به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل ازفارس، قسمت دوم جایگاه مجلس شورای اسلامی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برای مطالعه علاقمندان ارایه می‌شود.
با تبیین دو وظیفه نظارت و قانونگذاری در نوشتار قبلی هم اینک به ادامه مبحث جایگاه مجلس در قانون اساسی می‌پردازیم. بر‌اساس اصل شصت و‌دوم، مجلس شورای اسلامی از نمایندگان ملت که به طور مستقیم و با رای مخفی انتخاب می‌شوند تشکیل م‌شود.
نظر به اینکه قوه مقننه از قوای حاکم و از ارکان نظام جمهوری اسلامی ایران به شمار می رود، تعطیل و توقف آن نقصان و اختلال در حاکمیت کشور است که به همین منظور اصل شصت و سوم به این موضوع پرداخته است که دوره نمایندگی مجلس چهار سال بوده و انتخابات هر دوره باید پیش از پایان دوره قبل برگزار شود، بطوری که کشور در هیچ زمان بدون مجلس نباشد. البته در ماده یک قانون انتخابات مجلس نیز به این موضوع اشاره شد و دولت را موظف به برگزاری انتخابات در پیش از پایان دوره قبل نموده است.
تعداد نمایندگان مجلس شورای اسلامی بر اساس اصل شصت و چهارم ۲۷۰ نفر ذکر شده است که پس از همه پرسی سال ۱۳۶۷یا همان بازنگری قانون اساسی، هر ۱۰ سال با در نظر گرفتن عوامل انسانی، سیاسی و جغرافیایی حداکثر تا تعداد بیست نفر در تعداد نمایندگان تجدید نظر می‌شود که بر اساس ماده ۲ قانون انتخابات مجلس شورای اسلامی هم اینک این تعداد ۲۹۰ نفر است.
از تعداد کل نمایندگان ۵ نفر مربوط به اقلیت های دینی هستند.
پس از برگزاری انتخابات، جلسات مجلس با حضور دو سوم مجموع نمایندگان رسمیت پیدا می کند. بر اساس اصل شصت و نهم قانون اساسی مذاکرات مجلس شورای اسلامی باید علنی و گزارش کامل آن از رادیو و روزنامه رسمی برای اطلاع عموم منتشر شود.
در شرایط اضطراری و در صورتی که رعایت امنیت کشور ایجاب می کند، به تقاضای رییس جمهور یا یکی از وزرا و یا ده نفر از نمایندگان جلسه غیر‌علنی تشکیل می‌شود. مصوبات جلسه غیر‌علنی در صورتی معتبر است که با حضور شورای نگهبان به تصویب سه چهارم مجموع نمایندگان برسد. بر اساس اصل هفتادم قانون اساسی،رییس جمهوری و معاونان او و وزیران به اجتماع یا به انفراد حق شرکت در جلسات علنی مجلس را دارند و می توانند مشاوران خود را به همراه داشته باشند.
