خبرنامه دانشجویان ایران:
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ حسین زیاری در یاداشتی پیرامون نگاه انتخاباتی دولت به مذاکرات نوشته است: مطمئنا آنکه دست اندرکار کاری است بهتر از دیگران می داند که چه رخ داده و چه قرار است اتفاق بیفتد و در مساله هسته ای نیز این تیم مذاکره کننده و دولت است که هم می تواند و هم بایستی به این تشویش خاتمه دهد. اما چرا دولت با مردم شفاف نیست و مردم را محرم نمی داند؟
برای پاسخ به سوال بالا پرداختن به نوع نگاه دولت و تیم مذاکره کننده به ماجرای هسته ای و توافق احتمالی و بررسی نوع هدفگذاری دولت که بیش از هر چیزی موجب نگرانی و دلواپسی است، راه گشاست و اگر بتوان نوع نگاه دولت مردان را اصولی تر و هدفشان را اصلاح کرد خود به خود روندی آغاز می شود کهتشویش ها از بین می رودو مسیرمذاکرات و جزئیات توافق نیز اصلاح می شود.
اما نگاه غلط دولت به مذاکرات و شیوه انجام آن کدام است که باید اصلاح شود؟
1- دولت تدبیر و امید از روزهای انتخابات کلید حل مشکلات کشور را در جیب کدخدای فرضی خویش قرار داد و پس از روی کار آمدن و استقرار، تمام تخم مرغ های خود را در سبد توافق با 1+5 و به طور دقیق تر در توافق با آمریکا قرار داد و از آن پس خیال خود و بی خیالان را راحت کرد.
برای ادعای مطرح شده در بالا دلیل و استناد فراوان موجود است و از این رو برای جلو گیری از اطاله کلام فقط به چند مورد تیتروار اشاره می شود: مناظره های انتخاباتی و حرف های آقای روحانی، جدا کردن مذاکره با آمریکا به طور مستقیم از مذاکره با 1+5، عدم داشتن برنامه دیگری در عرصه عمل به جز توافق و برداشتن تحریم ها، اعتراض برخی از چهره های نزدیک به دولت (غلامحسین کرباسچی از اعضای حزب کارگزاران سازندگی) به رهاکردن امور کشور و بی تحرکی دولت و ...
2- دیگر آنکه دولت با ساختن و به کار بردن اصطلاحاتی همچون: برد – برد، چرخ سانتریفیوژ بچرخد – چرخ زندگی مردم هم بچرخد، هر توافقی از عدم توافق بهتر است و ... فضایی مبهم و کلی و کلان از هدف نهایی مذاکرات ایجاد کرد. تا بر اساس آن بتواند خروجی مذاکرات را فارغ از اینکه برای منافع ملی کشور شکست خواهد بود یا پیروزی، به عنوان موفقیت و برد به مردم بفروشد و توافق احتمالی به دست آمده را بدون چون و چرا با فضاسازی رسانه ای به حادثه بزرگ و عظیمیتبدیل کند که دست آورد ارزشمند دولت تدبیر و امید برای ملت و کشور است.
برای اثبات موردی که در بالا اشاره شد می توان به این موارد اشاره کرد: عدم تعریف دقیق برد از نگاه دولت، شتاب و عجله برای کسب توافق که منجر به توافق پر ابهام و اشکال ژنو شد، هجمه به منتقدان و توهین به آنان برای منحرف کردن اذهان عمومی، ساختن فضای دوقطبی توافق – عدم توافق و دلواپس – دل آرام در افکار عمومی و فضای رسانه ای، فرار از شکل گیری و ایجاد فضای توافق خوب – توافق بد در میان مردم با هجمه رسانه ای، نشان دادن توافق ژنو به عنوان توافقی مطلوب فارغ از بررسی و شفاف سازی آن برای مردم، اعلام کسب اولین پیروزی دولت در صد روز اول و ...
3- مورد بعدی عدم صراحت و شفافیت و پاسخ گویی به مردم و رسانه ها و به طور کلی افکار عمومی است. تیم مذاکره کننده و دولت با دادن آدرس غلط و بیان یک جمله واهی که "گفتن جزئیات به مذاکرات لطمه می زند." خیال خود را از پاسخ گویی و شفاف سازی به مردم و افکار عمومی راحت کرده است. در حالی که دولت آمریکا – کهبا سیاست های اشتباه در پیش گرفته شده توسط دولت عملا مذاکرات هسته ای به مذاکره با وی تبدیل شده و 5 کشور دیگر در حاشیه قرار گرفته اند. – پیوسته روند مذاکرات را از طریق رسانه ها به اطلاع افکار عمومی خود می رساند و معیارهای یک توافق خوب از نظر خود و آنچه که در مذاکراتمی گذرد و دست آوردها و داده هایش راشفاف بهاطلاع مردم کشورش می رساند. علاوه بر این دولتمردان آمریکا به طور صریح به کنگره و کمیته سیاست خارجه سنا به طور مستمر گزارش می دهند. حتی آنان خود را موظف به اطلاع رسانی و ارائه گزارش مذاکرات هسته ای به رژیم غاصب اسرائیل و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارسمی دانند.
اما در مقابل دولت مردان و تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان بسیار اندک و مبهم و کلی از طریق رسانه ها به شفاف سازی برای مردم پرداخته اند. آنان حتی به مجلس که مسولیت نظارت بر عملکرد دولت را دارد و نیز به کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجه مجلس هم صریح و شفاف از مذاکرات و روندش و داده ها و ستانده ها اطلاعی نمی دهد همچنان که علاءالدین بروجردی رئیس این کمیسیون در برنامه زنده تلویزیونی به این موضوع اشاره کرد. در عوض همین حضور چند ماه یکبار در مجلس و کلی گویی ها درباره مذاکرات را با ابزار رسانه ای گسترده خود در ذهن افکار عمومی به مساله ای با عنوان مخالفت مجلس و عدم همراهی مجلس در موضوع مذاکرات هسته ای تبدیل کرده اند که این رفتار با توجه به نوع نگاهشان به مساله هسته ای کاملا قابل انتظار و درک است.
دولت مردان ما نه تنها برخلاف آمریکایی ها بعد از تفاهم لوزان گزاره برگ از توافق های بدست آمده منتشر نکردند بلکه حتی با وجود درخواست های مکرّر مجلس و نمایندگان مردم و دانشجویان و دلسوزان انقلاب و دلواپسان نیز ابتدا با راه انداختن بازی می گیم – می گیم و بعدتر با بازی گفتیم – گفتیم از زیر بار مسولیت انتشار گزاره برگ ایرانی برای ملت ایران فرار کردند.
نهایت آنکه تیم مذاکره کننده و دولت حیات و ممات خود را به مذاکرات هسته ای گره زده و در عرصه های دیگر کشور هم بی تحرک است و حیات و ممات مذاکرات را هم به توافق گره زده است حالا هر توافقی می خواهد باشد، باشد چرا که خود اصل انجام توافق را برد و پیروزی معرفی کرده و همواره از مسولیت شفاف سازی و پاسخ گویی درباره مذاکرات و ستانده ها و داده هاشانه خالی کرده و از این رو هیچ گاه معیارهای یک توافق خوب از منظر خود راتبیین نکرده است.
بی شک برخلاف ادعای تیم مذاکره کننده بیان جزئیات به مذاکره لطمه نمی زند چرا که اگر ضرری در کار بود طرف مقابل از انجام آن پرهیز می کرد. بیان جزئیات موجب ایجاد توقع در افکار عمومی می شود و همچنین نشان می دهد که درّ غلتان را به جای چه چیزی در حال معامله کردن هستیم. بیان جزئیات به جایگاه دولت در انتخابات 94 و 96 لطمه می زند چرا که مردم به مقایسه گفته ها و دست آوردها می پردازند.
تعریف دقیق از توافق خوب و معیارهای آن از نگاه دولت کاری است که منافع ملی را تضمین و نگهبانی و منافع جناحی را متزلزل و آسیب پذیر می کند. تیم مذاکره کننده نگران لطمه خوردن به انتخابات 94 و 96 است نه مذاکرات.آنچه که بر اساس رفتارهای دولت می توان فهمید این است که دولت به مساله مذاکرات هسته ای برخلاف ادعاهایش نه تنها به عنوان یک مساله ملی در چهارچوب منافع ملی نگاه نمی کند بلکه برعکس خود مجرم به اتهامی است که به دیگران نسبت می دهد.
