اما واقعیت این است که در این بازی نهایتاً قرار نیست اتفاق خاص و درگیری واقعی رخ دهد، بلکه قرار است نهایتاً آن کسی که بزدل است جا بزند و بازی را ببازد و امتیازات ذیقیمت به طرف مقابل بدهد.
خبرنامه دانشجویان ایران: عبدالله عبداللهی// چطور کارگزارانیها و جماعت قابل توجهی از اصلاحطلبان بازی ترامپ علیه ایران را تکمیل میکنند؟ درک این مسئله خیلی دشوار نیست؛ فقط باید دید واقعیت صحنه چیست و آرایش ترامپ و مجموعه دولت آمریکا علیه ایران چگونه است. Game Of Chicken یا همان «بازی بزدل»، اصطلاحی است که چندصباحی است برخی از رسانهها و تحلیلگران مشهور در غرب، مواجهه ایران و آمریکا را بر اساس آن توضیح میدهند. در این بازی، آنطور که از نامش هم میتوان حدس زد، هر دو طرف سعی میکنند تمام ابزارها و امکانات خود برای مقابله با دیگری را به او نمایش و اینطور القا کنند که برای هر حالتی آماده هستند و اصطلاحاً همهی گزینهها را روی میز دارند، بخصوص گزینه نظامی.
اما واقعیت این است که در این بازی نهایتاً قرار نیست اتفاق خاص و درگیری واقعی رخ دهد، بلکه قرار است نهایتاً آن کسی که بزدل است جا بزند و بازی را ببازد و امتیازات ذیقیمت به طرف مقابل بدهد.
آمریکا بویژه طی چند ماه اخیر تلاش کرده ضمن استفاده همه جانبه از ابزار تحریم و شاخ و شانه کشیدنهای سیاسی، اینگونه القا کند که برای رویارویی نظامی هم کاملاً آماده است. همه شواهد و قرائن، از توانمندیها و وضعیت آمریکا گرفته تا اظهارات صریح مقامات این کشور، و حتی گفتههای دیوانهای مانند جان بولتن، همگی حاکیست که آمریکا درصدد راه اندازی جنگ نیست و اساساً توانی برای اینکار ندارد و اینها صرفاً نمایشی برای محک «آستانهی بزدلی» ایران است تا بدون شلیک یک گلوله، فاتح یک جنگ بزرگ هویتی شود! حال در این میان، هفتهنامهای مانند صدا در کنار اظهارات برخی دیگر از همکیشانش، عملاً درصدد معتبرسازی این تهدیدات نمایشی است تا با فریب افکار عمومی، نهایتاً حکومت در ایران جا بزند و بازی را به ترامپ واگذار کند.
همچنان که در برجام نیز بدون همکاری این حافظان منافع آمریکا در داخل ایران، ایالات متحده امکان کسب یک پیروزی بزرگ را پیدا نمیکرد، در جنگ بولتن و ترامپ و مجموعه دولت جدید آمریکا نیز این بازی بدون خیانت ترامپیستهای داخلی، نتیجهای برای آمریکا نخواهد داشت