از زمانی که تلویزیون راهی خانه‌ها شد، سال‌ها می‌گذرد. این وسیله الکترونیکی بیشتر به‌عنوان ابزاری تفریحی و سرگرمی علاقه‌مندان خود را دارد و در کنار آن، وظیفه اطلاع‌رسانی را نیز برعهده دارد. اما بعد از گذشت سال‌ها و دیجیتالی شدن فناوری‌های نوین، تلویزیون‌ها از صرف یک وسیله ساده و معمولی خارج شده‌اند و کاربران از آنها انتظارات دیگری هم دارند.
به گزارش خبرنگار فناوری اطلاعات «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ تلویزیون‌های قدیمی معمولا لامپ تصویرهای بزرگی داشتند که جای زیادی را اشغال می‌کرد اما امروزه به لطف فناوری‌های جدید، لامپ تصویری برای آن استفاده نمی‌شود و همین باعث شده که به حد کافی باریک ساخته شوند و کاربران برای قرار دادن آنها در فضاهای کوچک خیلی دچار مشکل نمی‌شوند. در این میان، تنوعی از تلویزیون‌های دیجیتال و نوین در بازار وجود دارند که گاهی باعث سردرگمی خریداران می‌شود. اگر قصد خرید تلویزیون جدیدی برای منزل یا محل کار را دارید، با ما همراه باشید.
تلویزیون‌های LCD: تلویزیون‌های مسطح LCD با قیمت‌های نسبتا مناسب و عملکرد خوبی که دارند، پرفروش‌ترین تلویزیون‌ها در دنیا هستند. در این تلویزیون‌ها از فناوری صفحه نمایشگر کریستال مایع استفاده می‌شود که در زمانی در تلفن‌های همراه، نمایاب‌های دوربین فیلمبرداری و مانیتورهای کامپیوتر به کار می‌رفتند. به گزارش lifewire، پنل‌های LCD از دو لایه مواد شیشه‌مانند ساخته می‌شوند که پولاریزه شده و به هم می‌چسبند. یکی از لایه‌ها پوشیده از پلیمر خاصی است که کریستال‌های مایع را نگه می‌دارد. سپس جریان الکتریکی از میان کریستال‌ها عبور داده می‌شوند که به کریستال‌ها اجازه می‌دهد از نور عبور کرده یا آن را برای ایجاد تصاویر مسدود کنند. کریستال‌های LCD نور خود را تولید نمی‌کنند بلکه یک منبع نور خارجی مانند نور فلورسانت لازم است تا تصویری توسط سطح LCD ایجاد شود که قابل مشاهده باشد. تلویزیون‌های LCD بسیار باریک ساخته می‌شوند بنابراین قابلیت آویخته شدن روی دیوار را هم دارند یا می‌توان آنها را در هر جایی قرار داد.
تلویزیون‌های LED: تلویزیون LED در واقع، نوعی تلویزیون LCD است که در آن از دیودهای نوری به جای نورهای فلورسانت کاتود سرد برای ایجاد نور پس‌زمینه استفاده می‌شود. این نوع تلویزیون‌ها به تلویزیون‌های LCD با پس‌زمینه LED معروفند. LED یک دستگاه نیمه‌رساناست که وقتی جریان الکتریکی از آن عبور می‌کند، نور مرئی ساطع می‌کند. این نور، روشن نیست اما در بیشتر LEDها، تک‌رنگ است و در یک طول موج واحد رخ می‌دهد. LED در مقایسه با نورهای فلورسانت به نیروی کمتری نیاز دارد و تبدیل انرژی به نور را با بازدهی بیشتری انجام می‌دهد بنابراین، نور و حرارت کمتری از دست می‌دهد که باعث تاری تصویر می‌شود. به گزارش techtarget، عمر تلویزیون‌های LED نسبت به سایر فناوری‌های نوری بیشتر است. سه نوع فناوری LED در تلویزیون‌ها به کار می‌رود. در معمول‌ترین آنها که به LED لبه روشن معروف است، LEDها در اطراف لبه‌های صفحه نمایشگر کار گذاشته می‌شوند و یک پنل برای روشن کردن صفحه نمایش به کار می‌رود.
تلویزیون‌های پلاسما: فناوری تلویزیون پلاسما به نور فلورسانت وابسته است. صفحه نمایشگر این تلویزیون‌ها از سلول‌هایی تشکیل شده که داخل هر کدام از آنها دو پنل شیشه‌ای قرار گرفته که با یک شکاف باریک از هم جدا می‌شوند و شامل لایه عایقی است که الکترودهایی را دربرمی‌گیرد که گاز نئونی را تزریق می‌کند و در فرآیند تولید در پلاسما محبوس می‌شود. زمانی که تلویزیون پلاسما مورد استفاده قرار می‌گیرد، این گاز به‌طور الکتریکی در برهه خاصی شارژ می‌شود. سپس این گاز شارژ شده، ماده فسفردار قرمز، سبز و آبی را گرفته و تصویری را روی صفحه تلویزیون پلاسما خلق می‌کند. هر گروه از مواد فسفردار قرمز، آبی و سبز را پیکسل می‌گویند. به دلیل روش خاصی که در فناوری پلاسما به کار می‌رود، صفحه نمایشگر آن را می‌توان بسیار باریک ساخت. در تلویزیون‌های پلاسما هنوز هم از روش سوختن فسفر و تبدیل آن به تصویر استفاده می‌شود. تلویزیون‌های پلاسما مانند تلویزیون‌های قدیمی، مشکلاتی چون تولید گرما دارد.
تلویزیون‌های OLED: مهم‌ترین ویژگی تلویزیون‌های OLED تیرگی فوق‌العاده و کنتراست بسیار بالای آنهاست. کمپانی‌های LG و سامسونگ در سال 2013 نخستین تلویزیون‌های OLED را روانه بازار کردند که کیفیت تصویر خوبی را در اختیار بیننده قرار می‌دهد. این مدل تلویزیون حاوی نوعی پنل همانند تلویزیون‌های LED، LCD، پلاسما یا دارای لامپ‌تصویر است. پنل‌های OLED تصاویر و ویدئوها را در برابر چشم بیننده زنده می‌کند و مصرف انرژی کمتری دارد و نسبت به تلویزیون‌های LED، زمان واکنش سریع‌تری دارد. OLED به مفهوم «دیودی است که به‌طور ارگانیک نور ساطع می‌کند»؛ به این معنا که این تلویزیون غشای کربنی دارد که قبل از صفحه شیشه‌ای داخل پنل قرار می‌گیرد. پنل‌های OLED زمانی که جریان الکتریکی از آن عبور می‌کند، نور خود را ساطع می‌کنند در حالی که سلول‌ها در نمایشگر LCD برای روشنایی خود به یک منبع نور خارجی مانند نور پس‌زمینه نیاز دارند. نور پس‌زمینه، آن چیزی است که صفحه‌های LCD را از انواع LED جدا می‌کند. در نمایشگرهای OLED، پیکسل‌ها تولیدکننده نور هستند بنابراین وقتی به سیاهی نیاز دارند، کاملا خاموش می‌شوند.
تلویزیون‌های HD: این تلویزیون تصاویری با رزولوشنی بالاتر از تلویزیون‌های استاندارد تولید می‌کند. تلویزیون‌های HD با انتقال دو مگاپیکسل در هر فریم، حدود پنج برابر پیکسل‌های تلویزیون‌های معمولی این کار را انجام می‌دهند. این افزایش رزولوشن تصاویری واضح‌تر و جزئی‌تر تولید می‌کند. تلویزیون‌های HD اولیه از فناوری آنالوگ استفاده می‌کردند اما امروزه تصاویر در آنها به شکل دیجیتال منتقل و از فشرده‌سازی ویدئوها استفاده می‌شود. در کنار تلویزیون‌های HD، انواع FULLHD هم هستند. در فناوری این تلویزیون‌ها کیفیت ویدئوها و شفافیت تصاویر تا حد زیادی افزایش یافته است. در انواع HD، رزولوشن 1080 پیکسل ارائه می‌شود.
تلویزیون‌های 4K: این نوع تلویزیون‌ها رزولوشنی چهار برابر تلویزیون‌های HD ارائه می‌دهند. تلویزیون‌های 4K محتوایی با 3840 پیکسل عرض و 1760 پیکسل طول تولید می‌کنند. در این فناوری، در هر تصویر، بیش از هشت میلیون پیکسل وجود دارد که در مقایسه با دو میلیون پیکسل در تلویزیون‌های HD حدود چهار برابر است.
به گزارش bestbuy، این بدان معناست که تصاویری که مشاهده می‌کنید فوق واقعی هستند و با جزئیات و شفافیت بالایی به چشم شما می‌رسند. سایه‌ها و نور منحصربه‌فرد، تن سیاه در آن سیاه‌تر و تن سفید، سفیدتر است و تمام تصویر شفاف‌تر به نظر می‌رسد. در این دستگاه‌ها به دلیل استفاده از تراشه‌های پردازش ویدئو، فیلم‌ها را با کیفیت بسیار بالایی نمایش می‌دهند. علاوه‌بر این، دینامیک بالای این تلویزیون‌ها دامنه وسیعی از رنگ‌ها را با درصد تیرگی و شفافیت نمایش می‌دهد و کنتراست را نیز به خوبی مشخص می‌کند.
