اما در این حادثه عظیم که مردم بسیج شده بودن تا از درد زلزله زدگان بکاهند، جناب وزیر در موردی عجیب غیب شده تا جایی که خیلی ها نگران شدند که نکند اتفاقی برایش افتاده که واکنشی نشان نمیدهند تا اینکه خبر آمده یازده روزی در این ایام به انگلیس تشریف برده اند. برای چه خدا میداند! این شدت از مسولیت پذیری وحس نوع دوستی هم که خب قابل تقدیر است! در جایی دیگر دو رئیس جمهور و مجلس به کرمانشاه آمدند برای رسیدگی به وضع آسیب دیدگان امانکته قابل تامل،نوع حضور و پاسخ گویی آنان دربین مردم زلزله زده بود که جای بسی تامل بیشتر دارد. در حالی وارد آن منطقه شدند که اطراف آنها را شمار بالایی پلیس های ضد شورش محاصره کرده بودند که معلوم نبود اینهمه پلیس زد شورش را چرا با خود آوردن؟ از چه میترسیدن؟ از مردم داغ دیده که با دیدن مسولین خود برای گفتن حرف دل و بیان دردشان به سمت آنها آمدند؟!
آیا مسولی که هنگام سخنرانی و یا رای گرفتن شعار میدهد و از مردم داری حرف میزند نباید در چنین مواقعی حرف خود را در عمل اثبات کند تا کسی خدای نکرده تصور بر دورویی وی نکند! جناب رئیس جمهور که حتی حاضر نشدن از ماشین سانتافه خود پیاده شوند تا بین مردم بروند و به اندازه تنها شنیدن درد و دل مردمی که موقع انتخابات بسیار سراغشان را میگرفتند حاضر شوند تا حداقل آن داغ دیده فکر نکند که مسولین کشور اسلامی، شان خودشان را بالاتر از نشستن کنار مردم محروم و آسیب دید میداند! مگر نه اینکه پیشوایان ما از نبی اکرم تا امامان معصوم(ع) در بین مردم بودند و هم نشینی با مستضعفان و سرکشی از محرومان را افتخارخود دانسته واز کاخ نشینی پرهیز داشتند و در ساده زیستی زندگی خود اهتمام ویژه داشتند تا درد مستضعف را درک کنند و همراه و همنشین آنان باشند؟ مگر غیر از این بود که حضرت امام بنیان گذار انقلاب به تاسی از راه و روش پیشوایان خود، علاوه بر زندگی ساده خود، همیشه بر ساده زیستی مسولان نیز تاکید داشتند وکاخ نشینی مسولان را اکیدا رد میکردند به این دلیل که حتی خوی کاخ نشینی مسولان موجب فاصله گرفتن آنان از مردم و نفهمیدن دردشان و تضعیف انقلاب هست؟ خب اگرجواب مثبت است پس چه شده که روسای جمهور و مجلس ما حاضر به هم نشینی با محرومین ومردم خصوصا آسیب دیده نیستند و حتی از ماشین خود پیاده نمیشوند و خود را بین پلیس ضدشورش و محافظان متعدد پنهان میکنند که مبادا دست مردم به آنها برسد و صدایشان را بشنوند. پس چرا دیگر مسولین و نمایندگان مجلس و وزرا را در بین محرومین و در اینجا بین آسیب دیدگان نمیبینیم؟
و اگر روزی ناپرهیزی کنند و برخلاف رویه مرسوم خود از اتاق کار خود بیرون بیایند، اینگونه مردم را از بالا به پایین نگاه کرده که ناخدآگاه این حس به آدم منتقل میشود که آنها از سر اجبار آمده اند وگرنه هیچ علاقه ای به حضور و نشستن در بین مردم و محرومین ندارند. مسولی که نه تنها خانه ای برای مردم نساخته بلکه با نیت تخریب سیاسی به کارهای انجام داده دیگران میتازند تا افکار را جهت داده و دیگران به این فکر نکنند که چرا خودشان فقط حرف میزنند و کار انجام نمیدهند. چه شد آن مسکن اجتماعی که چندساله وعده اش را دادند؟ وزیر راه چرا در چنین بحرانی در بین مردم برای رسیدگی به وضعشان حضور نداشت؟ آری درست فرمود حضرت روح الله که این بی مسولیتی ها وغم محرومین نداشتن، نتیجه خوی کاخ نشینی و روحیه اشرافی گری مسولین است که تضعیف انقلاب و ناامیدی مردم از آنان را موجب میشود.
در یک سوی دیگر اما شخص دیگری هم آمد و علارقم اینکه طبق قانون هیچ مسولیت اجرایی ندارد اما سرزده و بی خبر آمد تا خودش به وضعیت و درد مردم سرکشی کند و شخصا جویای حالشان شود. مردم هم این چیزها را خوب میفهمند و از آنجا که این محرومین و مستضعفین رنجدیده هستند که در هر حادثه و شرایطی پای انقلابشان ایستاده و حافظ بقای آن هستند نه اشراف و راحت طلبان و مرفهین بی درد، و درحالی که داغ دیده و خسارت خورده هستند،اما ساده وبی آلایش در روزی که مقوانوشته ها سخن میگفت نه بنر و تشریفات با پای دل آمدند تا بگویند اگر چه در شرایط نامساعد زندگی بوده و خانه و کاشانه ای هم نداشته باشند اما میفهمند فرق مسولی که به گفته دوست ودشمن ساده زندگی میکند و درد عدالت و محرومین داردو از روی صداقت حرف میزند و حقیقتا راه ورسم بنیانگذار انقلاب را ادامه میدهد فرق دارد با دیگر مسولانی که از اسلام فقط ظاهرش را حفظ کرده و با ثروت های نامعلوم و خانه های اشرافی، درد عدالت و رسیدگی به محرومان و مستضعفان شهید داده را ندارند.
آن روز رهبر انقلاب بی تکلف و ساده بین مردم رفت، دست در دست یکی مشغول شنیدن درد دلش شد، همراه و همپای دیگری وارد چادرشان شده و درهم نشینی با آنان جویای احوال و حرفایشان شد. مردم ارادتشان را در مقواهای ساده ای ابراز میکردند. یکی نوشت که قلب شکسته ی ما را آباد کردی و دیگری نوشت با آمدت غم از دلمان رفت.آری مردم ولی شناس هستن و صداقت در گفتار و رفتار مسولین را درک میکنند.
اما آیا این مردمی که و به قول حضرت امام این مستضعفین و محرومینی که یک تار مویشان می ارزد به همه کاخ نشینان عالم، شایسته داشتن مسولین خدمتگزار و ساده زیست و باتقوا در همه ارکان نیستند؟ آیا حق آنان بی احترامی و نشنیدن حرف هایشان است؟ آیا اشرافیت و ناپاک بودن فلان مسول، ظلم در حق آن روستایی و مرزنشین نیست؟ چگونه برخی صاحبان قدرت و منسب این حقوقهای حرامی که میخورند از گلویشان پایین میرود؟ این مسولین به فکر عاقبت و روز حسابرسی از خود نیستند؟ این مردم اگر ببینند مسولینشان دردشان را چشیده اند، مانند آنان زندگی میکند، دردشان را میفهمد، اهل کج دستی و دزدی نیستتند، اهل باندبازی و پست دادن به فامیل و دوستانشان نیستند، اهل آقازاده دزد پروری نیستند، با دزدان دانه درشت هرچند اگر برادرش باشد برخورد میکند و مجازات میکند و فقط تخم مرغ دزدها را نمیگیرند، حتما اوضاع خیلی بیشتر از این فرق میکند و از حکمرانانشان راضی میشوند.
*مسئول بررسی و تحلیل بسیج دانشجویی دانشگاه آزاد آیت الله آملی
