به گزارش خبرنامه دانشجویان ایران به نقل از فرهیختگان چند تن از فعالان دانشجویی برای بررسی این فراز و فرود‌ها در عملکرد فراکسیون امید مجلس و نقش رئیس مجلس در جلسه رای اعتماد وزیران، نظرات خود را با «روزنامه فرهیختگان» در میان گذاشته‌اند.
محمدصادق محمدیان، مسئول سیاسی بسیج دانشجویی دانشگاه شریف:
جریانات سیاسی در رای اعتماد بی‌تاثیر بودند
مهم‌ترین نکته‌ای که می‌توان از رای اعتماد مجلس به وزرا فارغ از حواشی موجود در جلسه رای اعتماد برداشت کرد این است که جریانات اصولگرا، اصلاح‌طلب و امید، خیلی در روند رای اعتماد موثر نبودند، یعنی نقد‌های موجود به مذاکرات و محمدجواد ظریف- که نوعی تابلوی اصولگرایی بود- نمی‌تواند فقط با 26 رای مخالف به او، نوعی مخالفت جدی تلقی شود چون اصولگرایان مدعی این هستند که با هم متحد و همسو هستند. این اتحاد، با این حجم از تعداد آرای مخالف قطعا هم‌خوانی ندارد. از سوی دیگر اعلام مخالفت با وزیر پیشنهادی کشور یا موافقت با وزیر پیشنهادی نیرو از جانب اصلاح‌طلبان که معمولا ادعا می‌کنند دارای اکثریت‌اند؛ ناظر به این نکته است که هم وزیر پیشنهادی نیرو رای نمی‌آورد و از سوی دیگر رحمانی‌فضلی هم آنچنان که باید آرای مخالف ندارد؛ یعنی خود اصلاح‌طلبان هم در مخالفت خود جدی نبودند. اینها نشان می‌دهد در مجلس دیگر جناح‌بندی اصولگرا و اصلاح‌طلب به‌معنای واقعی وجود ندارد. لذا ما باید به همان نگاه انقلابی و غیرانقلابی بودن جریانات و افراد توجه داشته باشیم. مقام معظم رهبری هم اخیرا فرموده‌اند باید براساس مواضع و سخنان افراد، آنها را مورد بررسی قرار داد. باید توجه داشت که اصولگرایی و اصلاح‌طلبی نوعی خط‌کشی است که شاید خیلی هم صحیح نباشدانشگاهد و نمی‌تواند قابل اتکا باشد.
مجتبی اسکندری، دبیر سابق سیاسی انجمن اسلامی دانشگاه علامه‌طباطبایی:
معمای لاریجانی و رای «اعتماد»
علی لاریجانی به‌خوبی جای خود را به‌عنوان یک «لابی‌من» در موازنه سیاسی جناح‌های مختلف گشوده است. اینکه همه جریانات سیاسی به نقش لاریجانی در آنچه در علم سیاست «عمل تفاهمی» (communication active) خوانده می‌شود، واقفند؛ اما مجال اخیر که اصلاح‌طلبان و اصولگرایان را به واکنش واداشت، نتیجه رای اعتماد مجلس به وزرای پیشنهادی بود. او همواره تصمیماتی با ریسک پایین و آورده بالا را در دستور کار خود قرار می‌دهد و همواره گوشه‌چشمی به منافع ملی دارد، همانند استعفا از دبیری شورای عالی امنیت ملی در دوره احمدی‌نژاد، حمایت از تصویب برجام و نیز جذب سرمایه و تکنولوژی خارجی. همواره می‌شود تلاش او را برای کاهش هیاهوی سیاسی و تنش‌های داخلی یافت. در امر اخذ رای اعتماد به وزرا نیز در عملی تفاهمی، مقدمات تعلیقی دوره گذار برای حرکت آرام و محافظه‌کارانه حاکمیت به‌سوی تحقق مطالبات مردم در انتخابات اخیر، دولتی با حداقل زاویه سیاسی با حاکمیت را در مجلس مهندسی کرد. اینک چه بخواهیم چه نخواهیم، میدان سیاست‌ورزی علی لاریجانی برآمده از بی‌اعتمادی و شکاف میان اصلاح‌طلبان و حاکمیت فراخ‌تر شده است و باید او را به‌عنوان شطرنج‌باز قدرتمند و اهل مسامحه در سپهر سیاست ایران پذیرفت.
امیرحسین اکبرپور، دبیر سابق انجمن اسلامی دانشگاه علوم پزشکی شیراز:
پیوند اعتدالی‌ها و اصولگرایان معتدل
نوع رای اعتماد مجلس به وزرا نشان داد که گفتمان اعتدالی در برخی جاها با گفتمان شخصیت‌های اصولگرای معتدل مانند علی لاریجانی- به‌عنوان رئیس مجلس - پیوند خورده است. البته خیلی از فعالان سیاسی و اکثریت افرادی که به حسن روحانی رای دادند، فکر می‌کردند در این قضیه بین گفتمان اعتدالی و اصلاح‌طلبی پیوند ایجاد خواهد شد؛ اما در عمل دیدیم که عکس این قضیه اتفاق افتاد و همان‌طور که اشاره کردم ما به‌نوعی شاهد تطابق گفتمان اعتدال‌گرایی با اصولگرایی معتدل بودیم. قاعدتا در چنین وضعیتی که علی لاریجانی سردمدار این پیوند جدید بود، با توجه به فشار‌های مختلفی که روی دولت آمد، بالاخره فضای کابینه به سمتی رفت که به‌نوعی به آنها پالس داده شد که گزینه‌های مطلوب برای تایید صلاحیت کسانی هستند که مشی اعتدالی را با سوگیری‌های اصولگرایان معتدل- توامان- داشته باشند. در حقیقت انتخاب وزیر کشور یا وزیر دفاع و... نشان می‌دهد شاید زد و بندهای سیاسی در پشت‌پرده اتفاق افتاده است. اینها مشخص می‌کند لابی‌ها آنقدر قوی بوده که فردی که شاید نظر صددرصدی مخالف در جریان همسو با روحانی نسبت به او وجود داشت، رای آورد یا رای نیاوردن گزینه اصلاحات در وزارت نیرو نشان‌دهنده این بود که رویکرد روحانی در کنار رئیس مجلس در راستای تعامل بین دو طرف به حساب می‌آمد. این روند شاید نتواند حداکثر خواسته‌های طرفداران روحانی را تامین کند اما انتظار می‌رود که بتواند حداقل‌ها را تامین کند.
علیرضا فقیهی‌راد، عضو شورای مرکزی جنبش عدالت‌خواه دانشجویی:
رای اعتماد و آینده سیاسی لاریجانی
جلسه اخیر رای اعتماد مجلس به وزرای دولت دوازدهم نشان داد که دیگر مرز اصلاح‌طلبی و اصولگرایی نوعی بازی بیش نیست؛ به‌عنوان نمونه در مجلس قبلی که اکثریت با اصولگرایان بود، رحمانی‌فضلی 250 رای می‌آورد و در جلسه اخیر هم همین‌طور یا ظریف و قاضی‌زاده هم همین‌طور؛ این نشان می‌دهد خیلی تفاوتی بین مجالس و جناح‌ها نیست و آنچه تعیین‌کننده است، لابی‌هاست. یا مثلا نکته دیگر اینکه در صحن مجلس مطالب عجیبی مطرح می‌شود مثل اینکه زنگنه می‌گوید من افتخار می‌کنم که نمایندگان بعد از پایان کارشان پیش ما کار خواهند کرد، چه نمایندگان امید چه بقیه جناح‌ها. این نشان می‌دهد بعد از این چند سال چه جریاناتی در کشور فعال هستند که یا با لیست امید آمده‌اند یا مدعی اصولگرایی‌اند در حالی که حتی به شعارهای خودشان هم پایبند نیستند. نتیجه رای اعتماد نشان داد تصمیم‌گیری‌های اصلی در پشت‌پرده صورت می‌گیرد و تنها کسانی که می‌توانند زبان «لابیست‌ها» را به‌خوبی درک کنند، علی لاریجانی و شخص رئیس‌جمهور هستند و جریان‌های اصولگرا و اصلاح‌طلب در اینجا محلی از اعراب ندارند. به نظر می‌رسد بخشی از این اقدامات زمینه‌سازی برای آینده سیاسی لاریجانی است. رای بالا به برخی وزرا به‌رغم مخالفت‌های قبلی نشان‌دهنده این است که یا مخالفت‌ها حقیقی نبوده یا اینکه لابی لاریجانی بر اقدامات دیگران چربیده است.
