جنبش دانشجویی در ایران با وجود رخوت و بی‌تفاوتی‌ای که به آن مبتلاست ولی در حال حاضر یکی از جریانات موثر است. همچنین نحوه مواجهه مسئولان ما با این جریان موثر نیز به بدترین شکل ممکن است؛ بعضا مسئولان فقط در مواردی که می‌خواهند از جنبش دانشجویی استفاده ابزاری کنند، جنبش دانشجویی برایشان مهم می‌شود. متاسفانه جنبش دانشجویی امروز جمع‌بندی درستی از معضلات و مشکلات کشور و نظام ندارد و به‌تبع آن نمی‌تواند مواجهه درستی با مسائل داشته باشد. با نگاه به عملکرد تشکل‌های دانشجویی می‌بینیم یکسری از کارهای پراکنده و کاتوره‌ای انجام می‌دهند که یک نقطه را هدف قرار نمی‌دهد و سیاستگذاری مسئولان از دلایلی است که روی این مساله تاثیر گذاشته است.
سیاستگذاری‌های غلط در کف دانشگاه، جنبش دانشجویی را به بیراهه می‌برد، این نوع سیاستگذاری‌ها در حال تبدیل کردن جریان دانشجویی به یک جریان عمله است. یکی از آفت‌های اصلی جنبش دانشجویی، تبدیل‌شدن جنبش دانشجویی به سکوی پرتاب است، این شرایط باعث می‌شود که دیگر یک دانشجوی مبارز اسلامی تربیت نشود و همچنین دانشجویی که باید حرف از آرمان‌ها بزند، به وضع موجود قانع می‌شود؛ در این شرایط است که دانشجوی ما با کت‌وشلوار می‌آید و حرف‌های خوب می‌زند، در این شرایط حرف‌ها و مطالبه‌های اصیل و برآمده از دل انقلاب و مردم زده نمی‌شود. در این صورت است که جنبش دانشجویی که باید یک جنبش چابک، پویا و تاثیرگذار باشد، به یک جریان پیر و پاتال، چاق و به‌دردنخور تبدیل خواهد شد.
جنبش دانشجویی باید در مقام جهت‌دهی به حاکمیت باشد نه یک توجیه‌گر وضع فعلی حاکمیت، نه اینکه البته فقط نکات منفی را بیان کند، جنبش دانشجویی باید هم نقاط‌قوت و هم نقاط‌ضعف را ببیند. در این زمان است که جنبش دانشجویی می‌تواند به جامعه و نظام کمک کند. جنبش دانشجویی باید طوری عمل کند که در آخر مردم مطالبه‌گر شوند و همه کارهای ما باید باعث این شود که مردم در صحنه بیایند؛ به عبارتی باید «لیقوم الناس بالقسط» اتفاق بیفتد.
متاسفانه اخیرا تا جنبش دانشجویی می‌خواهد قدمی بردارد می‌گویند در پازل دشمن قرار گرفته است، این باعث شده جنبش دانشجویی خودش را در یک فضای بسته ببیند که این اصلا به‌نفع جنبش دانشجویی نیست. اگر ما جنبش دانشجویی پویا می‌خواهیم باید نظام، یکسری تبعات آن را متحمل شود نه اینکه آن را محدود کند. مسلما جنبش دانشجویی با این رویه رشد نخواهد کرد.
