به طور اختصار می توان علت این مسئله محیرالعقول را در دو جمله بیان کرد:
۱-یا رای نماینده در خلاف جهت مصالح مردم و کشور و به نفع مطامع شخصی و حزبی و احیانا دولت مطبوع جریان خود ست که مردم نباید مطلع شوند؛ و یا رای وی موافق مصالح و منافع ملت و کشور است و احیانا مخالف نظر و سلیقه ی دولت مستقر! که دولت نباید مطلع شود! چرا که در قاموس اینگونه نمایندگان اولویت بر حفظ رای حوزه ی انتخابیه ست نه مصالح و منافع ملت و نظام! و از آنجایی که نماینده ناچارا برای تحقق شعارهای انتخاباتی خود جهت آبادانی منطقه ی حوزه انتخابی(از جمله ساختن جاده و پل و دانشگاه و کانال جوی آب و تغییر فلان مدیر شهرستانی و حل تمام مشکلات صنفی و غیر صنفی حوزه انتخابی اش!) نیاز به دریافت اعتبارات و بودجه های ویژه دارد، و این موضوع هم جز با جلب نظر دولتمردان علی الظاهر تکنوکرات محقق نمی شود، پس به زعم آنها همان بهتر که رای غیر شفاف باشد که اگر خلاف جهت مصالح و منافع نظام و مردم و احیانا موافق سلیقه ی دولت مستقر بود مردم متوجه نشوند؛ و اگر درجهت حفظ منافع ملت و نظام و احیانا برخلاف سلیقه دولت بود، دولت بویی نبرد!
و اینگونه است که موضوعاتی برخلاف امنیت و مصلحت ملی همچون fatf و پالرمو و تصویب برجام و ...در مجلس با حداکثر آراء تصویب می شود و کسی هم از این رای کذایی شرمنده ملت نمی شود!
تاسف ما آنجایی بیشتر گردیده که در لیست رای دهندگان به طرح دوفوریتی شفافیت آراء، اسم حتی یک نفر از نمایندگان استان مازندران هم دیده نمی شود! و این درشرایطی ست که برخی از همین افراد در سخنرانی ها و اظهار نظرها و مصاحبه هایشان حرفی می زنند که بعضا صددرصد خلاف رای مکتوبشان در همون موضوع در مجلس بوده است!
با این تفاسیر باید پرسید آیا نماینده ای که از شفاف شدن آراء در مجلس فرار می کند، میتواند مجددا مورد اعتماد و اقبال مردم فهیم و انقلابی قرار بگیرد؟!
*مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه‌های مازندران
