به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از ایسنا، دکتر مهرمحمدی با اعلام این مطلب اظهار کرد: باید تلاش کنیم ذهنیت امنیتی بودن دانشگاه فرهنگیان در جامعه برطرف شود که البته در سال‌های اخیر تلاش‌های زیادی در این زمینه صورت گرفته، به طوری که توسعه تشکل‌های سیاسی، فرهنگی و کانون‌های دانشجویی در دوره مدیریت فعلی دانشگاه بی‌سابقه بوده است؛ در واقع ما در دو سال اول مدیریت فعالیت جدی در این زمینه نداشتیم؛ ولی در دو سال اخیر بالغ بر ۳۰ تشکل سیاسی و فرهنگی مجوز فعالیت دریافت کرده‌اند.
وی در ادامه تصریح کرد: باید فضای باز سیاسی و همچنین نشاط را در محیط دانشگاه‌ها ایجاد کنیم و دانشجویان بتوانند در طول تحصیل خود به عنوان یک عنصر فعال اجتماعی ظاهر شوند و کنشگر سیاسی فعالی باشند که در این زمینه منشوری تحت عنوان «منشور حقوق و تکالیف دانشجویان» در دانشگاه فرهنگیان منتشر شد که این منشور علاوه بر حقوق و تکالیف دیگران در برابر دانشجویان و هم بر حقوق و تکالیف دانشجویان در برابر دیگران اشاره دارد.
رییس دانشگاه فرهنگیان خاطرنشان کرد: ما معتقد هستیم تدوین یک منشور حقوق و تکالیف دانشجویی به تنهایی برای ایجاد فضای با نشاط و باز در دانشگاه فرهنگیان کافی نیست، باید مدیریت صف دانشگاه، استان‌ها و پردیس‌ها در عملکرد و نوع برخورد خوب این پیام را مرتب تکرار کنند که دانشجویان باید به عنوان یک عنصر فعال اجتماعی در دانشگاه ظاهر شوند.
دکتر مهرمحمدی تاکید کرد: البته ایجاد فضای با نشاط و باز سیاسی و رفع ذهنیت امنیتی بودن دانشگاه فرهنگیان تنها بر عهده مدیریت دانشگاه نیست. باید اقدامات بیشتری صورت بگیرد که فضای باز فکری و اندیشه‌ای در همه ابعاد سیاسی و اجتماعی دانشگاه شکل بگیرد.
وی افزود: ویژگی که در دانشگاه فرهنگیان وجود دارد، بحث گزینشی بودن آن است که دانشجویان با توجه به اینکه بعد از فارغ‌التحصیلی به استخدام وزارت آموزش و پرورش در می‌آیند، دستگاه گزینشی این نهاد به شکل محسوس و غیر محسوس این دانشجویان را زیر نظر دارد و آنها بعد از ۴ سال با اعلام نظر نهایی گزینش استخدام می‌شوند. بنابراین با توجه به این شرایط هر قدر مدیریت دانشگاه در جهت ابراز نظر و اندیشه دانشجویان تاکید کنند، خیال آنها راحت نمی‌شود.
رییس دانشگاه فرهنگیان در پایان با تاکید بر اینکه دانشجویان این دانشگاه دچار نوعی خودسانسوری هستند، گفت: به دلیل ویژگی ساختاری دانشگاه فرهنگیان در بسیاری از مواقع دانشجویان معلم این دانشگاه دچار خودسانسوری می‌شوند؛ یعنی به دلیل خاص و از باب احتیاط رویه محافظه‌کارانه در دانشگاه پیش می‌گیرند و دانشجویان احساس می‌کنند که سری که درد نمی‌کند، چرا باید دستمال ببیند.
