خبرنامه دانشجویان ایران: امیرحسین امجدیان*// اگر اهل و پیگیر اخبار اقتصادی باشیم، یا شاید سرمایه دار و فعال اقتصادی، به خوبی می دانیم که بخش قابل توجهی از میزان سالانه بودجه از فروش نفت حاصل می شود. همچنین می دانیم که ایران از بزرگترین تولید کنندگان نفت و میعانات آن در عرصه بین الملل است. بخواهیم دقیق تر بگوییم، ایران پس از عربستان سعودی، روسیه، ایالات متحده آمریکا و چین در جایگاه پنجمین تولید کننده نفت جهان با تولید روزانه بین 3 میلیون و 900 هزار تا 4 میلیون و 200 هزار بشکه، یعنی 4.9% سهم از تولید جهانی قرار دارد. در حال حاضر ذخایر نفت خام ایران بالغ بر 700 میلیارد بشکه می باشد که از این میزان چیزی حدود175 میلیارد بشکه قابل استحصال است. در حال حاضر کشور ایران 2 میلیون و 800 هزار بشکه در روز صادرات نفتی دارد.
قیمت هر بشکه از این طلای سیاه نیز برابر 52.03 دلار (52 دلار و 3 سنت) است. یعنی با احتساب هزینه های جانبی، مبلغی حدود 145 میلیون دلار روزانه؛ و در حالتی که ماکزیمم صادرات را داشته باشیم حدودا 53 میلیارد دلار سالانه. از این آمار و ارقام حوصله سر بر و نجومی که بگذریم به موضوع اصلی، یعنی اوضاع اقتصادی مناطق محروم خواهیم رسید.
نفت. طلای سیاه. گاهی همین ماده سیاه، چاره ی اغلب درد هاست. طبق آخرین آمار، بزرگترین میدان نفتی کشور، میدان اهواز با تولید روزانه 750 هزار بشکه نفت است. دومین میدان بزرگ کشور نیز میدان گچساران با تولید 480 هزار بشکه در روز می باشد. چند رتبه نیز که پایین تر بیاییم میدان نفت شهر را مشاهده خواهیم کرد با 692 میلیون بشکه ذخیره. حال اگر به آمارهای طلاق و بیکاری در این شهر ها نگاهی گذرا بیندازیم، متوجه درصد بالای آن خواهیم شد. طبق آخرین آمار ها نرخ بیکاری در استان کرمانشاه (میدان نفت شهر) 22% در سال 95 بوده که رتبه اول را در سطح کشور به خود اختصاص داده است. همچنین این نرخ در استان خوزستان (میدان اهواز) 14% و در استان کهگیلویه و بویر احمد (میدان گچساران) 13.3% می باشد.
از آنجا که بعد از عدم تفاهم زوجین، بیکاری دومین عامل اصلی معضل طلاق است، آمار طلاق نیز در این مناطق بسیار بالا می باشد. طبق آخرین آمار نرخ طلاق در این مناطق بدین شرح است: استان کرمانشاه(میدان نفت شهر) 25%، استان کهگیلویه و بویر احمد (میدان گچساران) 21.2% و استان خوزستان (میدان اهواز) 17.8% ! حال سؤالی که پیش می آید این است که با وجود این منابع اقتصادی مهم که در این مناطق قرار داشته و بخش مهمی از اقتصاد کشور را تأمین می کنند، چرا اوضاع معیشتی-اقتصادی در این مناطق بسیار کمتر از حد انتظار است که با این مشکلات درگیریم؟ مگر نه این که بومیان می بایستی سهمی از این منابع داشته باشند؟ یکی از عوامل اصلی این محرومیت، بومی نبودن اغلب استاندارهاست، که خود عامل مهمی در درک نکردن محرومیت ها و تلاش برای رفع آنها می باشد. در صورتی که مسئولین استانی و در صدر آنها استاندار بومی می توانند با رایزنی و مذاکره با دولت، درصدی از این درآمدها را به خود آن منطقه جهت رفع مشکلات فوق الذکر اختصاص دهند.
لذا برای رفع معضلات مذکور، از مسئولین امر انتظار می رود اقدامات لازم ابتدا برای بومی گزینی استاندارها و سپس تخصیص درصدی از درآمدهای نفتی این مناطق را به اوامری چون اشتغالزایی، سریعاً بعمل آورند. در صورتی که این اقدامات اجرایی شوند، مطمئناً به زودی شاهد بهبود اوضاع معیشتی در مناطق محروم خواهیم بود.
* دانشجوی دانشگاه فنی کرمانشاه
