... پسر حضرت دریا! دل ما را دریاب ...
یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم
داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم
از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد
محکماتِ کلماتِ تو مسلمانم کرد
کلماتی که همه بال و پر پرواز است
مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است
کلماتی که پر از رایحۀ غار حراست
خط به خط جامعه آیینۀ قرآن خداست
عقل از درک تو لبریز تحیر شده است
لب به لب کاسۀ ظرفیت من پر شده است
همۀ عمر دمادم نسرودیم از تو
قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو
من که از طبع خودم شِکوه مکرر دارم
عرق شرم به پیشانیِ دفتر دارم
شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو
فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو
دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد
شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد
بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم
رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم
تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران!
دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران!
من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست
کلماتم کلماتیست حقیر ای باران!
یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود
یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران!
نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم
مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران!
ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد
ما که از نسل غدیریم، غدیر ای باران!
پسر حضرت دریا! دل ما را دریاب
ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران!
سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن
تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران!
بگذارید کمی از غمتان بنویسم
دو سه خط روضه از این درد نهان بنویسم
گریه بر داغ شما عین ثواب است ثواب
بار دیگر پسر فاطمه و بزم شراب...
سیدحمیدرضا برقعی
****************************
اشعار آیینی ویژه شهادت امام هادی علیه السلام
... چشمهایت فرات دلتنگی ...
چشمهایت فرات دلتنگی
اشکهایت تلاطم غمهاست
حال و روز دل شکسته تو
از نگاه غریب تو پیداست
ای غریب مدینه دوم
مرد خلوت نشین سامرّا
التماس همیشه باران
حضرت عشق التماس دعا
کوچه خاکی محله غم
در غرور از حضور ساده توست
ولی افسوس شرمگین تو و
پای پر پینه و پیاده توست
آه آقا تو خوب می دانی
که دل بیقرار یعنی چه
پشت دروازه های شهر ستم
آن همه انتظار یعنی چه
چه به روز دل تو آوردند
رمق ناله در صدایت نیست
بگو ای نسل کوثر و زمزم
بزم شوم شراب جایت نیست
بی گمان بین آن همه غربت
دل تنگ تو نینوائی شد
روضه های کبود طشت طلا
در نگاه ترت تداعی شد
آری آن لحظه ماتم قلبت
بی کسی های عمه زینب بود
قاتلت زهر کینه ها ، نه نه !
روضه خیزرانی لب بود
یوسف رحیمی
******************
اشعار آیینی ویژه شهادت امام هادی علیه السلام
... ای نجل جواد، ابن رضا، حضرت هادی ...
ای نجل جواد، ابن رضا، حضرت هادی
بگرفته حسن بر تو عزا حضرت هادی
یک عمر ستم دیـده ز جور «متوکل»
در آینۀ صبح و مسا حضرت هـادی
دل سوخته از طعنه و از زخم زبان‌ها
خونین جگر از زهر جفا حضرت هادی
بردند همان شب که سوی بـزم شرابت
چون از تو نکردند حیا؟ حضرت هادی
افسوس که کشتند تـو را از ره بیـداد
بی جرم و گنه، قوم دغا حضرت هادی
افسوس، به جور از حرم مادر و جدت
گشتی تو غریبانه جدا حضرت هادی
کس از غم ناگفته‌ات ای یوسف زهرا
آگاه نشد غیر خـدا حضرت هـادی
کشتند تو را در دل غربت، به چه جرمی؟
ای جان جهانت بـه فدا! حضرت هادی
بزم می و خون دل و حبسِ ستم و زهر
حق تو عجب گشت ادا حضرت هادی
در ماتـم تـو ای خلف پـاک پیمبـر
شد سامره چون کرب و بلا حضرت هادی
"میثم" به تو و غربت تو اشک فشاند
ای کشتۀ بی‌جرم و خطا حضرت هادی
غلامرضا سازگار
****************
اشعار آیینی ویژه شهادت امام هادی علیه السلام
... از پا فتاده ایم، ز رحمت تو دست گیر ...
ای در سپهر مجد و شرف ، رویت آفتاب
در بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب
از پا فتاده ایم، ز رحمت تو دست گیر
ما را که دل ز آتش داغت بود کباب
جمعیم ما و لیک پریشان به یاد تو
وزما شکسته تر دل زهرا و بوتراب
یا هادی المضلـّین ، کز مردم ضلال
جسمت در التهاب و روانت در التهاب
تو آفتاب عالمی و از افول تو
افتاده است در همه ذرات انقلاب
ای آیت توکل وآیه ی رضا
دیدی جنایت از متوکل تو بی حساب
گاهی دهد مکان تو در برکة السّباع
گاهی درون محبس دشمن به پیچ و تاب
تو زاده بزرگ جوانانی جنّتی
ای از ستم شهید شده درگه شباب
آن شربتی که داد به اجبار دشمنت
گویا شرنگ مرگ بــُد و آتش مذاب
کاتش به جسم و جان تو پروانه سان فتاد
وز سوز زهر جسم تو چون شمع گشت آب
ای بردرت نثار درود ملائـــکه
امروز بر سلام "مــؤید" بده جواب
سیدرضا موئد
******************
اشعار آیینی ویژه شهادت امام هادی علیه السلام
... این روزها حس می کنم، باید کسی دیگر شوم ...
این روزها حس می کنم
باید کسی دیگر شوم
حتی اگر هم عاشقم
عبدالعظیمی تر شوم
این روزها حس می کنم
قلبم شده ویران تو
باید کسی دیگر شوم
دست من و دامان تو
مولا طلا کن سنگ را
یک حادثه آغاز کن
شیر میان پرده را
بیرون بکش اعجاز کن
این روزها تنهاتری
بین نمک نشناس ها
دیروز تنها معتصم
حالا بنی عباس ها
امروز هم مظلومی و
این خود نشان برتری ست
این غربت بی انتها
یک یادگار مادری ست
من در دعای جامعه
خورشید را فهمیده ام
من در حریم خاکی ات
افلاک را گردیده ام
ای تربتت خاک جنان
ای گنبدت هفت آسمان
خاک مزارت می دهد
بوی شکوهی جاودان
آتش گلستان شد ولی
نمرود دید آدم نشد
پشت شیاطین خم شد و
چیزی از این جا کم نشد
مولا ببین این روزها
من بوی طوفان می دهم
فرمانده ی عشق آفرین
رخصت دهی جان می دهم
هستم گدای سامرا
تو جان جانان منی
من شاعری درباری ام
وقتی تو سلطان منی...
محسن کاویانی
