به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه ای طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت:
کسی یادش نمی آید که قبل از برجام، امثال آقای علی اکبر صالحی از کاهش ارزش حقوق دریافتی شان گله کنند. او که از معماران برجام است، در گفت و گو با یورونیوز، سر درد دل را باز کرده و گفته "فشار اقتصادی غوغا می‌کند؛ حقوق من سه هزار دلار بود، الان هفتصد دلار شده است".
تیم ظریف-عراقچی-صالحی و برخی تصمیم سازان و مشاوران پشت صحنه، با انجام پروژه برجام، چه بلایی سر اقتصاد و ارزش پول می آوردند که آقای صالحی می گوید ارزش حقوق دریافتی سی و چند میلیونی اش کمتر از یک چهارم شده و به عبارتی، با 75 درصد کاهش ارزش رو به رو شده است؟!
از دشمن شاد کنی این سخنان و تهییج دشمن به فشار اقتصادی می گذریم. (گفته اند؛ اشک کباب موجب طغیان آتش است). اما جا دارد بپرسیم چرا قبل از برجام و با وجود تحریم ها، تورم آن چنان نبود که آقای صالحی از یک سقوط 75 درصدی ارزش حقوق دریافتی اش خبر دهد؟
براستی با معجزه و فتح الفتوح برجام (!!) و شرطی سازی اقتصاد ملی به خارج از مرزها، مرتکب کدام اشتباه بزرگ شدند که حالا باید هم از دبه دشمن بنالند و هم خسارت های اقتصادی بی سابقه در پیشا برجام؛ و البته رویشان نشود که درباره تعطیلی پرخسارت برنامه هسته اس سخنی به میان بیاورند؟
البته مدعیان اعتدال اگر انصاف داشته باشند باید بگویند که قبل از انتخابات 92 در نقد عملکرد دولت وقت می گفتند 70 تا 90 درصد مشکلات اقتصادی به سوء مدیریت مربوط می شود و 10 تا 30 درصد آن متاثر از تحریم هاست.
همتای آقای صالحی در مذاکرات، ارنست مونیز وزیر انرژی آمریکا بود که پس از توافق تصریح کرد «این توافق، بخشی از پروژه امنیتی آمریکا برای خاورمیانه است». یعنی اصلا مسئله اصلی آنها برنامه هسته ای صلح آمیز ایران نبود، بلکه برجام، آغاز اجرای پروژه مهار اقتدار منطقه ای ایران بود.
مونیز همچنین گفته بود " "همه تعهدات خود را دربرجام انجام داده‌ایم(!؟) نگرانیم عملی نشدن توقعات، نظر مردم ایران را به توافق مهم عوض کند". نگرانی او درست بود. اکنون ملت ایران، به اندازه 40 سال قبل، از آمریکا منزجر و متنفرند؛ اما با خسارتی که طیف سهل اندیشس و خوش خیال و آلوده به نفوذ، روی دست کشور گذاشتند.
