خبرنامه دانشجویان ایران: پرویز امینی// کم‌کم مباحث و شرایط بویژه برای قطب رقیب دولت متوجه این مسئله می‌شود که با یک کاندیدا در رقابت بماند یا با همین تکثر به رقابت ادامه دهد؟ مساله مهمی که می‌تواند در انتخابات سرنوشت‌ساز باشد و حتی تأثیر قابل توجهی بر نتیجه نهایی داشته باشد
برخی واقعیت‌های مؤثر برای پاسخ به پرسش یادشده وجود دارد که باید به صورت جدی به آنها پرداخته شود:
اولا هیچ یک از سه نامزد این جریان (یعنی محمدباقر قالیباف، سید ابراهیم رئیسی و سید مصطفی میرسلیم) دارای آرای قاطع برای پیروزی در دور اول انتخابات نیستند و تجمیع آراء آنها نیز در حال حاضر زیر ۴۰ درصد است.
هر کدام از این سه نامزد دارای یک سبد آراء اختصاصی بعلاوه یک سبد مشترک هستند. سبد رأی محمدباقر قالیباف عمدتا اجتماعی و سبد رای سید ابراهیم رئیسی عمدتا ایدئولوژیک است و سبد رأی اختصاصی میرسلیم عمدتا حزبی است و بنابراین با کنار رفتن هر یک از نامزدهای مذکور بخش مهمی از آراء آنها به یکدیگر منتقل نمی‌شود و حتی در اختیار نامزدهای رقیب قرار خواهد گرفت.
قطب دولت مستقر شامل حسن روحانی، اسحاق جهانگیری و مصطفی هاشمی‌طبا نیز سرجمع دارای وضعیت پایاپایی با قطب رقیب است که سرجمع آرا آنها نیز کمتر از ۴۰ درصد تا اینجای رقابت است.
علاوه بر این، با کنار رفتن هر یک از نامزدها، بدنه اجتماعی و رأی‌ساز و فضاساز آنها نیز دچار انفعال می‌شوند و از حرکت و کار میدانی باز می‌ایستند. درنتیجه موتور حرکت کلی این جریان دچار افت خواهد شد.
بر این اساس استراتژی واقع‌بینانه و دردسترس قطب رقیب دولت، ناکام گذاشتن روحانی در پیروزی در دور اول است و بنابراین تکثر کنونی، ظرفیت کسب رأی تجمیعی بیشتر و احتمال دو مرحله‌ای کردن انتخابات در آن بیشتر است.
طرح بحث انصراف کاندیداها به نفع یکدیگر در اردوگاه قطب رقیب دولت بحث اولویت‌دار و کمک کننده به انتخابات نیست و دارای بار فرسایشی در این جریان است. هر بخش در این جریان باید با تمام قوا در صحنه باشد و دامنه تأثیرگذاری و رأی‌آوری خود را افزایش دهد.
