به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از تسنیم، ماجرای قیام امام حسین(ع) و عاشورا مجموعه کاملی از معارف دین است که از سوی معلمی الهی به جامعه بشری عرضه شد تا حدی که آموزه‌های آن تا نشئات آینده تداوم خواهد داشت.
این معارف گاهی در قالب وصایا، گاه در قالب نامه و گاهی در قالب خطابه‌ها و مناجات‌ها بیان شد. در هر صورت با توجه به محتوای این روایات می‌توان نکاتی کاربردی در راستای اصلاح و ارتقای سبک زندگی در عرصه فردی و اجتماعی برداشت کرد.
به عنوان نمونه از امام سجاد(ع) روایت است که فرمود هنگامی که صبحگاهان لشکر نزد حسین علیه‌السلام آمدند، دست‌های خود را بلند کرد و عرضه داشت:
بار پروردگارا، در تمام غصه‌ها و اندوه‌ها، تو محلّ اتکاء و اعتماد و در هر گرفتاری و شدت، تو محل امید من هستی و در هر امر مشکلی که بر من وارد شود، تکیهگاه من هستی. اللَهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی فِی کلِّ کرْبٍ، وَأَنْتَ رَجَآئِی فِی کلِّ شِدَّه، وَأَنْتَ لِی فِی کلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِی ثِقَه وَعُدَّه.
چه بسیار از هموم و غموم خود را که دل در آن ناتوان می‌شد و چاره برای رفع آن کوتاه می‌آمد و دوست، انسان را تنها می‌گذاشت و دشمن زبان به شماتت می‌گشود، اما من به جهت میل و رغبتی که به تو داشتم و به غیر از تو نداشتم، بارِ آن حوادث و غم‌ها را به سوی تو آوردم و شِکوه آن را به تو کردم؛ کَمْ مِنْ هَمٍّ یضْعُفُ فِیهِ الْفُؤَادُ، وَتَقِلُّ فِیهِ الْحِیلَه، وَیخْذُلُ فِیهِ الصَّدِیقُ، وَیشْمُتُ فِیهِ الْعَدُوُّ؛ أَنْزَلْتُهُ بِک، وَشَکوْتُهُ إلَیک، رَغْبَه مِنِّی إلَیک عَمَّنْ سِوَاک.
پس خداوندا تو همه آنها را برطرف و امر مرا کفایت کردی. بنابراین ای خدای من، تو ولیّ تمام نعمت‌ها و صاحب هر نیکوئی و منتهای تمام رغبت‌ها هستی؛ فَفَرَّجْتَهُ عَنِّی، وَکشَفْتَهُ، وَکفَیتَهُ. فَأَنْتَ وَلِی کلِّ نِعْمَة، وَصَاحِبُ کلِّ حَسَنَه، وَمُنْتَهَی کلِّ رَغْبَه.
امام حسین(ع) در این مناجات شریف، روش صحیحِ برخورد با مشکلات را به شیعیان خویش آموزش می‌دهند. اعتماد و اتکاء به خداوند متعال در هر بلا و گرفتاری، امید بستن به خداوند در هر سختی، عدم دل بستن به غیر خدا در هر سختی و نقمتی از جمله این روش‌هاست.
چراکه انسان‌ها گاهی در گرفتاری‌های زندگی به دیگران رجوع می‌کنند و زمانی که دست‌شان از همه جا کوتاه شد، متوجه خداوند می‌شوند. در حالی که امام حسین(ع) تمام توجهش به خداوند متعال است و در انتها اذعان دارد که تو (خداوند) در تمام صحنه‌های غم‌بار زندگی برای من گشایش قرار دادی و آنها را برطرف کردی و بعد اعتراف دارد که تو ای خدا، ولیّ نعمتم بودی و تو صاحب هر کار نیک و منتهای هر آرزویی هستی.
