به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از تسنیم، دوازدهم تیرماه سال گذشته در تهران با حضور وزیر نفت و معاونان وی، سفرای فرانسه و چین و تعدادی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی قرارداد 20 ساله توسعه فاز 11 پارس جنوبی بین شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیومی به رهبری توتال فرانسه و با حضور شرکت‌های CNPC چین و پتروپارس ایران به امضا رسید.
یکی از نگرانی های اصلی امضای این قرارداد با شرکت توتال، ساقه بدعهدی این شرکت فرانسوی و اثرگذاری بازگشت تحریم ها و بدعهدی دوباره آن و در نتیجه معطل ماندن بیش از پیش توسعه فاز 11 پارس جنوبی بود.
پاتریک پویان مدیرعامل شرکت توتال در سال گذشته میلادی (اکتبر 2017) در زمینه اثرگذاری بازگشت تحریم ها و احتمال خروج این شرکت فرانسوی از پروژه فاز 11 پارس جنوبی گفت: "حتی اگر آمریکا تهران را یکجانبه تحریم کند در ایران می‌مانیم."
وی حدود 10 ماه پس از این اظهارنظر خود، (جولای 2018) در مصاحبه ای اعلام کرد: "در حقیقت ما قوانین آمریکا را اجرا می کنیم و مجبوریم ایران را ترک کنیم."
این دو اظهارنظر متناقض مدیرعامل توتال را کنار هم بگذاریم می بینیم که به راحتی و سادگی نمی توان به اظهارات غربی ها به ویژه شرکت هایی که منافع اقتصادی بسیاری در امریکا دارند، دلخوش کرد.
زمانبندی پیش‌بینی شده در قرارداد فاز 11 پارس جنوبی بر این اساس است که 40 ماه بعد از امضای قرارداد، تولید اولیه از میدان آغاز شود. با توجه به زمانی حدودا یک ماهه که به اخذ تأییدیه های لازم برای آغاز اجرایی شدن این قرارداد سپری شد و اعلام «مرتضی زرین گل» معاون توسعه طرح های شرکت نفت و گاز پارس در سال 96 از آغاز آماده سازی و تجهیز کارگاه عملیاتی طرح توسعه فاز 11 پارس جنوبی توسط کنسرسیوم این طرح در تاریخ سی‌ام مردادماه 96، زمان 40 ماهه رسیدن به تولید اولیه گاز از فاز 11 پارس جنوبی از پایان مرداد 96 کلید خورده و طبق برآوردهای صورت گرفته پایان آذرماه سال 1399 باید شاهد تولید گاز از فاز 11 پارس جنوبی باشیم.
با توجه به اینکه وزارت نفت اخیرا در گزارشی اعلام کرده "توسعه فاز 11 تحت هیچ شرایطی معطل نخواهد ماند"، باید دید آیا آذرماه سال 99 شاهد تولید گاز از فاز 11 پارس جنوبی خواهیم بود؛ یا در آن زمان، تأخیرهایی که شرکت توتال به این پروزه تحمیل کرده، تازه نمایان می شود؟
