روحانی سپاس!

خبرنامه دانشجویان ایران: مصطفی شاکری*// حالا که به آخرین سال دورۀ ریاست جمهوری دکتر روحانی نزدیک می شویم بر خود واجب دیدم تا به عنوان یک عضو کوچک از جامعه از این همه تلاش طاقت فرسای پرزیدنت محترم و وزرای گران قدرشان تقدیری کرده باشم. در خاطر دارم که جناب روحانی در ایام کاندیداتوری مدام بر طبل مذاکرات هسته ای می کوبیدند و تا جایی که امکان داشت از این موضوع برای جمع آوری رای بیشتر در انتخابات بهره بردند که از قضا موفق هم بودند. بسیاری از اقشار متوسط جامعه با امید به این که کلید روحانی توان بازگشایی قفل مذاکرات هسته ای را خواهد داشت، وعده های انتخاباتی وی را باور نمودند و به حمایت از دولت تدبیر و امید پرداختند.

هنگامی که نام روحانی در صدر آرای ماخوذه از صندوق های رای درآمد و ایشان با اقتدار تمام بر مسند بلند ریاست جمهوری تکیه زد باز هم از جادوی مذاکرات هسته ای برای افسون کردن ملت نهایت استفاده را برد و موجی از امید را در قلب جامعه به جریان انداخت. مردم نیز هم چنان چشم به موضوع مذاکرات داشته اند و متوقع بودند که روحانی هرچه سریع تر وعده های انتخاباتی خود را در این مسئله محقق سازد.

سر انجام مذاکرات آغاز شد. مذاکراتی که دو سال به طول انجامید. در تمام این دو سال، دکتر روحانی از برجام به عنوان پوششی برای پنهان سازی ضعف ها و کاستی های دولت به غایت بهره برد. بیکاری، رکود، فقر، آسیب های اجتماعی، معضلات فرهنگی و... همه و همه موضوعاتی بود که در هندسه اندیشه دولت محترم، ارتباط وثیقی با برجام پیدا می کرد. مردم شریف نیز در طی این دو سال چشم و گوش خود را به پیگیری اخبار مذاکرات دوخته بودند و در انتظار تحقق رویای برداشته شدن تحریم ها و رونمایی از فتح الفتوح دولت تدبیر روزشماری می کردند.

در نهایت، مذاکرات هسته ای به مرحله آخر رسید و با امضای تفاهم نامه وارد مرحله اجرایی شد. حالا کلید روحانی که قرار بود راهگشای مشکلات بی شمار جامعه باشد، ابزاری شد در دست مذاکره کنندگان غربی تا با آن درهای نیروگاه های ما را سه قفله کنند و درعوض، انبانی از وعده و وعید به مردم ایران هدیه نمایند. اما در این هنگام نیز روحانی دست از اعجاز برجام بر نداشت. خطابه های پرآب و تاب آقای دکتر با کمک جریان سازی های رسانه ای، برجام را آنچنان بالا برد که تا مدت ها کسی زهره آن را نداشت باشد که از این آیت کبری و فتح الفتوح دولت روحانی انتقاد کند. اتفاقا در سایه همین غوغای تبلیغاتی و رسانه ای، بسیاری از معایب و شاید مصائب برجام پوشیده و ناشناخته ماند. شاید در آن ایام اگر روحانی ادعای نبوت هم می کرد قشری از جامعه که شعبده برجام، هیپنوتیزمشان کرده بود به سهولت باور می کردند.

به هر حال افکار عمومی سه سال تمام است که با وعده های برجامی دولت روحانی سر گرم اند. اما این روزها اخباری به گوش می رسد که می تواند چشم های به خواب رفته و اذهان مفتون جامعه را بیدار سازد. تعطیلی کارخانه ارج، افشای حقوق های چند صد میلیونی و کاهش قدرت خرید و سطح رفاه عمومی جامعه. باور کنید اسم این کار را اتهام زنی و سیاه نماه نمایی نباید گذاشت. اسم این کار واقع نمایی و بازگو کردن حقیقتی است که جناب روحانی سه سال است با عنوان بزک شده برجام و رفع تحریم ها سعی در کتمان آن دارد. ناکارآمدی دولت روحانی واقعیتی است که در آن زندگی می کنیم اما برخی نمی خواهند آن را باور کنند.

چند روز پیش بود که وزیر اسبق کار در گفتگو با خبرگزاری نسیم از بیکاری 600 هزار نفر در 700 روز گذشته خبر داده بود. مراکز بسیاری را اطلاع دارم که در این چند ماه اخیر تعدیل نیرو کرده اند. اتقافا برخی از دوستان بنده که صاحب خانواده هستند در همین چند ماه از کار بیکار شده اند و در حال حاضر در خانه نشسته اند و به جان دولت کریمۀ تدبیر، دعای خیر می کنند.

با یاد نوستالژی «روحانی مچکریم...» که دیگر مدت هاست به فراموشی سپرده شده، عنوان این یادداشت را «روحانی! سپاس...» گذاشتم تا قدری شناسی ای کرده باشم از مجاهدت های بی امان، مدبرانه و امیدوارانۀ جناب روحانی. سخن را با یک بیت از مولوی به پایان می برم: تدبیر کند بنده و تقدیر نداند/ تدبیر به تقدیر خداوند چه ماند؟!

* دانشجوی مدرسه عالی شهید مطهری