یک اتوبوس تبعیض

خبرنامه دانشجویان ایران: انگار نه انگار سربازهای مملکت باید ماهانه منتظر حداکثر صد و خورده ای هزار تومان پول باشند اما مدیران همین دولت کریمه در بالاترین سطوح حقوق ماهیانه چند صد میلیونی می‌گرفتند، انگار نه انگار که همین سیستم نیروهای مسلح با تمام انتقادهایی که وجود دارد اگر نبود آقایان نمی‌تواستند با وزیر خارجه امریکا عکس یادگاری بگیرند و قهرمان دیپلماسی شوند!

به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ مسعود فروغی* در تحلیلی درباره حادثه جان باختن تعدادی از سربازان نوشت: خبر تصادف بسیار دردناک اتوبوس «سرباز»ها جامعه ایران را آزرده کرده است، درگذشت حداقل 13 نفر از جوانانی که با هزار امید «مشقت» دروان «سربازی» را به تن خریده‌اند به اندازه کافی عاطفه آسیب خورده جامعه در روزگار «اندروید» و «تلگرام»بازی را به جوش آورده است.

همه قشرها واکنش زیادی به ماجرای سربازها داده اند، انگار اتوبوس «چپ کرده» داستان ما، از همه خانواده‌های مشهور و عادی ایرانی یک نفر در خود جا داده بود، ورزشکار و هنرمند و سیاست مدار تا فعالین فضای مجازی عکس سلفی آخر «سرباز»ها قبل از سفر به آخرت را چند ده هزار بار بازنشر کردند.

این واکنش یک پارچه به از دست رفتن 13 جوان مملکت البته جای امیدواری دارد، هنوز «عاطفه» جامعه ایران زنده است و برای ناراحتی همنوعش ناراحت می‌شود، اما ماجرای «جوان‌های از دست رفته» به اینجا ختم نمی‌شود، بدیهی است ابراز ناراحتی مردمی از مرگ دلخراش سربازها زخم کهنه اجباری بودن نظام وظیفه عمومی را باز می‌کند، شاید اگر مثلا مسافرین آن اتوبوس دانشجویان یک دانشگاه بودند ماجرا متفاوت بازتاب پیدا می‌کرد اما به هرحال دست سرنوشت جوان‌های خسته از فشار پادگان را به آغوش مرگ فرستاد.

انتقادها از مدل اجرایی قانون نظام وظیفه عمومی به بهانه تصادف «سربازان وطن» زیاد عجیب نیست اما در این میان موجی ایجاد شده است که فقط بوی گروکشی سیاسی و به حاشیه راندن واقعیت های دیگری را می‌دهد، انگار نیروهای مسلح برای جابجایی سربازهایشان در نقاط مختلف کشور باید خودشان جاده درست کنند و اتوبوس ایمن با شرکت‌هایی خاص تاسیس کنند!

شاید اگر دست «سیاست بازان» فرصت طلب در میان نبود و برخی واکنش های احساسی کمک یار آن دست نمی‌شد این ماجرا توقف گاه خوبی برای بررسی کارشناسی واقعیت «سربازی اجباری» بود، سوال‌های جدی و بی‌پاسخ زیادی در این باره وجود دارد که سال‌ها بدون پاسخ مانده است، نکته بسیار بدیهی این است که نیروهای مسلح به عنوان بازوی اجرایی نظام در این حوزه مسئول مستقیم تامل و تفکر عمیق و البته چاره اندیشی سریع است اما شاید بهتر باشد پای پیکر خون آلود جوانانی که «سختی» سربازی را به تن خریدند تا زندگی «بهتری» را برای خودشان درست کنند حرف دل آنان را گفت، باید از جماعت همیشه مدعی و البته همیشه بی خاصیتی که این روزها پیراهن خونی برادران سرباز را به نیزه برده اند و حرف سیاسی می‌زنند پرسید اگر درگذشتگان و مصدومان حادثه اخیر سرباز نبودند آیا برای وزیر دولت کریمه تان بازهم پوستر قهرمان می‌ساختید؟! وزیری که به خاطر قرارداد با ایرباس و... بعنوان قهرمان ملی روی جلد مجله‌های نفتی و زنجیره‌ای رفت.

انگار نه انگار سربازهای مملکت باید ماهانه منتظر حداکثر صد و خورده ای هزار تومان پول باشند اما مدیران همین دولت کریمه در بالاترین سطوح حقوق ماهیانه چند صد میلیونی می‌گرفتند، انگار نه انگار که همین سیستم نیروهای مسلح با تمام انتقادهایی که وجود دارد اگر نبود آقایان نمی‌تواستند با وزیر خارجه امریکا عکس یادگاری بگیرند و قهرمان دیپلماسی شوند!

فرضا نیروهای مسلح از فردا اعلام کنند جوانان عزیز سربازی اجباری تعطیل است و بعد از دانشگاه یا قبل آن با خیال راحت بروید سرکار؛ آن موقع نرخ بیکاری در کشور چه رقمی خواهد شد وقتی مدیرانی وجود دارند با حقوق چند صدمیلیونی و همیشه طلبکار؟! آن روز مجوزهای رنگارنگ واردات که وزیر میلیاردی محترم صادر کرده است دوای درد جوانان بیکار می‌شود یا قرارداد تحویل ماکت ایرباس؟!

مردم تفاوت ژست سیاسی با همت واقعی برای کار را متوجه می‌شوند، دوای درد سربازهای به خون غلطیده وطن عکس یادگاری با جان کری نیست، که اگر بود الان هنوز روزگار رکود کمرشکن اقتصادی نبود. تحریم و کاسبانش به زعم دولت محترم تمام شدند، حالا چرا مراسم ختم سربازها بهانه فراموشی حقوق‌های نجومی شده است؟

نیروهای مسلح حتما باید در خصوص «سرباز»ها پاسخگو باشند که تاکنون بوده اند اما دولت محترم هم باید در این باره که روند کنوکی حقوق‌های نجومی حاصل دست پخت معاون اول فعلی دولت که در سال 82 وزیر صنایع بوده است باشد، آن گونه که دادستان دیوان محاسبات می‌گوید: «از سال 82 براساس موافقت وزیر صنایع و معادن حقوق مزایای مدیرعامل و اعضای هیأت‌مدیره بانک صنعت و معدن مطابق حقوق و مزایای سازمان گسترش و نوسازی صنایع تجویز شد»

تصادف دلخراش سربازها، سر بسیاری از زخم‌ها را باز کرد اما زخم کهنه و عمیق جمیعت جوان ایران شغل و معیشت و تبعیض و بی‌عدالتی است، زخم‌هایی که در 3 سال گذشته از سوی دولت مستقر با بی مهری روبرو شده‌اند تا توافق با امریکا و برداشتن تحریم‌ها انجام شود. هدفی سیاسی که سود سیاسی‌اش برای دولت خوب بوده است اما فایده‌ای برای جامعه نداشته است.

ماجرای تصادف سربازها دست آخر برای دولت و حامیانش پوششی برای فرار از فاجعه حقوق‌های نجومی شده است تا با استتار میان غم و غصه جامعه افکار عمومی یادش برود یک عده‌ای اندازه چند پادگان سرباز ماهانه حقوق می‌گرفتند.

* سردبیر خبرنامه دانشجویان ایران