به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در بخشی از این نامه خطاب به یوسفیان ملا، نماینده مردم آمل در مجلس آمده است:
چندی قبل در میان انبوهی از اخبار، خبر بوسه گان عشق نماینده‌ای بر دستان ریاست جمهوری بهت همگان را برانگیخت و تحیر را بر چهره‌ها فرونشاند. رفت ورفت ورفت تا قرعه فال بنام من بیچاره زدند؟! آنجا بود که سستی را در بازوان و کرختی را در اعضای شهر حس کردم.
چه برسرمان آمده است چه میکنند با شرف و عزتمان، چه میکنند با آبرویمان، چه میکنند با روح سلحشوریمان. چرا بوسه! چرا باید کسی در قامت یک شهر به خود اجازه این خفت دهد و در پی آن هزاران عذر بدتر از گناه ببافد.
مگر نمیتوانستید با چانه زنی وظایف خود را پیش ببرید؟ مگر نمیتوانستید با سازوکار قانونی منافع ما را حافظ باشید؟ مگر نمیتوانستید با قدرت و کلام نافذ حق ما را بستانید؟ آیا برای بر باد دادن حیثیت ما راه دیگری هم بود که از آن فرونگذارید؟ آیا برای خوش خدمتی به این و آن کاری نبود تا غیرتمان را به بازی نگیرید؟ براستی جز دیپلماسی بوسه، منشی دیگر نیافتید تا عزتمان را جریحه دار نکنید؟ آیا شما وکالت بوسه مردم را داشتید؟... اما بدانید بهایی که در آن، هم شانیت خود و هم کرامت همشهریانتان را بدان فروخیتد گران بود، بسیار گران.
حال بجای توبه و عرض معذرت به ساحت مردم این شهر، گزافه گویی میشود تا عمل شنیع خویش را تطهیر کنند و منطق ماکیاول را نصب العین خود قرار داده و هدف را توجیه گر وسایل دانسته تا به هر سو متشبث شوند و نام خود را نیز در زمره مشتاقان اباعبدالله ثبت میدانند!
دیاری که هر وجب از خاک آن بوی خون غیرت و حماسه‌های دلیرمردانمان را دارد و در و دیوارش هنوز هم میراث آن زخم کهنه را بر دوش میکشد چگونه تاب این حقارت را بیاورد؟! وبراستی که هنوز هم منطق عاشورایی بوی غربتش از میان نخبگان برمیخیزد... منطقی که استقامت و غیرت ز. هرچه غیریت را میراثمان کرده است و درس آزادگی را در کلاس بندگی می‌آموزد..
