بچه‌ها؛ لطفا فارغ التحصیل نشوید!

خبرنامه دانشجویان ایران: محمدعلی عبدو// از خیابان انقلاب که رد می شدیم، هوس می کردیم که روزگاری راهمان را کج کنیم به سمت کلاه کج های تحصیل کرده که با هزار شوق و آرزو کلاه ها را حواله آسمان می کردند؛ می رفت تا به کدام ستاره گرفتار شود و با کدام قطره ی باران برگردد.

جاری شدیم مثل خون، در رگ های ابدی عمارتی که با ما نفس می کشد و ما نیز با او؛ خشتی شدیم از دیواری که روزی معماری ، خشت اولش را درست گذاشته بود و بی شک تا ثریا می رود. اختری شدیم در ثریا ؛ موجی شدیم در اقیانوس . ما، دانشجو شدیم.

امروز، روز «یادش بخیرها»ست ؛ یادش بخیر که روزی در همین نقطه از شهر، برایمان مراسمی گرفتند و شاخه گلی دستمان دادند.یادش بخیر که روی همین نیمکت ها نشستیم و خندیدیم به گذر زمان که حالا انتقام گرفته . یادش بخیر، بابت همه دوستی ها و حتی دشمنی ها که تلخ و شیرین را همزمان به کاممان گذاشت.

بچه ها؛ لطفا فارغ التحصیل نشوید! کلاه هایی که به آسمان فرستادید را با هر منتی شده پس بگیرید! ما هنوز دانشجوییم! باور نکنید که تمام شده. تخته هایی که پشت سر هم سفید و سیاه می شدند، مثل هر دم و بازدم رفت و آمد عمرمان بودند ؛ نفس ها به شماره افتادند. لطفا به کلاس ها برگردید!

این ساختمان و این یک مشت خاک، موزه ای شده از جوانی آنها که پیر شده اند ، ماها که پیر می شویم.دو سه پله ی کوتاه مقابل دانشکده را که این بار پائین رفتید ، برگردید و خوب نگاه کنید؛ یک قاب، یک فریم به ارزش 4 سال؛ حتما دیدنی می شود! ما، فرزندان همین کلاس هاییم ؛ ما فرزندان سر به راه روزهای الفباییم ؛ روزهای جدول ضرب ؛ خردادهای گرم، امتحان های داغ ؛ ما فرزندان گچ و تخته و چوب معلمیم.

این قد و قواره ها که مادرانمان را ناخودآگاه سمت اسپند می کشاند، در همین مزرعه به آسمان رفته ؛ ما نهال های سابق همین مزرعه ایم. لطفا فارغ التحصیل نشوید؛ ما، هنوز دانشجوییم !