همانگونه که مستحضر هستید بیشترین خدمات در حوزه‌ی سلامت توسط پرسنل پرستاری انجام می شود و پرستاران در صف اول پاسخگویی به نیازهای بیماران هستند. از این رو طرح آموزش پرستاربیمارستانی موجب پایین آمدن سطح علمی رشته و غیرآکادمیک شدن آن می گردد و از طرفی بار اصلی این طرح بر دوش پرستاران افتاده و صدای خرد شدن استخوانهای پرستاری زیر فشار ناشی از آن طرح شنیده می شود و متاسفانه هیچ‌گونه زیرساخت و پیش بینی لازم در این حوزه صورت نگرفته و باید اذعان داشت که در حوزه پرستاری کیفیت خدمات نسبت به قبل به شدت کاهش خواهد یافت و مردم و بیماران دچار خسارات بیش از پیش خواهند شد.
طبق نظر بزرگان حوزه ی درمان در حال حاضر مراقبت های درمانی و پزشکی ما در کشور در سطح خوبی قرار دارد و با دنیا قابل مقایسه است.
حال این مطلب مطرح می شود که از دیدگاه جهانی پرستار به چه شخصی اطلاق می گردد؟
«براساس تعریف دانشکده ی پرستاری رویال انگلستان، پرستار به شخصی اطلاق می گردد که با استفاده از معیارهای کلینیکی برای مراقبت بهتر، بهبود، توانمندسازی، نگهداری و بازیافتن سلامت افراد و مقابله با مشکلات سلامت برای رسیدن به یک زندگی با کیفیت از زمان بیماری تا مرگ، شرح وظایف خویش را انجام می دهد. این افراد طی ۴ سال تحصیلات آکادمیک و گذراندن ۱۳۰ واحد دروس تئوری و عملی آماده ی شروع به کار در مراکز کنترل سلامت و آموزش می شوند.»
این سوال جای بحث و بررسی دارد که آیا با اجرایی شدن طرح آموزش پرستار بیمارستانی سطح مراقبتی بهداشت و درمان کشور عزیزمان، جمهوری اسلامی ایران به سطوح مراقبت بهداشت جهانی نزدیک می گردد؟
سوال دیگر از سوی جامعه ی دانشجویی پرستاری این است که آیا مشکل جامعه ی پرستاری کمبود پرستار است یا عدم جذب و استخدام فارغ التحصیلان رشته به حوزه ی درمان و مراقبت بهداشتی؟ آمارها حاکی از این هستند که مشکل کمبود پرستاری، عدم وجود پرستار در سطح کشور نیست بلکه عدم جذب و استخدام این نیرو به شغل شریف و با منزلت پرستاریست.پس چرا به جای حل مسئله صورت آن پاک شده است؟
آیا بهتر نیست به جای وارد کردن پرستار غیرآکادمیک و تهدید جان هموطنان عزیزمان سعی در جذب و استخدام فارغ التحصیلان پرستاری به عمل آوریم؟
لذا ما دانشجویان پرستاری دانشگاه شهید بهشتی،تقاضای لغو این طرح را تا پایان ماه جاری داریم.
باشد که با تلاش هایمان جهت ارتقای پرستاری گوشه ی چشمی از حضرت زینب(س) بدرقه ی زندگیمان باشد.
