به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ مهدی نصیری مدیر مسوول سابق روزنامه کیهان و نشریه صبح درباره یک نقل قول که به تازگی از عزت الله ضرغامی منتشر شده است، در کانال شخصی خود نوشت:
اخیرا ویدئویی از آقای ضرغامی منتشر شده که حاوی مطلبی در مورد روبوسی آقای عباس کیارستمی با خانم مجری جشنواره کن در سال ۱۳۷۷ است. آقای ضرغامی می گوید: "مهدی نصیری در نشریه‌ای که داشت [نشریه صبح] این مساله را حسابی گرفته بود و بعضی دیگر هم صحبت می کردند. من خدمت مقام معظم رهبری رسیدم. ایشان به من گفتند حالا چرا شما از روبوسی ایشان ناراحتید؟ من گفتم: آقا، ما ناراحت نیستیم و..." [فیلم این اظهارات آقای ضرغامی در ادامه آمده است]:
در این باره، توضیح چند نکته را خالی از فایده نمی بینم:
۱. یادم نمی آید در نشریه صبح به روبوسی آقای کیارستمی با مجری جشنواره کن پرداخته باشم، اگر چه حدود یک سال قبل از آن، خبری از مصاحبه کیارستمی با نشریه ای خارجی که گفته بود مشروب و گوشت خوک می خورد (و در رسانه های فارسی زبان خارجی بازتاب یافته بود) در صبح منتشر شد و البته اگر آن مصاحبه مربوط به امروز بود و نشریه صبح هم برقرار بود، حتما به آن نمی پرداختم. حالا عرض می کنم چرا.
۲. تیترِ یکی از اولین مقالاتم (سی سال پیش) که قبل از ورودم به کیهان در این روزنامه چاپ شد، این بود: "آفت جامعه اسلامی: خشونت اجتماعی و عطوفت اقتصادی". در این مقاله از این که در کشور با تخلفات اجتماعی با شدت برخورد می شود اما در مقابل تخلفات و مفاسد اقتصادی، تساهل و تسامح به خرج داده می شود، انتقاد کرده بودم. در تمام این ۳۰ سال موضع من همین بوده همان طور که جمهوری اسلامی هم همان شیوه مورد اشکال را در تمام این سالها کم و بیش دنبال کرده است.
در دوران مسئولیتم در کیهان و صبح، همیشه با این مساله که دغدغه شماره یک نیروهای حزب اللهی و انقلابی مسائلی چون حجاب و لباس و روابط دختر و پسر شود، مخالفت کردم و سعی نمودم به آنها بگویم مساله عدالت و مبارزه با فساد اقتصادی بویژه وقتی عناصر فاسد از مقامات رسمی باشند، باید اولین دغدغه یک انقلابیِ مدافعِ جمهوری اسلامی باشد.
۳. چرا جناب آقای ضرغامی خاطره مربوط به حدود ۲۰ سال پیش را الان نقل می کند؟ نیروهای حزب اللهی که مخاطب این خاطره هستند همان روزها سخت به شنیدن این گونه خاطرات و نجواهای خصوصی نیاز داشتند تا در تشخیص اهم و مهم مسائل کشور و انقلاب دچار خطا نشوند و منکر و منکرات را در پاره ای از مسایل اجتماعی مانند بدحجابی و روبوسی یک کارگردان در جشنواره ای خارجی و ... منحصر ندانند و در برابر فسادی ایستادگی کنند که از قریب به سی سال پیش نطفه اش با خطبه مانور تجمل و تسامح دستگاههای بازرسی و قضایی در برابر اشرافی گری و رانت خواری و خاصه خواری عده ای از مسئولان و بستگان آنها بسته شد و امروز به اژدهای هفت سری تبدیل شده است که دستگاههای مسئول از نزدیک شدن به آن هراس دارند!
4. گفتم در صبح دهه هفتاد، خبری از مصاحبه آقای کیارستمی با نشریه ای خارجی منتشر شد که اگر امروز بود، به آن نمی پرداختم. چرا؟ روشن است: متاسفانه اکنون مفاسد اقتصادی و برخی ناکارآمدی های مهلک و ویرانگر در اداره امور کشور از یک سو و برخورد ضعیف دستگاههای مسئول با آن از سوی دیگر، به وضعیتی رسیده است که به نظرم خطر آن برای نظام و اثر سوء آن بر دینداری مردم به مراتب بیشتر از این وضعیت است که روزی مشروب فروشی ها در کشور گشایش می یافت و گوشت خوک برای طالبان آن در رستورانهایی سرو می شد. طبیعی است در چنین وضعیتی دیگر پرداختن به قضایایی که آقای کیارستمی در مصاحبه اش با آن نشریه خارجی گفته بود، جز سفاهت نیست.
هنوز بعد از گذشت چهل سال از انقلاب، امام جمعه موقت تهران - که خود همیشه از مقامات قضایی کشور بوده - سخن از ضرورت برخورد با گردن کلفتها می‌گوید اما باز توضیح نمی دهد که حلقه مفقوده ای که باعث عدم برخورد لازم و کافی با گردن کلفتها در تمام این سالیان و نیز همین روزهای پر از درد و بلا برای مردم بوده، چیست و این معما را چگونه باید حل کرد که همه از مقابله با مفاسد اقتصادی و گردن کلفتها و دانه درشتها می‌گویند اما همین که اسم یک دانه درشت - از مقامات سابق بانکی برده می شود و احتمال محاکمه اش می رود - بلافاصله حکم مشاورت برایش صادر می شود؟ و نیز خطیب محترم جمعه نمی گوید که آن همه سر و صدا و طوفان رسانه ای در باره حقوقهای نجومی به کجا انجامید و چه نتیجه ای در برداشت که حالا دوباره باید ساز برخورد با گردن کلفتها را کوک کرد؟
کلان خریداران سکه - که در غیرقانونی بودن عمل برخی از آنها و در اولویت برخورد با آنها تردید وجود دارد - به محاکمه کشیده می شوند اما در برابر مسئولانی که دستور فروش سکه و حراج ذخائر طلای کشور را صادر کردند، همچنان این پا و آن پا می شود.
گاهی فکر می کنم یکی از اشکالات موجود در جمهوری اسلامی تسلط مسئولان آن بر سخنرانی است که از خطابه های پرشور و بعضا پرنکته و پرمحتوای خود به وجد می آیند و فکر می کنند با این شیوه در حالِ حکمرانی صحیح و موثر هستند، در حالی که بدیهی است به عمل کار بر آید نه به سخندانی و سخنرانی ، و دو صد گفته چون نیم کردار نیست.
