مروری بر جنجال های زنجیره ای طی هفته های گذشته به خوبی گویای این واقعیت است. طی روز های نخست بعد از 29 اردیبهشت، تفسیر و تأویل ها در خصوص نتیجه انتخابات با تمرکز بر دوقطبی سازی های شدید اجتماعی و اینکه مردم به چه چیز رأی دادند و به کدام تفکر «نه» گفتند، در کانون اظهار نظرهای روحانی و یارانش قرار گرفت. رئیس جهور منتخب در نخستین جلسه هیئت دولت پس از انتخابات با بیان اینکه «در این انتخابات فقط گزینش یک سیاستمدار و یا سیاستمداران مطرح نبود، بلکه مردم در واقع نسبت به آینده کشور و جامعه خود می‌خواستند، تصمیم‌گیری کنند» خاطرنشان کرد: «در این انتخابات، صدای جوان‌هایی که می‌خواستند از آینده بهتر کشور و زندگی خود اطمینان پیدا کنند و صدای دختران و زنانی که می‌خواستند از فرصت برابر برای فعالیت‌های اجتماعی سخن بگویند، صدای همه خانواده‌هایی که نسبت به آینده فرزندان خود نگرانی‌هایی داشتند، صدای همه اقلیت‌های قومی و مذهبی که می‌خواستند مطمئن به اجرای دقیق حقوق شهروندی باشند و صدای مردمی که از دروغ‌ها و تهمت‌ها نالیدند و در برابر مسیرهای فریبکارانه ایستادگی کردند، شنیده شد.»
اما این موضوع ظرفیت ادامه ماجراجویی های مورد نظر را نداشت و محورهای دیگری نیز جهت مسئله سازی برای افکار عمومی لازم بود. در همین راستا و متناسب با فضای پساانتخاباتی، طرح مباحثی شاذ و حساسیت برانگیز در خصوص نقش مردم در حکومت در دستور کار قرار گرفت. در این ارتباط روحانی در مراسم افطاری با اساتید و پزشکان گفت: «امیرالمؤمنین مبنای ولایت و حکومت را نظر مردم و انتخاب مردم می‌داند. لمن ولّیتموا امرکم، گفت هرکس که شما او را به عنوان ولی خودتان و رهبر جامعه برگزینید من هم اطاعت می‌کنم، من هم می‌شنوم و اجرا می‌کنم. امیرالمؤمنین مبنای حکومت و فرمانروایی را رأی مردم، خواست مردم و آرای مردم می‌داند».
همین اظهارات دقیقا یک هفته، رسانه ها و نخبگان و دانشگاهیان و به طور کلی افکار عمومی را سر کار گذاشت. اما در ادامه طی گردشی آشکار روحانی ضمن تفکیک مشروعیت الهی از مقبولیت مردمی به اصلاح گفته های پیشین خود پرداخت و از قضا در این خصوص به منطقی متوسل شد که به زعم بسیاری از ناظران این منطق همان چیزی بود که سالها پیش، آیت الله مصباح یزدی آن را تئوریزه و تبیین نموده است.
حاشیه سازی ها اما به اینجا متوقف نشد. پروپاگاندای رسانه ای حامی دولت این بار یک بنر مشکوک و مجعول در نماز جمعه تهران را به پیراهن عثمان مبدل کردند و با ضریب دادن به آن، فرمان آتش به اختیار رهبر انقلاب را مورد تخطئه قرار دادند.
گام بعدی این سناریو را هم همین رسانه ها برداشتند. این بار نوبت آیت الله کاشانی بود که دستخوش تحریف و هجمه این جریان قرار گیرد. ادعای همراهی آیت الله کاشانی با کودتای 28 مرداد علیه دولت مصدق، هر چند پشتوانه حتی یک برگ سند را هم به همراه نداشت اما موج رسانه ای آن خیلی ها را با خود برد تا جایی که عبدالله رمضان زاده سخنگوی دولت اصلاحات بر همین مبنا خواهان تغییر نام خیابان آیت الله کاشانی تهران شد. ضمن آنکه این موضوع هم چند روزی رسانه ها و بالاخص فضای مجزی را به خود درگیر کرد.
درادامه و به دنبال عملیات موشکی غرور آفرین سپاه بر علیه مواضع داعش در سوریه، روزه سکوت دو روزه روحانی حاشیه ساز شد. بعد از این عملیات در حالی که عمده ناظران داخلی و بین المللی نسبت به آن واکنش نشان دادند و حتی نخست وزیر اسرائیل هم مجبور به موضع گیری شد، رئیس جمهور پس از تأخیری بحث برانگیز و با همراهی وزیر اطلاعات و به مدد مواضعی مبهم، سعی در مصادره به مطلوب کردن این حماسه نمود.
اما چیز زیادی از این ماجرا نگذشته بود که روحانی مجددا در گردشی آشکار با «دولت تفنگدار» خواندن سپاه، از نقش آن در اقتصاد گله کرد. رئیس جمهور در جمع فعالین اقتصادی در این خصوص گفت: « ابلاغ سیاست‌های اصل 44 برای این بود که اقتصاد به مردم واگذار شود و دولت از اقتصاد دست بکشد، اما ما چه کار کردیم؟ بخشی از اقتصاد دست یک دولت بی‌تفنگ بود که آن را به یک دولت باتفنگ تحویل دادیم. این اقتصاد و خصوصی‌سازی نیست. از آن دولتی که تفنگ نداشت می‌ترسیدند چه برسد به اینکه اقتصاد را به دولتی دادیم که هم تفنگ دارد و هم رسانه را در اختیار دارد و همه چیزی دارد و کسی جرات ندارد با آنها رقابت کند.»
در حقیقت روحانی در حالی آتش تهیه خود را به سمت سپاه و به ویژه قرارگاه خاتم‌الانبیاء نشانه رفت که از قضا در سلفی گرفتن با دستاوردهای سپاه سابقه جالبی دارد و همین چند ماه قبل در زمان تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری دولتی ها پروژه هایی را افتتاح کردند که توسط این قرارگاه ساخته شده بود.
همچنین روحانی پیش از این در جمع فرماندهان سپاه تأکید کرده بود که «سپاه رقیب مردم و بخش خصوصی نیست و پیمانکاری مثل پیمانکاران معمولی نیست و نبوده است. سپاه امروز باید پروژه‌های مهمی که بخش خصوصی توان آن را ندارد برعهده بگیرد. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به عنوان یک مکمل و پشتیبان دولت وارد عمل شود.»
علاوه بر موارد فوق باید گفت اظهارات اخیر روحانی البته با نوعی تحریف در نقش سپاه در اقتصاد هم همراه بود؛ کما اینکه اصل 44 ناظر به واگذاری شرکت های دولتی به مردم است و ارتباطی با حضور سپاه در پروژه های عمرانی و مقوله سازندگی ندارد.
اما جنجال آفرینی ها به اینجا هم ختم نشد. کمتر از 24 ساعت بعد شعار دادن عده ای بر علیه روحانی در حاشیه راهپیمایی روز قدس علی رغم محکومیت آن توسط جریان انقلابی، مجددا به بهانه ای برای تاختن بر منتقدین دولت و بگیر و ببند ها -توسط نهاد امنیتی ای که افتخارش نگیر و نبند بود- تبدیل شد. موج مظلوم نمایی برخاسته از این اتفاق البته به همین مقدار محدود نشد و با مانور پرحجم بر مضمون اشعار میثم مطیعی در نماز عید فطر تهران ابعاد جدیدی به خود گرفت.
حامیان سیاسی و رسانه ای روحانی این بار با توهین آمیز خواندن اشعار قرائت شده بار دیگر علاوه بر این مداح جوان، جریان منتقد دولت را به باد ناسزا گرفتند و در این میان با مقایسه شرایط شهید بهشتی و روحانی سعی در مشابه سازی این دو نموده و بدون اشاره به توهین های مستقیم و مکرر رئیس جمهور طی چهار سال گذشته، از مظلومیت وی گفتند و نوشتند.
اما به نظر می رسد تولید این قیبیل حاشیه ها، دوقطبی سازی ها و جنجال آفرینی ها بدون برنامه نبوده و طی فرآیندی حساب شده سیر از پیش طراحی شده ای را دنبال می کند. نخ تسبیح همه آن ها ظاهرا این گزاره است که توجه مردم نباید معطوف به معضلات اقتصادی و کاستی های معیشتی باشد و برای در عافیت ماندن «دولت تنبل» باید جهت انتقادی مردم از کم کاری ها و اشکالات اقتصادی تغییر یابد. به هر ترتیب روحانی اخیرا ثمره این راهبرد را دیده و شیرینی آن به کامش مزه کرده است. جایی که مطالبه ۷۰ درصدی اشتغال در انتخابات ریاست جمهوری لابه لای اتهام دیوارکشی و اعدام و حبس و ... ناپدید شد و او بار دیگر توانست با تکیه بر رقیب هراسی رأی مردم را به خود جلب نماید.
گذشته از آن حالا دیگر دست دولت مردان دولت دوازدهم در انداختن تقصیر ها به گردن دولت قبل بسته است و دیگر عبارت آشنای تقصیر قبلی‌ها بود جواب نمی‌دهد. لذا باید رقیب جدیدی در حد و اندازه یک دولت ساخت تا مقصر نمایی از آن به اندازه کافی باورپذیر باشد.
با همه این اوصاف این سوال به طور جدی مطرح است که به جز موارد یاد شده، در مقطع کنونی قرار است حواس ها دقیقا از چه چیز پرت شود؟ آیا به جز تحریم های اخیر تصویب شده در سنای آمریکا، مصادره برج 500 میلیون دلاری بنیاد علوی در نیویورک، همراهی اتحادیه اروپا با آمریکا در به روز کردن و اعمال تحریم ها علی رغم خوش خیالی وزیر امور خارجه در خصوص پایبندی اروپا به برجام و تعامل سازنده و با وجود تأکید دبیر کل سازمان ملل، اتحادیه اروپا و شورای امنیت بر پایبندی ایران به برجام و ... چیز دیگری هم هست که مردم نباید درمورد آن بدانند؟
