به گزارش خبرنامه دانشجویان ایران ملاقلی‌پور در گفت‌وگو با فرهیختگان، در مورد روی آوردنش به مستند‌سازی گفت: «قبلا هم فیلم مستند کار کرده بودم. خیلی وقت پیش مستند 40 دقیقه‌ای به نام «پاکدشت» را به تهیه‌کنندگی آزاده نامداری کار کردم. این مستند در سری برنامه‌های «خانمی که شما باشید» ساخته و پخش شد. دو مستند پرتره هم در قالب چهره در قاب کار کرده‌ام. دو مستند در مورد شخصیت‌های عکاس و کاریکاتوریست، از هنرمندان دفاع مقدس و دوران انقلاب ساختم. یکی از مستندها پرتره عکاس جنگ «امیرعلی جوادیان» بود که نام مستند «عکس‌های جامانده» بود. یکی دیگر از این مستندها در مورد سیدمسعود شجاعی‌طباطبایی، رئیس خانه کاریکاتور با نام «رد پا» بود. هر دو این مستندها هم در شبکه مستند و هم در شبکه افق پخش شد.»
او درمورد شکل‌گیری مستند «راه طی شده» گفت: «علاقه شخصی بنده به سیاست بوده و هست. بیشتر هم در مورد پژوهش سیاسی خیلی دوست دارم کار کنم تا از تاریخ و سیاست سر در بیاورم. «مستند راه طی شده» در واقع پیشنهاد خود من و امین نوروزی، تهیه‌کننده فیلم بود. هر دو اهل مطالعه مسائل سیاسی هستیم و نسبت به مسائل سیاسی دغدغه داریم. در مورد چند کاراکتر سیاسی معاصر تحقیق کردیم. از ابتدا قرار شد روی شخصیت دیگری کار کنیم که متوجه شدیم خیلی در مورد آن شخص کار شده بنابراین فکر کردیم شاید دیگر جذاب نباشد که ما هم در مورد آن مستند بسازیم. در پایان به این نتیجه رسیدیم که روی مهندس بازرگان کار کنیم. در حین مطالعه و خواندن کتاب‌هایش تازه فهمیدیم چرا راجع به او فیلم و مستند نمی‌سازند. علت این است که اولا فهمیدن کتاب‌های مهندس بازرگان سخت است. در این کتاب‌ها مباحثی مثل ترمودینامیک با مباحث دینی، قرآنی و همچنین با تاریخ، جامعه‌شناسی و روانشناسی ترکیب شده است. یعنی مباحث ترکیبی است. نهایتا سختی کار باعث شد که تن بدهیم به کاری که خیلی به سمتش نمی‌روند.»
ملاقلی پور در مورد انتخاب شخصیت بازرگان برای ساخت مستندش گفت: «بازرگان شخصیتی است که هم راجع به او تعریف ویژه و هم نقد ویژه وجود دارد. در واقع واکاوی پیچیدگی شخصیت او که هم مهندس است، هم شخصیت سیاسی به حساب می‌آید و هم تلاش‌های اصلاح‌گرایانه دینی داشته کار پیچیده‌ای است. این موضوعات و سابقه طولانی‌ای که در زمینه‌های مختلف قبل از دوران نخست‌وزیری مصدق و دوران مبارزات سیاسی داشته ما را وسوسه کرد تا در موردش مستند بسازیم. سخنرانی‌ها و کتاب‌های زیادی در این مورد تالیف کرده و نوشته است. بازرگان دارای شخصیتی است که در وضعیت سیاسی امروز هم زیاد به او استناد می‌شود. در واقع در مطبوعات و رسانه‌ها و سیاست از تفکرات او وام گرفته می‌شود. احساس خودم این است که این کاراکتر درحوزه تاریخ ما مهم است و باید در قالب یک مستند بلند آنالیز و شناخته شود. سعی‌مان هم این است که فیلم‌مان نسبت به مستند‌های متداول متفاوت باشد. یعنی هم در فرم و هم در بیان متفاوت باشد. قبل از اینکه ما در دل مستند برویم می‌دانستیم که با مستندی چالشی هم روبه‌رو خواهیم شد. خلاصه اینکه وقتی چند تا از کتاب‌های او را خواندیم، طرح اولیه‌ای به ذهن‌مان رسید منتها متوقف کردیم تا بتوانیم سرمایه‌گذار پیدا کنیم. بعد تحقیقات را ادامه بدهیم. در این مورد با محسن یزدی مدیر مرکز مستند سوره حوزه هنری به توافق رسیدیم.»
این کارگردان در مورد تحقیقات و محوریت این مستند گفت: «تقریبا هفت ماه من، امین نوروزی و حامد تقی‌زاده تحقیق کردیم. همچنین با برخی از اعضای نهضت آزادی و کسانی که مهندس بازرگان را می‌شناختند جلساتی گذاشتیم. یکسری نقد مسائل در این جلسات عنوان شد تا اینکه پیش‌تولید کار در هفته پیش تمام شد و از همان زمان شروع به ضبط گفت‌وگو‌ها کردیم. تقریبا یک کار راوی محور است. راوی کار و رابط مستند خودم هستم و از سمت منتقدان و مخالفان نظر او با کسی مصاحبه نمی‌کنیم. تنها منتقدی که در دل کار است خود من هستم. یعنی اگر قرار باشد نقدی باشد من سعی کردم به‌عنوان کسی که کتاب‌های او را مطالعه کرده و برایش سوالاتی پیش آمده با اعضای شورای نهضت آزادی در این مورد چالش کنم. در واقع در این فیلم با یک مستند چالشی روبه‌رو خواهید بود.»
ملاقلی پور در مورد حضور مستند جدیدش در جشنواره سینما‌حقیقت امسال گفت: «اصلا انگیزه‌ای ندارم برای هیچ جشنواره‌ای کار کنم. اصلا برای جشنواره‌ها نباید کار کرد. حالا اگر به هر جشنواره‌ای رسید که رسید اگر هم نرسید هیچ نگران نیستم. جشنواره هدف ما نیست. فیلم مهم‌تر است. من سعی می‌کنم فیلمی کار کنم که میزان خطاها در آن کم باشد.»
کارگردان فیلم «قندون جهیزیه» درباره فعالیت‌های خود بعد از مستند «راه طی شده» گفت: «علاقه اصلی خودم سینمای سیاسی است یعنی در سینمای داستانی هم دوست دارم در حوزه سینمای سیاسی کار کنم منتها چندبار امتحان کردم و متوجه شدم فیلمنامه‌هایم ساخته نمی‌شود، نه به این دلیل که ممیزی دارد، به دلیل اینکه احساس می‌کنند این حرفی که دارم می‌زنم دغدغه نیست و ضرورت ندارد زده شود و بر همین اساس هم بودجه‌ای به آن داده نمی‌شود. به همین خاطر و به ناچار برای اینکه جوهره آدمی خشک نشود به سمت سینمای اجتماعی می‌روم.»
