«اخیراً یک اپیدمی در میان بچه حزب اللهی ها شکل گرفته است با این رویکرد که حجاب جزء مسائل دارای اولویت کشور و انقلاب اسلامی نیست و ما باید نسبت به فساد اقتصادی و رانت و رشوه و… بیشتر حساس باشیم تا حجاب!. این رویکرد براساس یک تحلیل محتوای کمّی از آراء حضرت امام(ره) و مقام معظم رهبری به این نتیجه می رسد که فراوانی پرداختن به مسائل دیگری غیر از حجاب در بیانات این بزرگوران دلیلی برای اولویت چندم بودن حجاب در جامعه است. لذا اولویت امر به معروف و نهی از منکر متوجه مسائل و آسیب های کلان اقتصادی و اجتماعی است تا یک مسئله جزئی مانند موی فلان دختر در خیابان!! لذا این روشنفکران حزب اللهی ازکسانی هم که به بدحجابی زنان اعتراض می کنند تبری جسته و تحلیل های جامعه شناختی و علمی و فلسفی نسبت به نقد این دسته از افراد ارائه می دهند».
«اولاً فریضه امر به معروف و نهی از منکر نسبت به همه مصادیق معروف و منکر صدق می کند و با لحاظ شرایط آن واجب است. اثبات اولویت و اهمیت یک یا چند مصداق معروف و منکر باعث اسقاط این فریضه نسبت به سایر مصادیق نمی گردد. اینطور نیست که کسی که نسبت به فساد مسئولان نهی از منکر کند دیگر وظیفه ای نسبت به بدحجابی ندارد. هرکدام به جای خودش باید صورت گیرد. ثانیاً اثبات اولویت و اهمیت یک یا چند مصداق معروف و منکر در جامعه که با تحلیل محتوای کمّی و شمردن دفعات کاربرد مفاهیم در بیانات بزرگان یا حتی آیات و روایات که هیچ توجیهی ندارد. اینکه مثلاً امام و رهبری بیشتر درباره فساد اقتصادی و اداری سخن گفته اند دلیلی بر فزونی اهمیت آنها نسبت به حجاب نیست. اتفاقاً فهم عمیق و دقیق از نگاه دینی که دیدگاه های امام و رهبری نیز ذیل نگاه دینی قابل فهم است ما را به اهمیت و اولویت حجاب اسلامی در جامعه رهنمون می سازد».
«آسیب فساد آشکار از فسادی که در زیر لایه های ساختاری اقتصاد و اجتماع پنهان است به مراتب بیشتر است. این یک اصل عقلی و دینی محسوب می گردد. کسی منکر مذموم بودن رانت و رشوه و اختلاس و… در میان مسئولان کشور نیست اما در یک نگاه کلی اینگونه به نظر می رسد که این فسادها در زیر لایه های نظام اداری و اقتصادی کشور پنهان است به غیر از مظاهر و مصادیق آشکار آن مانند حقوق های نجومی و… و وظیفه مردم و امت حزب الله در انجام فریضه که همان تذکر لسانی است ناظر به فساد آشکار است. بدحجابی و فساد اخلاقی ناشی از آن اما کاملاً بروز و ظهور عینی دارد و آسیب های آن هم که جای بحث ندارد».
«حتی اگر اولویت یک موضوع را با شمارش آنها در متون دینی و معتبر آیات و روایات و بیانات رهبران دینی به دست بیاوریم باید کلیدواژه های جستجو و تحقیق خود را اصلاح کنیم!! مفاهیمی همچون اهمیت خانواده، مذمت فساد اخلاقی و آسیب های آن، غیرت، حیا و عفاف، لزوم گسترش معنویت در جامعه، شخصیت زن مسلمان و… را نیز باید در این متون بررسی کنیم تا متوجه اولویت حجاب اسلامی که ضامن این مفاهیم است را بشویم».
«متأسفانه مدعیان عدالتخواهی و روشنفکران حزب اللهی که قائل به اولویت فساد اقتصادی هستند، هیچ صدایی هم از آنها در این زمینه شنیده نمی شود!».
را نشنیده اند می توانند بگویند بیرون بودن چند تار مو خطری ندارد!
مقایسه بی حجابی با گناهی همچون اختلاس چیزی شبیه مقایسه دندان درد با سرطان است. البته سرطان بسیار مهمتر و جدی تر از بیماری پیش پا افتاده ای مثل دندان درد است اما سرطان نیاز به درمان طولانی دارد اما دندان درد را یک ساعت هم نمی توان معطل کرد و فورا باید با اقدام انقلابی با آن برخورد
نمود. اثر بی حجابی آنی است و برخورد آنی و ضربتی را می طلبد. این نکته مهمی است که امثال احمدی نژاد و ده نمکی از درک آن عاجزند.
اشتباه چهارم همان مسوولان اینکه می گویند برخورد شدید و ضربتی اثر ندارد. حال آنکه این سخن خطای محض است.
هیچ چیزی به اندازه زور و اجبار در فرهنگسازی موثر نیست. کما اینکه همه کارهای تبلیغی در خصوص بستن کمربند ایمنی بی تاثیر بود اما با اقدام قاطع و اجباری و برخوردهای پلیس در طی یک دهه به صورت فرهنگ درآمد.. ایرانیان حسرت رانندگی منظم و مرتب اروپا را می خورند اما نمی دانند اروپاییان هم شلخته رانندگی می کردند و این نظم و ترتیب نتیجه چند دهه سخت گیری و جریمه های نجومی برای نخلفات رانندگی است که در طی چند نسل فرهنگ رانندگی صحیح را نهادینه کرده است. اگر در ایران هم روند قاطع دهه شصت برای چند دهه ادامه می یافت و چند نسل حجاب برایشان ملکه ذهنی می شد خود به خود این مساله به صورت فرهنگ در می آمد. اما برخوردهای شل کن سفت کن اثری جز جری تر شدن بی حجابان نداشته و ندارد.