آمریکا و غرب چگونه خود را حامی حقوق بشر میدانند؟!

خبرنامه دانشجویان ایران: «هر شر و بدی در جهان امروز با نام آمریکا گره خورده است.»

سال 1390 یک پایگاه تحلیلی آمریکایی با استناد به تحقیقات یک مجله معروف پزشکی، شمار عراقی هایی که در جنگ آمریکا در عراق کشته شدند را  یک میلیون و 455 هزار و 590 نفر اعلام کرده است.

به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از 598،  پایگاه تحلیلی «خانه شفاف سازی اطلاعات» در تاریخ مذکور گزارش می دهد: «براساس تحقیقاتی که در مجله پزشکی برجسته «لنست» منتشر شده است، این آمار و ارقام حداقل 10 برابر بیش از رقم تخمینی است که در رسانه های آمریکایی آورده می شود و این رقم جدید، بر اساس یک تحقیقات و مطالعات علمی از شمار قربانیان عراقی که از زمان حمله آمریکا به عراق در سال 2003 تاکنون کشته شده اند، به دست آمده است.»

این در حالی است که بر اساس اعلام منابع عراقی، آمریکا در مدت حضور خود در عراق، به طور متوسط روزانه 700 نفر عراقی را قتل عام کرده است.

پل کریگ رابرتز، دستیار سیاستگذاری اقتصادی وزیر خزانه داری اسبق آمریکا می نویسد: ««آزادی و دموکراسی» چیزی است که ماشین جنگی آمریکا با تحریم ها، بمباران ها، مناطق پرواز ممنوع و پهبادها برای کشورهایی به ارمغان می آورد که جرات به خرج داده و به دنبال استقلال خود از زیر سیطره آمریکا می روند!»

طشت رسوایی ادعاهای حقوق بشری و دموکراسی خواهی آمریکا حالا از پشت بام افتاده است. خاصه آنکه با اعترافات اخیر دبیر کل سازمان ملل درباره دلایل حذف نام عربستان از فهرست ناقضان حقوق کودکان، سازمان های بین المللی ساخته غرب نیز به تدریج مشروعیت خود را در نزد افکار عمومی جهان، بیشتر و بیشتر از دست می دهند.

در این فضا، طبیعتاً داعیه حقوق بشر و دموکراسی آمریکایی همانقدر نچسب است که ادعای دموکراسی خواه بودن حکومت عربستان!

با این حال، بُتِ دموکراسی آمریکایی و غربی، هنوز هم برای خیلی افراد به عنوان یک آرمان مقدس تلقی می  شود. این در حالی است که طبیعتاً نمی توان ادعاهای دموکراسی خواهی و حقوق بشری غرب و آمریکا را جدای از یکدیگر مورد بررسی قرار داد.

چه اینکه کشتارهای فجیع انسان ها در سراسر جهان توسط ایالات متحده و هم پیمانانش، نتیجه ی مستقیم همان دموکراسی غربی و آمریکایی است، نه هیچ چیز دیگر!

بر این اساس، بهترین نام ممکن برای آمریکا، می تواند دولت «تناقض ها» باشد. دولتی که هم مدعی دموکراسی است و هم دموکراسی ندارد و هم مدعی حقوق بشر است و هم خونریزترین سیستم سیاسی موجود در جهان به حساب می آید!

از این دست تناقض ها می توان چندین مورد دیگر را نیز برشمرد. بر این اساس، همانطور که جناب رابرتز می گوید دولتی که توانسته است این همه فساد، تباهی، جنایت و دروغ را در خود جمع کند، بدون شک، چیزی جز «شیطان» نخواهد بود.

ما البته نیک می دانیم که اولین بار چشمان تیزبین امام(ره) بزرگوارمان، ماهیت شیطانی آمریکا را دید و به درستی به آن لقب «شیطان بزرگ» داد.

بد نیست در بخش پایانی این گزارش، مروری بر یکی دیگر از رکوردهای قابل توجه آمریکا در زمینه کشتار فله ای انسان ها داشته باشیم.

سال 1390 و تقریباً به فاصله کوتاهی از انتشار گزارش «خانه شفاف سازی اطلاعات» در زمینه تعداد تلفات جنگ عراق، روزنامه واشنگتن پست طی گزارشی با اشاره به بی توجهی آمریکا به شمار تلفات غیرنظامیان در جنگ، آمار دیگری را از سه جنگ طول تاریخ سراسر خونریزی این کشور منتشر کرده است.

واشنگتن پست می نویسد: «جنگ در ویتنام و سیل درگیری ها در لائوس و کامبوج بسیار مهلک تر بودند. شمار کشته شدگان این جنگ ها نیز به طور دقیق مشخص نیست، با این حال چندین برآورد علمی نشان دادند تعداد کشته شدگان نظامی و غیرنظامی ویتنامی از یک میلیون و 500 هزار تا سه میلیون و 800 هزار نفر تخمین زده شده اند و این در حالی است که مبارزات به سرکردگی آمریکا در کامبوج منجر به مرگ 600 تا 800 هزار نفر شده و تعداد کشته شدگان جنگ لائوس نیز به حدود یک میلیون نفر می رسد.»

از طرفی، ما به خوبی می دانیم که تمامی کودتاهای رخ داده در سراسر جهان، بدون استثناء با حمایت مالی و سیاسی آمریکا رخ داده است.

اندکی پس از کودتای سال 2004 آمریکا در هائیتی، «آیرا کورزبان» وکیل «ژان برتراند آریستاید» رئیس‌جمهور این کشور در میامی آمریکا طی سخنرانی خود یک سؤال و جواب جالب را مطرح کرده است.

وی می گوید: "چرا تا کنون در واشنگتن کودتا شکل نگرفته است؟ چون در واشنگتن «سفارت آمریکا» وجود ندارد."

اظهارات وکیل رئیس جمهور ربوده شده هائیتی به وسیله آمریکا در حالی ابراز می شد که هائیتی در آن زمان پنجاه و ششمین کشوری محسوب می شد که آمریکا در آن کودتا به راه انداخته بود.

حالا تعداد کودتاهای رخ داده به وسیله آمریکا، به عدد 70 نزدیک شده است!

طرفه آنکه تمامی این کودتاها نیز همچون کودتای 28 مرداد ایران، بر علیه حکومت های مردمی و به سود دیکتاتورهای دست نشانده آمریکا رخ داده است.

حالا شاید لازم باشد پس از اثبات گزاره ابتدایی این گزارش، یک بار دیگر یک سوال تلخ را تکرار کنیم:«آمریکا و غرب چگونه می تواند خود را حامی حقوق بشر و دموکراسی بداند؟!»