین در این عصر و دوره، خود دریابند که دنیا آنقدر ها هم که آن ها فکر می کنند گلستان نیست. شاید این خوشبینی در عمل به نقد کشیده شود، حتی اگر رییس دولت بگوید که در سیاست خوشبینی و بدبینی معناندارد.
.jpg)
این تجربه هاکسب نمی شودف مگر منتقد توافق بد هسته ای در تلویزیون در پاسخ به خوشبینی بی اندازه موافق بیانیه لوزان به آژانس بین المللی انرژی اتمی بگوید:«فکر کردید آژانس کیه؟ آژانس اسراییله و این رو بارها ثابت کرده»
حضور لابی های صهیونیستی در همه نهادهای بین المللی مسئله ای است که حالا افکار عمومی دنیا بی ترس و واهمه آن را به چالش می کشند. شواهد مکرر حضور لابی های اسراییلی در سکوت شورای امنیت و سازمان ملل و یونیسف و ... در تجاوز به غزه، سوریه، لبنان، یمن، افغانستان، عراق و لیبی و چند کشور جنگ زده دیگر به وضوح دیده می شود.
برای همین است که می گوییم شاید نیاز بود تا بازتعریفی از استکبار، استعمار، سرمایه داری و رژیم صهیونیستی برای حاضران در این عصر اتفاق بیافتد.
بیانیه لوزان نقطه عطف این اتفاق مهم بود. جایی که دیگر حتی صدا و سیما نیز سکوت 16 ماهه خود را شکست و برای اولین بار به منتقدان توافقات ژنو و بیانیه لوزان مجالی برای اظهار نظر داد.
رهبر انقلاب حتی فضای فعلی را یک فرصت خوب برای همدلی عنوان کردند و گفتند: الان فرصت خوبی است برای همدلی؛ یک عدّه‌ای مخالفند، یک عدّه‌ای اعتراض دارند؛ خیلی خب، مسئولین ما که مردمان صادقی هستند، مردمان علاقه‌مند به منافع ملّی‌اند، بسیار خب، یک جمعی از مخالفین را ــ از آن افرادی را که شاخصند ــ دعوت کنند، حرفهای آنها را بشنوند؛ ای بسا در حرفهای آنها یک نکته‌ای باشد که این نکته را اگر رعایت کنند، کارشان بهتر پیش برود؛ اگر چنانچه نکته‌ای هم نبود، آنها را قانع کنند؛ این میشود همدلی؛
به واقع فضای نشست ها و مباحثات و مناظرات پس از لوزان در حالی که طرفین ماجرا بر محور منافع ملی و از جهت دغدغه مندی به بیان نظرات خود می پرداختند، یکی از نیازهای فعلی کشور برای ایجاد فضای گفتگو بود. مقایسه این تلاش موفق و رشد دهنده برخی -که در الفاظ مصطلح شده و البته به ابتکار خودشان به «دلواپس» موسوم شده اند- با آنچه در سالهای پیشتر و با عنوان تلاش برای آزادی بیان اتفاق می افتاد، نتایج قابل تاملی به دست می دهد. فرصتی که جریان منتقد توافق بد هسته ای در اختیار فضای سیاسی کشور قرار داد، از ان جهت قابل اهمیت است که علاوه بر آگاهی های فراوانی که به سطح جامعه مخابره کردف حساسیت های ملی میهنی را نیز افزایش داد، تا آنجا که عامه مردم در کوچه و بازار هم به منافع ملی حساس هستند و مذاکرات را جز به جز دنبال می کنند.
تلاش های مردمی برای نشست های گسترده برای نقد توافقات بد در حالی صورت می گرفت که صدا و سیما باز عقبتر بود و با تاخیری 16 ماهه فضا مناظراتی در این باره را در خود ایجاد کرد.
این اتفاقات مفید در مقایسه با تلاش هایی که برای آزادی بیان در سالهای دوم خرداد می شد، بیشتر نمایان می شود. آنجا که تئوریسین های این جریان با استحاله و تهی کردن هویت های ملی میهنی می خواستند به سطحی از آزادی بیان برسند.
اکنون و در عین حال که مذاکرات در حال پیگیری است، تیم مذاکره کننده سخنان منتقدان را می شنوند، در حداقلِ ترِن حالت همین شنیدن اظهار نظر ها زوایای جدیدی را برای مسئولین مذاکرات می گشاید. امید بیشتر آن است که دولت نکات مفید را فارغ از جهت گیری های سیاسی به کار بندد تا توافقات بهتری صورت پذیرد.
