یکی از دانشجویان بورسیه که توسط وزارت علوم دولت یازدهم، لغو بورس شده است در گفتگو با «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ ابراز داشت: با توجه به تعهد محضری وزارت علوم مبنی بر اینکه بعد از پایان دوره تحصیلی، ما نیروی وزارت علوم محسوب می‌شویم و محل خدمت ما، وزارت علوم است، اگر قوه قضاییه به این ماجرا ورود کند، وزارت علوم مجبور می‌شود به تعهد خود عمل کند و مشکل ما نیز حل خواهد شد.
این دانشجوی بورسیه که خواست نامش فاش نشود، تصریح کرد: بعد از سال 91 که قطع ارشد را تمام کردم، سال 92 دکترای روزانه قبول شدم و این در حالی بود که یک پیشنهاد پذیرش کامل به عنوان بورسیه تحصیلی از دولت آلمان داشتم، اما در مصاحبه وزارت علوم هم شرکت کردم و قبول شدم و ماندم.
وی با اشاره به اینکه بورسیه‌های وزارت علوم باید مقرری دریافت کنند، خاطرنشان کرد: هیچ مقرری به ما ندادند و بعد از مدتی نیز به ما گفتند که باید از یک دانشگاه جایابی بیاورید، در غیر اینصورت باید هزینه تحصیل‌تان را بپردازید!
این دانشجوی بورسیه با تاکید براینکه تمام معدل‌ها من بالای 19.5 بوده است، ادامه داد: پژوهش‌های متعدد و مقالات ISI داشتم و در کنفرانس‌های بین المللی ارائه دادم؛ در طول این مدت یک دستگاه ساختم و متولد 65 هستم موضوع کبر سن هم به من نمی‌خورد.
وی در ادامه با اشاره به تعهد محضری وزارت علوم مبنی بر محل خدمت ما در این وزارتخانه خاطرنشان کرد: اگر قوقه قضاییه وارد عمل شود، مشکل ما حل می‌شود؛ در غیر اینصورت باز هم ما را بازی می‌دهند.
این دانشجوی بورسیه گفت: هر دانشگاهی برای جایابی می‌رویم، اول به ما می‌گویند که غیر قانونی هستیم، بعد که رزومه مرا می‌بینند تعجب می‌کنند که اینقدر این سابقه درخشان است و دلیل غیرقانونی بودن را متوجه نمی‌شوند! حتی در برخی از موارد رسما می‌گویند که وزارت علوم اجازه جایابی نمی‌دهد.
وی با تاکید بر اینکه هم اکنون از آمریکا پذیر ش دارد، تصریح کرد: من را برای تدریس در دانشگاه‌های آمریکا می‌خواهند به من می‌گویند بیا؛ حتی بهترین پذیرش از چین را دارم که می‌گویند هزینه سفر را به من می‌دهند که فقط بروم.
این دانشجوی بورسیه همچنین با اشاره به اینکه کسی از مسئولین و نمایندگان، مستقیما با ما در ارتباط و پیگیری نیست ما خودمان مکررا به مجلس و وزارتخانه می‌رویم برای پیگیری کارها، ابراز عقیده کرد: زمان و وقت تلف شده از ما در این دوسال، هیچ وقتی بر نمی‌گردد.
وی ابراز داشت: هر سال حدود پنج ISI می‌نوشتم اما در این دو سال هیچ خروجی نداشتم و مرتبا پیگیر این کارها بودم؛ ای کاش به جای اینکه فقط بگیوند که نخبه در حال فرارند، این نخبه‌هایی که ماندند را دریابند.
این دانشجوی بورسیه در پایان اظهار داشت: برای حل مشکل ما باید مشخص شود که هر دانشگاه چقدر هیئت علمی دارد و چقدر هیئت علمی و در چه گروهی نیاز دارد تا بتوانند تمام بچه‌ها را جایابی کنند، در غیر اینصورت باز هم می‌توانند ما را بزی دهند و جایابی نکنند.
