تو روزای گرم تابستون، بازار گرمی بازیکنای فوتبال به نقطه ی جوش رسیده و تابستون گرم تری رو برای فوتبال دوستان رقم زده!
در کنار این قشرِ حرص خورِ جامعه، فصل نقل و انتقالات محاسن زیادی برای رسانه ها داشته. از نشر انواع شایعات و دروغ گرفته تا آوردن عذر بدتر از گناه در تکذیبیه ی اکاذیب منتشر شده (!)، فقط و فقط برای بیشتر دیده شدن.
با خوش بینانه ترین دیدگاه ممکن هم که به حال این روز های فوتبال ایران نگاه کنیم؛ به نکات مطلوبی نمی رسیم. حلقه ی مفقوده ی این آشفته بازار چیزی جز غیرت و تعصب فوتبالیست ها نیست؛ که اگر بود اوضاعِ قابل کنترل تری داشتیم!
در حقیقت حرفه ای شدن فوتبال کشور، فقط یه بهونه برای تازه به دوران رسیده هاست. همونایی که به دلایل مالی حاضر به تمدید یا انعقاد قرارداد با تیم های -مثلا- محبوبشون نمی شن و معمولا هم راه کشور های حاشیه ی خلیج فارس رو در پیش می گیرن.
جامعیت سیستم فوتبال، فارغ از ورزشی بودن، کوچکترین سیستم سیاسی ای هست که بزرگترین دلال ها و باند ها رو در خودش جای داده. دلال هایی که به اسم «مدیر برنامه» یا «ایجنت» حال این آشفته بازار رو پریشان تر کردند! (منظور خواص هستند).
هر چند حق انتخاب به طور انحصاری به شخص تصمیم گیرنده مربوط می شه؛ اما بازیکنان فوتبال به عنوان یک الگو باید همه ی جوانب رو برای انتخاب هاشون در نظر بگیرن. اینکه یه بازیکن از تیم قهرمان فصل گذشته ی لیگ دل می کنه و قید حضور در هشت تیم برتر آسیا رو می زنه و به تیم یازدهم لیگ قطر می ره؛ قطعا دلیل فنی و منطقی نداره! با آسیب شناسی دلایل رفت و برگشت های بالیوودی دو بازیکن پرسپولیس در فصل گذشته، فرسایش تیم رویایی استقلالِ سال ۹۱، تیمی که به نیمه نهایی آسیا رفت ولی با کوچ گسترده ی ستاره هاش به تیم های عربی مواجه شد، رفتن مهاجم اولِ تیم دوم لیگ به بلژیک و بطور کلی تمایل اجباری بازیکنان ایرانی برای ترانسفر شدن به تیم های خارجی (بدون در نظر گرفتن شرایط تیم های مقصد) به نتایجی می رسیم.
شاید دلیل اصلی این کوچ ها مسائل مالی باشند اما صحبت از اجبار پنهانی در پس پرده، پر بیراه نیست! کسی منکر نتایج خارق العاده تیم ملی با آقای کی روش و داشتن مقتدرانه ترین صعود به جام جهانی نیست اما سیاست اشتباه ایشون در بی اعتنایی به کلیت لیگ برتر ایران، ضربه ی شدیدی به تیم ها و بازیکنان ایرانی زده و خواهد زد. با یه نگاه سطحی به بازی های گذشته ی تیم ملی و ترکیب های استفاده شده براحتی می شه ثابت کرد که بازیکنای شاغل در لیگ ایران جایگاه ثابتی در تفکرات کیروش ندارند. همین امر باعث تحریک بازیکنای ایرانی برای رفتن به خارج از ایران شده تا بتونن در سال منتهی به جام جهانی از لیست نهایی تیم ملی جا نمونن. ادعای مطرح شده در روز های اخیر بیشتر رنگ واقعیت گرفته! مخصوصا بعد از جدایی دو ستاره ی سرخابی های پایتخت!
* دانشجوی کارشناسی پردیس دکتر شریعتی دانشگاه فرهنگیان استان مازندران
