به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ «محمد ایمانی» در کانال تلگرامی خود نوشت:
یک مدیر را با معیارهای مختلقی می شود سنجید. یکی از مهم ترین معیارها این است که ببینید او مسئله ای را حل می کند و گرهی از مشکلات کشور می گشاید، یا شخصاً مسئله تولید می کند و وقت مردم و دیگر مسئولان و رسانه ها را می گیرد؟
متاسفانه ویژگی مسئله تراشی و درگیر کردن فرصت ها برای برطرف کردن همان مسئله، در رفتار برخی مدیران، بر گره گشایی در مدیریت آنها پیشی گرفته است. بلد نیستند سنگی از پیش پای مردم و نظام بردارند اما مشی شان به گونه ای است که هزینه می تراشند و دیگران باید بسیج شوند تا ماجرا را حل و فصل و جبران کنند. یار شاطر نیستند اما آیا نمی توانند بار خاطر مردم هم نباشند و روی اعصابشان راه نروند؟
ژست استعفای آقای ظریف، یک خبر پر سر و صدا بود که دو روز وقت مردم و مسئولان و رسانه های ما را گرفت؛ اما واجد کمترین آورده و عایدی برای مردم یا نظام نبود بلکه مایه خسارت شد. شبیه همین عملکرد را در رفتار سیاسی و رسانه ای هفتگی آقای روحانی و برخی نمایندگان مجلس می توان دید: اهتمام به دو قطبی و دوشقه کردن جامعه، مشغول سازی، حاشیه آفرینی، تزریق نگرانی و یاس و ترس، بدون ارائه خدمت یا خبری خوب به مردم.
یکی هم مثل حاج قاسم سلیمانی است که خیلی اهل خود نمایی نیست. اما مردم هر وقت او را می بینند، روحیه و امید و نشاط و آرامش می گیرند. و اگر هم خود او را نبینند، خبر خدمات او و همرزمانش را که می شنوند، زبان به تحسین می گشایند و روحیه می گیرند. یا همین خدمتگزاران گمنام مردم در قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا (ص) که کارکردشان با آبادگری و خودکفایی و تولید قدرت و خدمت اقتصادی عجین شده است.
ای کاش همه مدیران و مسئولان ما در نوع نقش آفرینی مقابل افکار عمومی و دشمن، به سیره امام خمینی (ره) و امام خامنه ای اقتدا می کردند: مایه امید و اطمینان و آرامش و همدلی و همت در میان مردم، و نا امیدی و ترس و انفعال در میان دشمنان.
