تاریخ خواهد نوشت که رئیس جمهور تا چند روز پس از سیل در سفر تفریحی به سر می‌برد و بعد از آن سوار بر بالگرد از مناطق حادثه‌دیده بازدید کرد.
تاریخ خواهد نوشت که رئیس جمهور با اطلاعات ناکافی و غلط از اقدامات موثر جهادگران برای رفع مشکلات اساسی حاصل از این حادثه‌ی طبیعی انتقاد کرد.
تاریخ خواهد نوشت که بعد از یک سال و نیم از زلزله‌ی کرمانشاه، آب به چادرهای زلزله‌زدگان افتاد و دولت و مسئولین درجه‌ی اول مدیریت بحران کشور هنوز در حال تسویه حساب سیاسی بودند.
تاریخ خواهد نوشت که نمایندگان دولت به هنگام حادثه‌خیز ترین ایام سال در حادثه‌خیز ترین نقاط حساس کشور در سفرهای تفریحی به سر می‌بردند.
تاریخ خواهد نوشت که سیاست بر انسانیت چیره شد و باعث شد تا رئیس جمهور در کلان‌ترین جلسه هماهنگی مسئولین ستاد مدیریت بحران این حادثه حضور پیدا نکند و بگوید این جلسه در سطح من نیست.
تاریخ خواهد نوشت که مدیران عالی رتبه‌ی دولت در نقاط مختلف کشور، از کابینه‌ی اصلی گرفته تا استانداران و فرمانداران، یک به یک پس از سنگین شدن فشارها و حالا پس از بروز این حادثه‌ی طبیعی عظیم، یا استعفا دادند یا عزل شدند تا مردم بیش از پیش، تشویش را احساس کنند.
تاریخ به آیندگان خواهد گفت دولتی که حتی آب خوردن مردم را با یک معاهده‌ی بین‌المللی بی اعتبار گره زد، کمتر از یکسال از برهم خوردن آن دیگر هیچ ایده‌ای برای اداره‌ی امور نداشت؛ حتی مدیریت بحران یک زلزله یا سیل!
تاریخ به آیندگان خواهد گفت که چطور رئیس جمهور مکررا به دشمنان قسم‌خورده کد داد که خزانه خالیست تا هر چه می‌توانند بر مردم فشار بیاورند.
تاریخ به آیندگان خواهد گفت که چگونه اصلاح 100 روزه‌ی اوضاع متلاطم اقتصادی کشور، بعد از 6 سال، به توان n و ضرب در منفی شد و پاسخ وعده‌هایی که مردم به آن رای دادند روی زمین ماند.
تاریخ به آیندگان خواهد آموخت که رسم اعتماد مردم، بی اعتنایی نیست. پاسخ تلاش‌های جهادگران خرد و کلان در رفع مشکلات به وجود آمده‌ی حاصل از سیل و زلزله، انتقاد غیر کارشناسانه نیست.
تاریخ دوباره تکرار خواهد شد و همین تاریخ به مردم خواهد گفت که پاسخ 4 سال بی اعتمادی و تزلزل، رکود و امیدهای واهی، اعتماد مجدد نیست.
