علی وقف چی نماینده مردم زنجان در مجلس شورای اسلامی در گفتگو با خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، با اشاره به تأکید رهبر انقلاب بر ضرورت تهیهی «نقشهی راه اقتصادِ باثبات»، درباره مختصات و بایستههای این نقشه راه اظهار داشت: ما متأسفانه ابتداییترین مسائل را در اقتصاد رعایت نمیکنیم. این فرمایش از حضرت رسول اکرم(ص) است که میفرماید التجربه فوق العلم. اولین بحث این است که ما از تجربه موفق جهانی در علم اقتصاد خیلی کم استفاده میکنیم و به همین دلیل ما ابتداییترین مسائل اقتصادی را رعایت نمیکنیم.
وی در توضیح این موضوع افزود: نمونه این ادعا بحث تسهیلات بانکی است که ما چند برابر تورم تسهیلات بانکی پرداخت میکنیم. طبیعتا خروجی این اقدام ورشکستگی تولید و تولیدکننده و در نهایت کل چرخه اقتصاد است.
وقف چی ادامه داد: نکته بعدی که دنیا به آن سمت رفته این است که ما باید کوچکترین دولت را در تشکیلات و دقیقترین را در فضای فرماندهی اجرایی داشته باشیم که متأسفانه در عمل هیچگاه دولت به این سمت نرفته که به طور جدی اقتصاد را به بخش خصوصی واگذار کند.
عضو کمیسیون کشاورزی مجلس خاطرنشان کرد: بهترین راه برای خروج از وضع موجود آن است که دولت سپردههای مردم در بانکها و همچنین طلا و سکهها و هرگونه نقدینگی که در خانوادهها وجود دارد را با مشوقهای تعریف شده و عملی که وجود دارد به سمت تولید هدایت کند.
این نماینده مجلس ادامه داد: تا زمانی که ما این نقدینگی را نتوانیم به سمت تولید اداره کنیم قطعا نه مشکلات اشتغال حل خواهد شد، نه تورم کاهش خواهد یافت و نه پویایی اقتصادی خواهیم داشت.
به گفته وقف چی دولت باید به صورت عملیاتی لایحهای در این خصوص به مجلس ارائه دهد چرا که این لایحه قطعا میتواند کمک موثری به برون رفت از وضع موجود باشد.
وی با اشاره به تأکید رهبر انقلاب بر ارائه تصویری مقتدر از دولت به افکار عمومی گفت: این تصویر اکنون از دولت وجود ندارد. دولت با این ترکیب نمیتواند این فرصت را ایجاد کند. مگر آنکه در تیم اقتصادی دولت تجدید نظر اساسی صورت گیرد و این نیز به تنهایی کافی نیست. چرا که همه ترکیب دولت مثل زنجیرهای به همر متصل است. لذا در سایر اعضای کابینه و ترکیب آنها نیز باید تجدید نظر صورت گیرد و از چهرههایی جوانتر، توانمند و با دانش بهرهگیری شود.
نماینده مردم زنجان در مجلس درباره علت تعلل دولت در این باره علی رغم تأکید کارشناسان نیز گفت: دلیل این موضوع آن است که ما متأسفانه فکر میکنیم تنها باید از افراد همسو و هم فکر استفاده کنیم و از همه ظرفیت ها بهره نمی گیریم و با عینک خودی و غیر خودی به نیروی انسانی می نگریم.