فارغ از نکات فراوان جلسات طولانی رای اعتماد به کابینه دوم حسن روحانی، یک رویداد سیاسی بسیار شگفت‌انگیز در جریان این فرآیند رخ داد که معانی سیاسی و اجتماعی آن می‌تواند محل بحث فراوانی باشد.
بیژن زنگنه، وزیر پیشنهادی نفت که البته دست آخر موفق به رای‌آوری شد، در پاسخ به انتقادها درباره استخدام‌های معنادار نمایندگان ادوار حامی خود در وزارت نفت، سخنان جالبی به زبان آورد: «من به شما سربسته بگویم اگر نماینده‌ای نگران شغل آینده‌اش باشد، هزاران مفسده دارد». شاید این اتهام بزرگ به نمایندگان ملت به خودی خود عجیب نباشد اما وقتی همزمان با این سخنان «دردناک» صدای «احسنت، احسنت» برخی نمایندگان بلند می‌شود، عمق فاجعه خودش را نشان می‌دهد.
ترجمه ساده سخنان وزیر نفت درباره لیست «پر و پیمان» مستخدمان وزارتخانه مذکور که سابقه نمایندگی مجلس را دارند، تایید شبهه بزرگ جامعه درباره ارتباطات غیرشفاف وکلای مردم با دستگاه اجرایی کشور است. و مردمی که هنگام گوش کردن به مذاکرات رای اعتماد نمی‌دانند باید به این حرف وزیر و «احسنت» گفتن‌های نماینده‌شان بخندند یا گریه کنند؟!
کاش جناب زنگنه برای به خدمت گرفتن این همه نماینده مجلس توجیه دیگری می‌تراشید و کاش نماینده مجلسی که آن پایین در مقام «چشم و گوش جامعه» نشسته بود وقتی از احتمال «مفسده» بیکاری سخن گفته شد، به جای «تشویق» داد «اعتراض» سر می‌داد.
حالا دیگر تراژدی «سلفی با موگرینی» انگشت کوچک واقعیت این «مجلس» است و دقیق که فکر کنیم به لابی برای شغل آینده برای به مفسده کشیده نشدن می‌ارزد!
رای اعتماد دادن یا ندادن به وزرای پیشنهادی دولت ارزش و قبح ذاتی ندارد، بلکه نکته مهم نحوه تصمیم‌گیری نمایندگان مردم برای رای است، مگر نه اینکه نماینده مجلس در روز آغازین کار قسم یاد می‌کند که «من در برابر قرآن مجید به خدای قادر متعال سوگند یاد می‌کنم و با تکیه بر شرف انسانی خویش تعهد می‌نمایم که.... در انجام وظایف وکالت، امانت و تقوا را رعایت نمایم و همواره به استقلال و اعتلای کشور و حفظ حقوق ملت و خدمت به مردم پایبند باشم... و تأمین مصالح آنها را مدنظر داشته باشم».
آخر چگونه ممکن است نماینده‌ای در فاصله نزدیک به 3 سال تا پایان دوره کاری خود به سخنانی تحقیرآمیز درباره شغل آینده‌اش واکنش مثبتی داشته باشد؟ آیا از این مجلس که بخشی از آن با دوپینگ سیاسی خارج از عرف‌های انتخاباتی رای می‌آورند و بعد از رای‌آوری هم برای پدر نجومی‌بگیر نطق می‌کنند، می‌توان انتظار پیگیری مطالبات مردم را داشت؟
آیا مجلسی که با دیدن یک خانم «دیپلمات خارجی» هول می‌شود و دوربین به دست برای عکس یادگاری خواهش می‌کند، می‌تواند مدافع حق مردم باشد؟ آیا مجلسی که رسما لابی‌گری هیات رئیسه برای شغل پسانمایندگی را تشویق می‌کند، می‌تواند شأن میلیون‌ها رای‌دهنده را رعایت کند؟
کاش این بار هم «20 دقیقه‌ای» قال قضیه را می‌کندید و رای می‌دادید تا توضیحات جناب وزیر خبرهای تکان‌دهنده پشت پرده را عمومی نکند، چون دست آخر معلوم شد داستان «لابی برای شغل نماینده‌ها» از «بالای مجلس» کنترل می‌شود و اتفاقا نماینده‌ها بشدت قبول دارند و معلوم شد ماجرای «سلفی» هم یک اتفاق نبود!
حالا می‌شود فهمید چرا داستان بنزین پتروشیمی و پایان دادن به خودکفایی بنزینی به جایی نرسید، چرا نگرانی بخشی از کارشناسان درباره سرنوشت پرونده کرسنت با حضور جناب زنگنه از طرف مجلس شنیده نمی‌شود و بدتر اینکه چگونه توتال بدسابقه بار دیگر با سلام و صلوات وارد ایران می‌شود.
جناح «لابی» با اینکه نه در وزارت کشور ثبت شده و نه رسما در انتخابات کاندیدایی داشته، گویا قدرتمندتر از دیگران است؛ واقعا احسنت به این تدبیر! واقعیت این است که «پژواک» صدای «احسنت» نماینده‌ها در ماجرای استخدام‌ها تا همیشه در گوش تاریخ خواهد ماند، صدایی که اگر جدی گرفته نشود آینده تلخی را رقم می‌زند.
