به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از خبرورزشی، وقتی بازی ایران و ژاپن در جامملتها تمام شد، احتمالاً همان‌هایی که به مهدی طارمی انتقاد می‌کردند زانوی غم بغل گرفته بودند که کاش او در آن مسابقه حضور داشت. اکثر رسانه‌ها و خبرنگاران حاضر در امارات اعتقاد داشتند اگر مهدی در جناح چپ حضور داشت، شاید خیلی چیز‌ها عوض می‌شد. وقتی مهدی از راه رسید و با این سؤال روبه‌رو شد، مکثی کرد و پاسخ داد: «چیزی در فوتبال قابل پیش‌بینی نیست. شاید من بودم و ۴، ۵ تا می‌خوردیم.»، اما کیست که نداند اگر او بود شاید خیلی چیز‌ها عوض می‌شد. مهدی طارمی نبوغ زیادی در زمین مسابقه دارد.
او دارای یک استعداد ویژه است. می‌داند در حساس‌ترین زمان باید کجا باشد. این چیزی است که خیلی از فوتبالیست‌ها برای نداشتنش غبطه می‌خورند. مهدی طارمی گاهی کار چند بازیکن را در زمین بازی انجام می‌دهد. خودش توپ می‌گیرد، فضاسازی می‌کند و گل می‌زند. این چیزی است که معمولاً دو بازیکن انجام می‌دهند ولی وقتی مهدی در زمین باشد، در یک آن شاید این سه کار را یک نفره انجام دهد.
موفقیت طارمی...
خیلی‌ها اعتقاد دارند استعداد واقعی طارمی کشف نشده است. در اعماق وجود او انگار چیز‌هایی هست که باید برای کشفش همچنان منتظر بمانیم، ولی جو فوتبال ایران در این سال‌ها اجازه نداده تا زودتر به این کشفیات برسیم. در همه جای دنیا مقابل چنین استعدادی «صبر» و «سرمایه» قرار می‌دهند ولی در ایران قوانین فوتبال فرق دارد. مهدی طارمی در این سال‌ها پیشرفت داشت، تبدیل به یکی از کلیدی‌تری بازیکنان ایران شد ولی همچنان باور داریم او می‌تواند دروازه‌های بزرگتری را فتح کند، به شرط آنکه از حالا به بعد اجازه دهیم تمرکز کافی داشته باشد. طارمی این روز‌ها در زندگی خود تغییری ایجاد کرده است. تفکر او بیشتر به سمت حرفه‌ای شدن رفته است. شاید تا همین یک سال قبل چیز‌هایی برای او اهمیت داشتند ولی حالا طارمی به این نتیجه رسیده که باید بی‌توجه به حواشی کارش را ادامه دهد. او دیگر به اندازه گذشته در فضای مجازی حضور ندارد و بیشتر زمان خود را صرف تمرین و استراحت می‌کند. مهدی یک هدف بزرگ در سر دارد؛ اینکه به جایی برود که پتانسیل واقعی اش را کشف کند. خود او هم معتقد است هنوز به آن نقطه اوج نرسیده است. هر چند به کارنامه‌اش نگاه می‌کنیم لحظات مهم و سرنوشت‌ساز زیادی می‌بینیم.
به خوبی به یاد می‌آوریم چطور دروازه چین و قطر را گشود تا نقش اول فیلم صعود به جام جهانی باشد. به یاد می‌آوریم چطور با آن حرکت بی‌نظیر دروازه ازبکستان را در شب صعود فتح کرد. هنوز بازی‌های خاطره‌انگیز او در ذهن پرسپولیسی‌ها هست؛ گل‌هایی که زد و گاه برای آن‌ها شبیه لشکری یک نفره بود. مهدی با وجود این لحظات، اما به یک چیز فکر می‌کند؛ اینکه راه پیشرفت را ادامه دهد. او هم به این نتیجه رسیده مسیر پیشرفت از قطر نمی‌گذرد و باید به قاره سبز برود. این هدفی است که مهدی دارد و برایش مبارزه خواهد کرد. خود او هم منتظر یک تابستان «شیرین» است. منتظر است تا بلیتی برایش رزرو شود و به جایی برود که آنجا استعداد‌های نهایی اش کشف شود. بی‌شک هواداران هم می‌توانند به مهدی کمک کنند. فوتبال ایران می‌تواند نقش پررنگی در این موفقیت داشته باشد. موفقیت و درخشش طارمی به نفع فوتبال ایران است؛ همان‌طور که این روز‌ها با گلزنی سردار در اروپا دل همه‌مان شاد می‌شود. اجازه دهیم این شادی‌ها بیشتر و بیشتر شود. مهدی هم مکثی می‌کند و می‌گوید: «خودم همه چیز را می‌دانم. باید برای بهتر شدن یک انتخاب بزرگ داشته باشم. به آن فکر می‌کنم. خیلی هم جدی. هدفم در ادامه راه همین است.»
