سفیدپوست بودن در انگلیس با یک امتیاز روانی عمیق تکمیل می شود. چیزی که در یک محیط آموزشی و کلیه فعالیت هایی که در آن جریان دارد، آشکارا برای یک جوان سفید پوست تجسم می یابد و شاگردان سیاه پوست عموما از آن بی بهره اند.
خبرنامه دانشجویان ایران: جاشوا ویراسامی*// سفیدپوست بودن در انگلیس با یک امتیاز روانی عمیق تکمیل می شود. چیزی که در یک محیط آموزشی و کلیه فعالیت هایی که در آن جریان دارد، آشکارا برای یک جوان سفید پوست تجسم می یابد و شاگردان سیاه پوست عموما از آن بی بهره اند. محیط آموزشی که یک تاریخ گزینشی به علاوه فقدان وظیفه اخلاقی را وارد ذهن دانش آموزان می کند و استعمارگرایی را به عنوان یک ماجراجویی و پیروزی را به عنوان حق سفیدپوستان به عنوان افراد برتر بر رنگین پوستان به عنوان تحت سلطه آموزش می دهد.
تازه ترین مطالعه درباره نگرش های اجتماعی انگلیسی ها نشان داد که دهه گذشته شاهد رشد شدید 30 درصدی تعداد کسانی بود که می گویند احساس می کنند در آنها شکلی از پیش داوری نژادی وجود دارد. مطالعه دکتر گریس لوردان درباره این آمار از سال 1983 فاش می کند که گروهی که بیشترین رشد را در پیش داوری های نژادی داشته اند مردان سفید پوست، شاغل، دارای تحصیلات عالیه و دارای دستمزد بسیار خوب و واقع در سنین 35 و 64 بوده اند.
ترس و تهدید نسبت به ایمنی شخصی که سیاهان و افراد رنگین پوست در انگلستان تجربه می کنند، شکلی از وضعیت مستمر تروریسم است. ما با تقویت این پیش داوری ها تنها محیطی مساعد را برای افزایش خشونت فراهم کرده ایم. از آنجایی که هیچ شخصی با پیش فرض زاده نمی شود، باید نگاهی عمیق به اجتماع انداخت تا به کنه این موضوع پی برد که چرا در سال های 2013 و 2014، 37 هزار و 484 مورد جرم که نفرت نژادی انگیزه آن بوده رخ داده که 40 درصد آنها به خشونت و یا آسیب مجرمانه یا حریق منجر شده اند.
چه چیزی قدرت ارتکاب چنین اعمالی را به یک شخص می دهد؟ تا کجا می توانیم چشمان خود را ببندیم در حالی که شاهد هستیم مثلا یک جوان قمه به دست در حالی که فریاد می زند «قدرت سفید پوستان»، مردی سیک را در ملا عام مضروب می کند؟
میراث استعماری بریتانیا میراثی زنده است، هیچ کس با پیش فرض به دنیا نمی آید، اما در بریتانیا همگی ما در نژاد پرستی زاده می شویم. تشکیلات دولت هیچگاه از تشویق خرابکاری نژادپرستانه و استمرار مزیت سفیدپوست بودن دست برنداشته است. نژادپرستی در بریتانیا مقوله ای زیرساختی و نهادی است. نژادپرستی شکلی از تروریسم دولتی است. تروریسم دولتی به 105 قتلی شباهت دارد که از زمان استفن لورنس با انگیره های نژادی کشته شده اند. تروریسم دولتی به این شباهت دارد که احتمال مواجه شدن یک پلیس انگلیسی با یک سیاه یا رنگین پوست 28 بار بیشتر از سفیدپوستان است. سیاه و رنگین پوست بودن در بریتانیا به خصوص اگر زن باشید، به معنای زندگی کردن در یک خلاء عدالت و یک میدان بازی ناعادلانه است.
اکنون چندین دهه است که نیروی نظامی پس از جنگ جهانی دوم عمدتا به افراد سیاه و قهوه ای پوست در سرزمین های خارجی محول شده است. صدها سال است که از طریق برده داری این افراد به عنوان افرادی پست تر تصویر شده و با آنها رفتار شده است که همان نژادپرستی علمی و دیگر شیوه های مورد پذیرش از جنبه اجتماعی است. این اقدامات در یک شعار مستمر سرزنش و شرمساری از طرف سیاستمداران و رسانه های جریان اصلی نسبت به سیاهان و رنگین پوستان اعمال شده است. ما با تاباندن این نور بر مسائل می توانیم درک بهتری از روابط نژادی در بریتانیا به دست آوریم.
درست چند سال قبل یک عابر در خیابان به من گفت که «حرفش را هم نزن که من برادر لعنتی تو باشم، تو یکی از آن مسلمانان کله قطع کن هستی.» من نه به خدا باور دارم و نه ندارم، اما رنگین پوستم. ما به مدت یک ساعت و نیم در سرمای گزنده میدان لیسستر با هم صحبت کردیم. درباره تجربیات مشترکمان، از خشممان نسبت به زوال خزنده تورهای حفاظتی اجتماعی حرف زدیم. او به من گفت که «خودش و خیلی از دوستانش چاره ای جز اتخاذ این نظرات و مقصر دانستن مهاجرین ندارند، این درست همان چیزی است که ما در تمام روزنامه ها می خوانیم و در اخبار می بینیم...چیزی است که همه جا ما را احاطه کرده است.»
مشخص است که موضوع نژاد امر بنیادینی است: برتری طلبان سفیدپوست متنفذ به منظور کسب امتیاز سفیدپوست بودن به سیاه پوستان طبقه کارگر و کارمند حمله می کنند تا یک سپر ضربه گیر کارآمد را بین اقلیت نژادی سیاه پوست و افراد طبقه کارگر و کارمند ایجاد کنند. این هم مایه ترس و هم شرمساری است که اکثریت خشونت ها نسبت به افراد سیاه و قهوه ای پوست از سوی افراد سفیدپوست طبقه کارگر و کارمند صورت می گیرد؛ یعنی کسانی که خودشان قربانیان تروریسم دولتی به شکل خشونت ساختاری هستند.
نژادپرستی یا همان نقطه تلاقی قدرت با پیش داوری، موضوعی است که ما در بریتانیا از بحث کردن در باره آن خجالت می کشیم، اما برای میلیون انسان واقعیتی است که هر روزه با آن سروکار دارند؛ جریان یک طرفه ای از تهاجم مداوم در مقیاس های مختلف است. ترس و انزجار از اقلیت نژادی سیاه پوست در انگلیس همچنان یک علامت بارز از اکثر تعاملات اجتماعی ماست. همانطور که آلیسون پارک یکی از نویسندگان «مکتب اقتصادی لندن» که مطالعات پایه برای بررسی مقوله پیش داوری در بریتانیاست می گوید: «پیش داوری نژادی در هر کسوتی که باشد شکی نیست که همچنان بخشی از روح ملی ما را تشکیل می دهد.» این معضل، زخمی است که تا درمان نشود کشور را در همین وضعیت نگاه می دارد و موجب وحشت اقلیت ها می شود.»
از نظر بسیاری از انگلیسی های سفیدپوست، اکنون که ما به شکلی موثر در یک دوره «پسانژادپرستی» و «کوررنگی» (خیالی) قرار داریم، نژادپرستی موضوعی نیست که پرداختن به آن ضرورت چندانی داشته باشد. یک مارتین لوترکینگ غیربهداشتی شده برای اکثر سفیدپوستان داروی تلخی است که نمی توانند آن را فرو دهند. لوترکینگی که با نسخه پاکیزه ای که با شور و شوق در ماه آموزش تاریخ سیاهان در مدارس به ما آموخته می شود، فرق دارد. لوترکینگی که می گوید: «با صراحت تمام باید گفت که سفیدپوستان در یک اقدام جمعی برای بری کردن خودشان از تغافل نژادی شان قرار ندارند. این یکی از جنبه های حس برتری طلبی آنهاست که سفیدپوستان آمریکا اعتقاد دارند که آنها لازم نیست چیز زیادی را یاد بگیرند.»
در این گفته حقیقت سختی نهفته است.
* جاشوا ویراسامی (Joshua Virasami) فعال مدنی، نویسنده، نوازنده و عکاس انگلیسی
منبع: huffingtonpost
